athensville

Οι άγνωστες περιοχές της πόλης , η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή. Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια , το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του '22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ' τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκαμάτων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριων μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό ...

Η τελευταία “γειτονιά της” Αθήνας; Όχι ακριβώς γιατί περισσεύουν τα εισαγωγικά στην προκειμένη περίπτωση. Γειτονιά κανονική, με την αγαπησιάρικη και πραγματική της έννοια. 3 δρόμοι που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οικογένειες ριζωμένες πάππου προς πάππου που κατοικούν από πάντα εδώ, ένας κόσμος κλειστός κι αδιασάλευτος στα χρόνια. Τόσο, που πωλητήριο, ενοικιαστήριο κανένα, ποιος άλλωστε να 'ρθει να ζήσει στην “μοναδική συνοικία που δεν έχει αποχετευτικό σύστημα ακόμη” πράγμα που ακούγεται σε κάθε προεκλογική δημοτική περίοδο. Μια αναφορά στην τιβί, σαν ένα σημείο παρακατιανό, πράγμα άδικο μιας που δεν είναι και τόσο έτσι όταν το επισκέπτεσαι. Φαινομενικά, ναι, μια συνοικία απ’ την φτωχή Αθήνα του ’50. Σπίτια χαμηλά, με το τίποτα φτιαγμένα, μόνο με τσιμέντο και το μυστρί του νοικοκύρη. Τέρατα θα λεγαν οι αρχιτέκτονες που θα έφριτταν με τις φόρμες. Αλλά εδώ άλλα σε έλκουν: οι γεμάτες αυλές με λουλούδια, τα παιδιά που παίζουν χωρίς έννοιες στους δρόμους κι η απολαυστική ησυχ...