Tρέξαμε πρέζα στη Βικτώρια

H Μ. μου τσίριζε το έργο ήταν χάλια. Στο περίπτερο δεν βρίσκαμε snickers. Το κακό της μεγάλωνε. Βέβαιος ότι υπάρχει τρένο μετά τις 12, φθάσαμε στην Βικτώρια, τρέχοντας ανάμεσα στις μπάλες της Χέυδεν. Μολις το χάσαμε. Ευτυχώς ήταν το προτελευταίο. Το ενοχλητικό άρωμα της είχε ξεθυμάνει, τα νεύρα της επίσης.
Γυρνώ και βλέπω έναν μόνο του σκυμμένο, σε απόσταση απ' την αποβάθρα, δεν περίμενε το τρένο. Έβγαλα την μηχανή, τραβούσα φωτογραφίες. Κάπως γέμισα ντροπή, περισσότερη απ' όση ομολογώ. Αλλά μεγάλωσα και ξέρω, η ζωή είναι αυτό: άδικη, απρόσμενη, προσωπική. Τα κλικ γίνανε καμιά δεκαριά.Το σεκιούριτι μετά από 10 λεπτά τον ξύπνησε και κλείδωσε...
Θλίψη νιώσαμε αλλά καμιάς αξίας, φτηνή:μετά από 20 λεπτά μιλούσαμε για την ατάλαντη πρωταγωνίστρια και βρήκαμε snickers...