Αυτές, τα 11 κορίτσια
Πρέπει να’ ταν δέκα μέρες όταν ένα κορίτσι απ’ αυτά που εκδίδονται μου χαμογέλασε με το πιο αθώο χαμόγελο που ‘χω δει στην Ομόνοια. Μου ‘κανε πραγματικά πολύ ξένο, συνήθως τα κορίτσια στην Γ’ Σεπτεμβρίου είναι πολύ στρέιτ στο καμάκωμα τους, η ανάγκη, ο νταβατζής απέναντι, πράγματα αμείλικτα, αυτή όμως η κοπέλα είχε μια γλυκύτητα. Σήμερα, 10 μέρες μετά την είδα, στις 11 κοπέλες που συνελήφθησαν ως ιερόδουλες που μετέδιδαν το aids στους ανύποπτους πελάτες. Το σκρολάρισμα στις τραγικές εικόνες τους μου 'φερε βαθειά λύπη. Δεν είναι οι πληγές τους, τα σκοτωμένα τους βλέμματα, η απόγνωση, η αγάπη που δεν πήραν που φωνάζει από παντού. Είναι που δεν είναι ξένα αυτά τα κορίτσια. Όσοι ζούμε/δουλεύουμε στην Ομόνοια τα ξέρουμε. Τα ‘χω δει αυτά τα κορίτσια να τρεκλίζουν έτοιμα να πέσουν, τα ‘χω δει να στέκονται αδύναμα σ’ αυτό που χτίσαν για τρόπο τους για ώρες, ζητώντας από μας, τους οικείους ξένους που καθημερινά προσπερνούσαμε, μια ματιά συμπόνιας. Τα ‘χω δει σε υπόγειες στοές πάνω...
