athensville

Αυτό το αδιέξοδο ήταν σαν μυστικός κήπος. Ελάχιστοι το ήξεραν, κατά βάση λειτουργούσε σαν τουαλέτα των Αβραμιωτών εκεί μπροστά, αλλά στο βάθος ήταν το μαγικό ξέφωτο με την τρομερή ησυχία και απομόνωση, τόσο που προσφερότανε για γρήγορο παθιασμένο ερωτάκι, χωρίς το άγχος να σε δουνε από τριγύρω (υπέροχο ιστορικό κέντρο, με τα άδεια από μεροκατιάρηδες το βράδυ παράθυρα). Τες πα, στο παρελθόν ανήκουν τα πολλά πάθη, και στο ίδιο μέρος, καθιστός, βρέθηκα με παρέα που ξορκίζαμε κανιβαλίζοντάς παλιά πάθη. Οι εκδόσεις Γαβριηλίδη (τι βαρετά εξώφυλλα!), ανακαινίσανε το γωνιακό νεοκλασσικό μ' ένα σαπιομηλί μαροκάνικο, και θα το χρησιμοποιούν πέρα από έδρα τους και σαν πολυχώρο φυσικά, όπου θα φιλοξενούνται ποιητικές βραδιές, εκθέσεις, αφορμές για να βγούμε να ψάξουμε σεξ δηλαδή, επιβεβαιώνει και ο Φρόυντ. Το ενδιαφέρον λοιπόν , η μεταμόρφωση της πίσω αυλής. Όχι κάτι φοβερό, ένα ντεκ βάλανε, αλλά τα γύρω έρημα κτίρια, η απόλυτη ησυχία, η αίσθηση ότι είσαι κρυμμένος απ' την πόλη, -την β...

Κομμάτια των αναμνήσεων της γενιάς μας εξαφανίζονται. Τόσα τα λουκέτα, αλλά αυτό έχει ένα κομμάτι πιο συμβολικό στην καρδιά μας. Το "Αιολίς", που ποιος δεν πέρασε απ' το Αιολίς, έκλεισε. Μια χοντρή αλυσίδα βαραίνει την Αιόλου και σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αυτής της επιστροφής στο ντόπιο ρετρό που σάρωσε τα πάντα εκεί στα 90s (παραδοσιακά καφέ, ελληνάδικα, ταβέρνες). Τέτοιο το φαινόμενο που έβαλε στον χάρτη έναν παραδοσιακό δρόμο της Αθήνας, που κανείς δεν φανταζόταν μέχρι τότε ένα καφέ ανάμεσα στις βιοτεχνίες. Με μεγάλη προσοχή τότε έγινε η αναστήλωση του εξωτερικά, και εσωτερικά υπηρέτησε το παλιο αθηναϊκό/παριζιέν καφενείο σαν ντεκό, χορταστικά πολύ ξύλο, μάρμαρο και παλιές απλίκες, σκέτη αρχοντιά εξέπεμπε το όλο. Το κοινό το αγκαλιάζει αμέσως, γίνεται τότε το χοτ της εποχής, μουσικές ποιοτικές στο χαμηλό να παίζουν, ατμόσφαιρα κουλτουρέ αστική, δηλαδή Γαλάνη στα μεγάφωνα μα και τσάντες απ' την Ερμού στην καρέκλα. Στα δε γκομενικά γίνεται το ιδανικό μέρος ...

Άνοιξε αρχές του '09 στην Πλατεία Κοτζιά, διστακτικά και χωρίς ντουντούκες, το χαλαρό καφέ Higgs (ιδιοκτησίας Γρ. Βαλλιανάτου). Το επισκέφθηκα! Αυτό που αγάπησα λοιπόν σε σένα Γρηγόρη είναι που διατήρησες τον από κατασκευής εσωτερικό διάκοσμο, τι όμορφο πάτωμα, μια ομορφιά  ρετρό καρέκλες με  μαρμαρένια τραπεζάκια. Σαν μοντερνιτέ, με κέρδισες, με τις υπέροχες μίνιμαλ  μπάλες στην οροφή (μελετημένα άτακτες δίνουν σχήμα στον ομώνυμο χημικό τύπο) καθώς και με τ' ολότοιχο εξπλικασιόν του τι ήτο ο Higgs.  Η μουσική στυλάτη και διακριτικιά, συν! Ιούλης πια, και στον πεζόδρομο της Ευπόλιδος, γιαβάς-γιαβάς μαζεύει σταθερούς θαμώνες οι οποίοι -ω θετικό- δεν έχουν πόζα, δεν ψάχνονται με λύσσα (βλ.  αιολικά αγόρια) λένε αστεία και γελάνε χωρίς κρα!