Έκλεισε το Aιολίς

Κομμάτια των αναμνήσεων της γενιάς μας εξαφανίζονται. Τόσα τα λουκέτα, αλλά αυτό έχει ένα κομμάτι πιο συμβολικό στην καρδιά μας. Το "Αιολίς", που ποιος δεν πέρασε απ' το Αιολίς, έκλεισε. Μια χοντρή αλυσίδα βαραίνει την Αιόλου και σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αυτής της επιστροφής στο ντόπιο ρετρό που σάρωσε τα πάντα εκεί στα 90s (παραδοσιακά καφέ, ελληνάδικα, ταβέρνες). Τέτοιο το φαινόμενο που έβαλε στον χάρτη έναν παραδοσιακό δρόμο της Αθήνας, που κανείς δεν φανταζόταν μέχρι τότε ένα καφέ ανάμεσα στις βιοτεχνίες.
Με μεγάλη προσοχή τότε έγινε η αναστήλωση του εξωτερικά, και εσωτερικά υπηρέτησε το παλιο αθηναϊκό/παριζιέν καφενείο σαν ντεκό, χορταστικά πολύ ξύλο, μάρμαρο και παλιές απλίκες, σκέτη αρχοντιά εξέπεμπε το όλο. Το κοινό το αγκαλιάζει αμέσως, γίνεται τότε το χοτ της εποχής, μουσικές ποιοτικές στο χαμηλό να παίζουν, ατμόσφαιρα κουλτουρέ αστική, δηλαδή Γαλάνη στα μεγάφωνα μα και τσάντες απ' την Ερμού στην καρέκλα. Στα δε γκομενικά γίνεται το ιδανικό μέρος για να ψαχτείς με κόσμο, τον ιντελεκτουέλ της εποχής.
Όλα καλά, μα κι εδώ ο κανόνας ίσχυσε και αυτό που του πρόσφερε την επιτυχία αυτό και το σκότωσε. Επαναπαύτηκε σ' αυτούς τους ρυθμούς, το φρέσκο Μαγκαζέ κάπου στους Ολυμπιακούς ήρθε και σάρωσε την περιοχή, ενώ τα σαν μανιτάρια καφέ της Πλ. Αγίας Ειρήνης το ξέκαναν. Η πορεία ήταν αναστρέψιμη; Πιθανόν, κάτι σήμαινε ακόμα για πολλούς το Αιολίς, έπρεπε αυτό τον ξεχωριστό χαρακτήρα που έστω πένθιμα διατηρούσε, να τον εντάξει καλύτερα στο σήμερα: με λάιβ μουσικές, παρουσιάσεις βιβλίων, κάτι σαν κι αυτό που κάνει ο Ιανός κι άλλοι "πολυχώροι".
Τες πα, φαντασιώσεις φαίνονται πια όλα, η Αθήνα πρέπει να περάσει την μαύρη της περίοδο, και όταν τελειώσει θα 'ναι τέλειο το Αιολίς να επιστρέψει.