athensville

Φεύγεις ε; Βαρέθηκες να με βλέπεις να φωτογραφίζω παρατημένα γλυφιτζούρια στα τσιμέντα... ...να τραβώ το φως μέσα απ' τις φυλλωσιές Ή τα περιστέρια να κάθονται στις μουριές, -έλα μη με ειρωνεύεσαι Εσύ που φεύγεις, θα χάσεις το ξαπόστεμα, τις τρυπητές σκιές στις νεραντζιές της Παλιάς Βουλής θα χάσεις δε την κινηματογραφικότατη απόλαυση της ερημιάς...

Προτελευταίο ποστ, να μη μείνουν στο ράφι τα μικρά κι ασύνδετα καημένα, πρέπει τώρα να ειπωθούν: Παγωτό του καλοκαιριού: το ανακάλυψα τον τελευταίο μήνα κι έχω φάει 6-7: Κρι-κρι βανίλια με επικάλυψη λευκή σοκολάτα και αμύγδαλα. Εξαιρετικής ποιότητας παχιά υφή, γεύση βαθιά για περίπτερου παγωμένο. Αριστούργημα μόνο 1.50€ (μπράβο στην μακεδονίτισσα Κρι-Κρι για τις τιμές, οι άλλες αυτής της κατηγορίας τα ξυλάκια τα χρεώνουν 2€). Τα κορίτσια που κάνανε πραγματικό statement στο φετινό αθηναϊκό φάσιον δεν ήντουσαν στην Αβραμιώτου αλλά παντού. Οι Ρουμάνες Ρομά με τις πολύχρωμες φούστες τους και τις μακριές πλεξούδες στα μαλλιά ήταν η πιο απρόσμενη έκπληξη στις βόλτες της σαιζον. Στην Πλατεία τα αναψυκτικά κουτάκια τα χρεώνουν 1 και 1,20€. Ενοχλητική αισχροκέρδεια, γι' αυτό μαζικά αγοράζουμε από την Χρύσα που 'χει το κουτάκι 0,80 ενώ θα μπορούσε να πουλήσει μούρη και να τρελαθεί στο τάληρο τα σουλατσαδόρικα γκαζιώτικα βράδια. Μπράβο Χρύσα! Αγάπησα την εικόνα της Μπρέντα, της Κέλυ και...

H μεγάλη πόλη, οι απρόσμενες συναντήσεις, πραγματικότητες άλλων ανθρώπων που δίνουν στο μυαλό μια σβουριά και το ξεκολλάνε απ' τις σκέψεις κουβαλά στις βόλτες του. Μικρά σημεία συγκίνησης στην αχανή Αθήνα: Στις πολυκατοικίες στις παρατημένες γειτονιές που κάποιος θα βρεθεί, έστω και με το παράταιρο γαλάζιο, να δείξει ότι νοιάζεται και φροντίζει το σπίτι του, τη ζωή του δηλαδή. Όπως εδώ, που παρά το ισόγειο, αποφάσισε να αντιμετωπίσει μόνος του το γκρίζο και έκανε το καγκελαρισμένο παράθυρο του κήπο. Τα ρούχα στους ημιορόφους χωρίς μπαλκόνι, που απλώνονται πάνω στο κάγκελο. Το ξεχασμένο αυτοκόλλητο του Milko, που θα σου θυμίσει το κλασσικό γυμνασιακό γεύμα τυρόπιτα και μιλκο απ' τον φούρνο της γειτονιάς. Στο Design Walk θυμάμαι ο εδώ γράφιστας είχε την πιο μερακλιδικη κι ενδιαφέρουσα παρουσία. Φέτος, κλειστό, κριμά, σιγά, δεν θα χαθεί. Στο περίπτερο της Πειραιώς, στην πιο άκυρη λόγω ναρκωτικών στάση λεωφορείου (μαζί με της Τοσίτσα). Ο παλιός ιδιοκτήτης το 'χε σχεδόν άδει...

Πριν ένα χρόνο δεν ασχολιόμουν και πολύ με την αθηνέζικη ξερή βεράντα μου, να κάνω τι, τα βαριόμουνα τα κηπουρικά, τα είχα κάπως για αργόσχολους. Σήμερα όμως είναι αλλιώς, μετά τόσες βδομάδες επαφής, το να φροντίζεις τα φυτά σου γεμίζει το μυαλό με τα σημαντικά, σε διδάσκει μεθοδικότητα αλλά και μυστικά της ζωής: τους κύκλους της, τον θάνατο, τη γέννηση, το νέο, το να παίρνεις αποφάσεις, να κόβεις τα κλαδιά που ξεράθηκαν και βαραίνουν, την υπομονή, την ανταμοιβή της φροντίδας, το άμεσο αποτέλεσμα της αγάπης. Απλές αρχές για έναν περίπλοκο, βομβαρισμένο από την ανθρώπινη παρανόηση και υπερσκέψη κόσμο. Μια βόλτα γλάστρα-γλάστρα με παραδείγματα διδαχής στις πρασινάδες. Υπομονή που ανταμοίφθηκε : σέρνοντας πριν ένα χρόνο τα μεσάνυχτα, αυτό το μεγαλούτσικο γυμνό δέντρο. Όλο το χειμώνα το πότιζα, το φρόντιζα, ίχνος ζωής. Και κάποια στιγμή πέταξε το πρώτο φύλλο και εφτιαξε το ωραίο σκηνικό στο παράθυρο. Και δεύτερη αγωνία : είδα ότι πετά και μπουμπούκια και περίμενα 2 βδομάδες να δώ επιτέλο...

Kάθε αράδα και σχόλιο, ύμνος Αυτά τα anglophone κορίτσια στις μπουτίκ φταίνε, που δεν προστατεύουν απο κακοτοπιές ανύποπτες μαντάμ. Βοήθεια ξανά: Το ζουζουνιάρα εντάξει, το μαρτάκι ίσως, τα υπόλοιπα τι;

Πόσο να τ' αντέξεις; Στη ροή ειδήσεων του facebook κυρίαρχα τα λινκ με γνώμες, άρθρα, σχόλια, στο twitter το ίδιο, βομβαρδισμός ανηλεής ιδίως τον τελευταίο χρόνο. Λόγια απόλυτα, τιμητές, κριτές, αναπαραγωγή ειδήσεων που απλώς βολεύουν ζελέ ιδεολογίες και πασέ στερεότυπά μας, συλλογή άρθρων-πολεμοφοδίων χρήσιμα για το στρατόπεδο που τοποθετείς τον εαυτό σου. Η δε αλήθεια απαρατήρητη και σχεδόν άχρηστη, ζητούμενο μόνο η παραγωγή σαματά και της αίσθησης που λαχταρά όλη η σόσιαλ γενιά ότι "ζούμε ιστορικές στιγμές", "έρχονται εμφύλιοι" κλπ. Μα είναι κακή η έκφραση, όχι, μέσα κι εγώ, αλλά αν όντως επηρέαζε τα πράγματα το τόσο χτυπημένο πληκτρολόγιο. Κι εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, αφού συνήθως δεν μιλάμε μα μαχόμαστε αμετακίνητοι, τι ουσιαστικό θα κερδίσεις διαβάζοντας ένα ακόμη άρθρο/γνώμη; Συμμέτοχοι δε σ' αυτό οι δημοσιογράφοι, μακριά απ' το αντικείμενο τους -ρεπορτάζ το λένε- καλοσυνήθισαν στον άκοπο σχολιασμό, κάτι σαν όλα-τα-σφάζω μπλογκερ, στην χε...

Υποδεχθείτε τη νέα βασίλισσα ταράτσα της πόλης, τι μαγική θέα! Είναι σαν να 'σαι σε γκρεμό και να κάνεις μια απολαυστική βουτιά απ' τα "νερά" της πλατείας, στα γύρω μνημεία, να ανεβαίνεις Πλάκα, Ακρόπολη και φινάλε στον γαλάζιο αττικό ουρανό. Υπερβολή, είναι και πρόσφατο ναι (πριν δύο ώρες βρεθήκαμε εκεί, τρώγοντας κουλούρι στην πλατεία κι από παρόρμηση ανεβήκαμε), αλλά τ' αξίζει. Πραγματικό παρατηρητήριο, να βλέπεις τα στενά που περπατάς χρόνια με άλλη οπτική, το Κέντρο όλο στο πιάτο. Και έκπληξη δεν έχει μόνο ένα επίπεδο, αλλά και δεύτερο που εκεί είσαι εσύ και ο ουρανός 360o. A for Athens το όνομα του διαμερισματοξενοδοχείου που άνοιξε πριν τρεις μέρες, το καφέ δε, θα 'ναι ανοιχτό μέχρι 2.30 το βράδυ. Πόσο πιο μαγικό θα 'ναι το σκηνικό νύχτα, πηγαίντε οπωσδήποτε με φωτογραφικές!

Η Αθήνα αλλάζει προς το σκληρότερο, πάνω απ' τα τσιμέντα ρίχνονται παντού ρολλά και σιδεριές. Στη Μάρνη όλο το χειμώνα αυτή η χωσιά είχε γίνει κρεβάτι για έναν άστεγο. Όχι πια, αφού η Εθνική Τράπεζα σ' ένα πρωί, έβαλε κάγκελα. Ο ΗΣΑΠ πάλι στην Αθηνάς δεν είχε μόνο άστεγους αλλα κυρίως τους ναρκομανείς ν' "αντιμετωπίσει". Η λύση δεν ήταν ένα ακόμη τηλεφώνημα στο κράτος, αλλά πιο απλή, 2 κιλά γράσο απλωμένα στο μάρμαρο. Κι οι Κινέζοι στην Πειραιώς κουράστηκαν απ' το ναρκομάνι, και ρίξανε το πρωτόγνωρο, κάγκελα ακόμα και στο χαμηλό πεζούλι. Τόσο Mao δε που δεν αφήνουν άνθρωπο να κάτσει μπρος στην βιτρίνα.

Ένα μαύρο πράμα. Περνώντας απ' του Ψυρρή κοντοστάθηκα στο συγκεκριμένο πρώην κλαμπ. Μου φάνηκε πιο άσχημο και παράταιρο από ποτέ, ένα σκούρο σημείο σαν να ρούφηξε όλη την ενέργεια της περιοχής αφήνοντάς την στην σημερινή αμηχανία. Η σιωπή τριγύρω, κι όχι μόνο η πρωινή πια, στέκει σαν ο μεγαλύτερος μάρτυρας βιασμού: κάλυψε για 10 και βάλε χρόνια την ανάγκη μοδάτης διασκέδασης αυτών που προσγειώνονταν τα βράδια στην τρεντίλα του ιστορικού, χρησιμοποιώντας την στεγνά για να βγάλουν λεφτά, χωρίς ίχνος σεβασμού στο τριγύρω, στους ελάχιστους βιοτέχνες και κάτοικους, (στην ιστορία της περιοχής ούτε κουβέντα). Βέβαια, για να 'σαι δίκαιος, παρατημένο ήταν του Ψυρρή και πριν την "άνθισή" του, ένας φτηνός κενός χώρος που αδιαμφισβήτητα θα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας πιάτσας διασκεδασης που μεταφέρεται διαρκώς. Εδώ, όμως έχει ενδιαφέρον σαν χειροπιαστό δεδομένο, το πριν και το μετά, (ένας καλός οδηγός για το Γκάζι): πως αναμορφώνεις μια περιοχή και της δίνεις ζωή; Μόνο εισάγ...