Σημειώσεις στoυ Ψυρρή

Ένα μαύρο πράμα. Περνώντας απ' του Ψυρρή κοντοστάθηκα στο συγκεκριμένο πρώην κλαμπ. Μου φάνηκε πιο άσχημο και παράταιρο από ποτέ, ένα σκούρο σημείο σαν να ρούφηξε όλη την ενέργεια της περιοχής αφήνοντάς την στην σημερινή αμηχανία. Η σιωπή τριγύρω, κι όχι μόνο η πρωινή πια, στέκει σαν ο μεγαλύτερος μάρτυρας βιασμού: κάλυψε για 10 και βάλε χρόνια την ανάγκη μοδάτης διασκέδασης αυτών που προσγειώνονταν τα βράδια στην τρεντίλα του ιστορικού, χρησιμοποιώντας την στεγνά για να βγάλουν λεφτά, χωρίς ίχνος σεβασμού στο τριγύρω, στους ελάχιστους βιοτέχνες και κάτοικους, (στην ιστορία της περιοχής ούτε κουβέντα).
Βέβαια, για να 'σαι δίκαιος, παρατημένο ήταν του Ψυρρή και πριν την "άνθισή" του, ένας φτηνός κενός χώρος που αδιαμφισβήτητα θα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας πιάτσας διασκεδασης που μεταφέρεται διαρκώς.
Εδώ, όμως έχει ενδιαφέρον σαν χειροπιαστό δεδομένο, το πριν και το μετά, (ένας καλός οδηγός για το Γκάζι): πως αναμορφώνεις μια περιοχή και της δίνεις ζωή; Μόνο εισάγοντας βραδινό τζερτζελέ στο "άιντε πάμε" της σιδηροκατασκευής και του φτηνού νοβοπάν ή όπως είναι το οφθαλμοφανέστατο φέρνωντας κα-τοί-κους που θα φέρουν μια υγιή και σταθερή δραστηριότητα; Μέσα σ' αυτό το ελληνικό δυσκίνητο χάος, δεν έχει νόημα ούτε καν η ερώτηση.



Η διχοτόμηση του Ψυρρή είναι και επίσημη πια: η παραξενούλα απόφαση του Δήμου να πεζοδρομήσει μόνο το κομμάτι προς Μοναστηράκι, έχει κάνει το κοντράστ ανάμεσα στις δύο χώρες εντονότερο. Πράσινη γραμμή η Σαρρή, απ' τη μια ανακαινίσεις νεοκλασσικών συνεχίζονται ακόμα και στην κρίση, ενδιαφέροντα μικρά μαγαζάκια δίνουν μια ωραία ατμόσφαιρα και πέρα απ' το τραπεζοκάθισμα, κόσμος σουλατσάρει, ενώ στην άλλη όλα τα νεοκλασσικά ρημαδιασμένα, ρολά κατεβασμενα, πόρκα μιζέρια κι εγκατάλειψη. Τρανή επίσης απόδειξη του πόσο βελτιώνει το αστικό περιβάλλον και οπτικά αλλά και σαν αίσθηση γαλήνης η χρήση κυβόλιθων του πεζοδρόμου στην θέση της αφιλόξενης ασφάλτου.



Είναι παράξενο αλλά το κάνω: επί τούτου περνάω την Αισχύλου. Kαι για όσους ξέρουν, είναι τρομακτικό να την διασχίζεις, είναι το μοναδικό μέρος που θα έλεγα σε κάποιον, πέρα από τις υστερίες των media, να μην περάσει στην Αθήνα. Στο μικρό αυτό στενό η εμπορία ναρκωτικών πάει απροκάλυπτα σύννεφο, εντελώς ανενόχλητα, οι δε ληστείες στην Ευριπίδου -ιδίως στις γιαγιάδες που πάνε στον Άγ. Ιωάννη στην Κολώνα- ορμώμενων από 'δω θρυλικές πια.
Το δρομάκι αυτό το διασχίζω λοιπόν γιατί είναι ο καλύτερος δείκτης για να δεις αν όντως γίνεται κάτι για την ασφάλεια στο κέντρο, τους τελευταίους μήνες που το θέμα του ιστορικού τέθηκε εντονότερα, και, μαντέψτε, εντελώς τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Σε προσωπικό επίπεδο μπορώ να νιώσω συμπόνια για τα παιδιά απ' το Μάγκρεμπ που χαραμίζουν χωρίς αύριο τα νιάτα τους έτσι, αλλά εδώ το θέμα έχει ξεφύγει, σκεφτείτε τους βιοτέχνες και εργαζομένους της γειτονιάς που παλεύουν καθημερινά στο σκοτάδι για να μην βάλουν το αναμενόμενο λουκέτο.