Aδεια σακκιά γεμάτα "τέχνη"
100 σακκιά, 10 σημαίες, 4 δοκάρια… κι ένα αχνιστό και σημαίνον έργο τέχνης. Η πιστοποίηση σπουδαία: είναι γνωστού καλλιτέχνη, σε κάποιο πάρτυ μοδάτο πλήθος και μια βότκα χορηγός θα το αποθέωσε. Αν δε, σταθείς ανάμεσα σε ημιθανείς χρήστες με τη τσάντα Χόντος ανα χείρας, κι έρθεις σε διάλογο με το έργο, θα δεις το συγκλονιστικό βαθύτερο νόημα: την αποδόμηση της Ελλάδας. Βέβαια, τι κι αν ο κόπος μηδενικός (θα μπορούσε να γίνει ένα αρτ στο φότοσοπ να το ανεβάσει ονλάην να ξεμπερδεύαμε), η οποιαδήποτε τεχνική απούσα, ακόμα και σαν σύνθεση έργου πρόχειρη. Είναι τόσο σημαντικό, που κρατήσου, πρόκειται για έργο από την μόνιμη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!
Άλλη μια απόδειξη της χρεοκοπίας δηλαδή, πολιτιστικής στα φανερά αλλά και αξιών στο ουσιαστικότερο και αναφέρομαι στο κοινό που υποβιβάζει χρόνια τη νοημοσύνη του θεωρώντας κάτι τέτοια σπουδαία, γιατί έτσι επιβάλλεται.
Το ζητούμενο όταν γίνονται κάτι τέτοια "τέχνη στην πόλη" είναι κάτι όπως οι αξέχαστες αγελάδες κι οι καρδιές ή η σύνθεση με τα μπαλόνια (που καφρωδώςκαταστράφηκε στην Κοτζιά), κάτι άξαφνο, ευχάριστο πιθανόν, κατανοητό για τον κόσμο στο σημείο που το τοποθετείς, γιατί διαφορετικά έχεις τα -απαράδεκτα κατά τ' άλλα- κάτωθι: τη μια μέρα επιχείρησαν να πάρουν τα σακκιά με τσιμέντο και να τα πουλήσουν. Το έργο την επομένη αποκαταστάθηκε, (η πιάτσα ήξερε πια ότι ήταν γεμάτα μη μεταπωλήσιμο πριονίδι), μέχρι το Σαββατοκύριακο, οπότε και αφαιρέθηκαν οι σημαίες που κάποιος θα τις βρήκε χρήσιμες: ίσως γίνανε κουρτίνες, ίσως μπάλωσαν κάποιο σπασμένο τζάμι, ακόμη και λίγα μέτρα ύφασμα έχουν τρομερή αξία στις γειτονιές της εξαθλίωσης.
Καλά αισθάνομαι σαν τη διαφήμιση της Wind, μόνο που εδώ είμαι εγώ που μπορώ να γίνω εικαστικός με έργο στη μόνιμη έκθεση του ΜΣΤ. Θα κάνω κάτι ακόμα πιο προ-χο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Όσο για τις καρδιές, μα καλά δεν θα τις κατέστρεφαν και έπαιρναν για να τις πουλήσουν; Ξέρεις πόσο κοστίζουν τα ναρκωτικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον κάτι δεν κατάλαβα εγώ εδώ, μάλλον κάτι έχω μπερδέψει. Ο Athensville δεν ήταην αυτός που υποστήριζε κάμποσο καιρό, και πολύ σωστά, το "Κάν' το στην Ομόνοια"; Ό,τι και να ήταν, ιδιωτικό, δημόσιο, εφήμερο κυρίως, κάτι που να στρέψει την προσοχή, να γυρίσει ξανά τα βλέμματα εκεί; Η τέχνη δεν είναι ένα από αυτά υποτίθεται; Τι έγινε τώρα; Μας έπιασαν οι εμμονές μας εναντίον των "σνομπ" ή "δήθεν" υποτίθεται καλλιτεχνών; (Ένας χαρακτηρισμός τόσο ευρύς πλέον και ακατανόητος όσο και το "μικροαστός", όποια σημασία θέλει ο καθένας του δίνει κι όποια τον βολεύει). Μήπως προσχωρούμε στις θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν κάποιους να υποβαθμίζουν συστηματικά (και αυτήν) την περιοχή για να την αγοράσουν; Την...Ομόνοια; Είκοσι χρόνια τώρα; Πότε θα την αγοράσουν επιτέλους; Πόσο μακρόπνοο είναι πια αυτό το μακιαβέλειο σχέδιο; Μήπως την ψεκάζουν κιόλας την Ομόνοια με ειδικό φάρμακο, σαν αυτό που μας ρίχνουν τα αεροπλάνα; Λοιπόν, να υπάρχει μια συνέπεια τουλάχιστον σ' αυτά που λέμε. Τουλάχιστον κάποιος έκανε κάτι, δεν έχει σημασία ποιος, κάποιος τόλμησε να εκτεθεί, και ήταν το ΕΜΣΤ. Με ένα έργο φτηνό, arte povera, και με σημαντικό σχόλιο αυτοκριτικής για την αποτυχία μας: την αποτυχία του "ελληνικού μοντέλου"; της ελληνικής βιομηχανίας; της ελληνικής μανίας για την ιδιόκτητη τσιμεντοκατασκευή; για την άσχημη μορφή της πλατείας; για τον εθνικισμό; Διαλέγουμε και παίρνουμε. Κι αν σταματάει και καμιά "σνομπ" κυρία με τις τσάντες από το Χόντο, ε, τότε μάλλον αυτό συνιστά βελτίωση για τις συνήθειές της και τη σκέψη της, μακάρι. Κι αν βανδαλίστηκε, κι αν καταστράφηκε, αυτό συμβαίνει σε όλα τα έργα σε δημόσιο χώρο, και ειδικά σε "δύσκολες" περιοχές. Αυτό είναι το ρίσκο, no pain no gain. Εδώ στην Αθήνα φαναντικοί "χριστιανοί" κατέβαζαν (θυμάστε;) τα έργα του Outlook το 2003, στην "πολιτισμένη" Ιταλία κάποια έργα του Maurizio Cattelan με παιδάκια-κούκλες κρεμασμένα από κλαδιά δέντρων με θηλιές (σχόλιο για την βία εναντίον των παιδιών) ξηλώθηκαν από κάποιους που αντιδρούσαν, αυτά γίνονται. Πολλές φορές μάλιστα είναι στο πρόγραμμα του έργου οι αντιδράσεις που θα προκαλέσει σε συγκεκριμένο χώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιοι από μας υποστηρίξαμε την όλη πρωτοβουλία τότε που γίνονταν οι μουσικές βόλτες στις δύσκολες γειτονιές γύρω από το κέντρο και οι συγκεντρώσεις με τα κεριά -κι ας έλεγαν κάποιοι κακόβουλοι ότι ήταν προεκλογικό (για τις δημοτικές εκλογές) το θέμα. Πού είναι τώρα αυτά; Ας ξαναγίνουν, όλα χρειάζονται. Τότε που η γνωστή εταιρεία έκανε τη διαφήμιση με την άμμο, πάλι κάποιοι γκρίνιαζαν, πάλι κάποιοι από μας υποστηρίξαμε, όλα χρειάζονται, παιδάκια έπαιζαν, έλεος. "Καν'το στην Ομόνοια", έτσι δεν είναι;
Τώρα τι έγινε; Ας τα ξαναπούμε λοιπόν, στον Athensville τώρα, τι περίεργο: όλα χρειάζονται, δεν σημαίνει ότι τα προβλήματα θα λυθούν από μία εγκατάσταση με τσιμέντο και σημαίες. Είναι ένα βήμα. Στο ReMap 3, στον Κεραμεικό-Μεταξουργείο, πάλι τα ίδια ειπώθηκαν, σνομπ, ελιτίστικα, τι λύνουν, ψευτο-διανοούμενοι, γκαλερίστες, gentrification, τα γνωστά. Αν όμως το δει κανείς αλλιώς, όντως "επαναχαρτογραφείται", "ξαναπερπατιέται" μια περιοχή, κινητοποιούνται αστικές δυνάμεις, ξανα-ανοίγουν πανέμορφα εγκαταλειμμένα αθηναϊκά σπίτια, κάτι κινείται, φεύγει ο φόβος, ξεθαρρεύουν οι άνθρωποι. Χωρίς την τέχνη δεν γίνεται αυτό, πουθενά. Ούτε στην Ομόνοια. Α κάνει λοιπόν ο καθένας αυτό που του αναλογεί, χωρίς να γλιστράει στη μοιρολατρία και την μιζέρια που μέχρι τώρα καταδίκαζε. Λέω τώρα, δεν είμαι και σίγουρος...
Σόρυ που χώνομαι αλλά τι σχέση έχει η όποια "Καν΄το στην Ομόνοια" πρόταση του athensville με το αν το έργο είναι μάπα; Από πότε η θέληση για ύπαρξη ενός γεγονότος-συμβάντος-έκθεσης-κτλ εξαρτάται από την κριτική για το περιεχόμενό του; Αν γίνεται πρέπει και να μας αρέσει; Ειδικά αν εμμέσως και αμέσως το έχουμε πληρώσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως μπερδεύεστε ελαφρώς;;;
Μήπως έπρεπε να κάνουν και δημοψήφισμα για το τι έργο θα μπει; Καλό κακό άσχημο, να, κάτι έγινε, αυτό λέει ο inhalealook. Δεν έκρινε το έργο, αυτό το έκανε ο Athensville και αυτόματα απαξίωσε την κίνηση ολόκληρη *ακριβώς* επειδή δεν του άρεσε το έργο (κάτι που επιβεβαιώνεται από το ότι θεωρεί καφρίλα την καταστροφή των μπαλονιών στην Κοτζιά - προφανώς αυτό το έργο του άρεσε οπότε η όλη κίνηση αποκτά αξία).
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε αυτό κάνει πάντα όταν κάτι του προξενεί την παραμικρή υπόνοια οποιασδήποτε ελιτ (δεν ξεχνάμε το αλησμόνητο "εφταιγε η κοπέλα που είχε smart" ή το μένος εναντίον όσων έχουν iPhone).
Περιμένω λοιπόν να ακούσω: τι έπρεπε να είχε εκεί.
Side-dish: αν όταν εξυμνούσε την Ομόνοια που έγινε παραλία, ήξερε πως είναι για τις ανάγκες διαφήμισης, θα ήταν το ίδιο ενθουσιασμένος όσο ήταν όταν πόσταρε για εκείνο το γεγονός ή θα ακούγαμε πάλι για ημιθανείς και χόντους ανάμεσα στα σωσίβια και τους πλαστικούς φοίνικες;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση:
ΑπάντησηΔιαγραφή- μ' ενοχλεί η προχειρότητα του έργου, η ανυπαρξία κόπου στην τέχνη με κάνει να φρικάρω (και φαίνεται απ' την γραφή στο ποστ, μπορεί και να υπερβάλω)
- και το ότι η Ομόνοια χρειάζεται άλλου τύπου ενέργειες και όχι βαθειά διανόηση: όπως τα μπαλόνια που είχαν ένα παιχνίδισμα κατανοητό απ' όλους και κυρίως απ' τους περαστικούς της περιοχής. Το ίδιο και η παραλία, το ίδιο μια έκθεση βιβλίου, ανθαγορά etc. Το "κάντο στην Ομόνοια" αυτό έχει σαν σκοπό, να φέρει χαρά και κόσμο στην ξεχασμένη πλατεία.
Καλημέρα φίλε μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι άδικος στο σχόλιο σου για το έργο του Βλάση Κανιάρη (1928-2011), ενός σημαντικού Έλληνα εικαστικού και καλού δάσκαλου του ΕΜΠ... Με λίγο ψάξιμο θα είχες αρκετές πληροφορίες για το έργο του... και ίσως (επειδή αγαπάς την πόλη και τους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται σ' αυτήν), να έκανες ένα πιο ολοκλήρωμένο σχόλιο για την δουλιά του, που ήταν εμπνευσμένη και αφιερωμένη στους ανθρώπους του μόχθου, και τους μετανάστες και ποτέ για «κάποιο πάρτυ μοδάτο, πλήθος και μια βότκα χορηγό». Κρίμα...
υγ. Άλλο θέμα βέβαια είναι το πως στήθηκε το συγκεκριμμένο έργο, αν η πλατεία και η θέση ήταν η σωστή, αν και ποιά σημασία της έδωσαν οι φορείς διοργάνωσης και ειδικά ο Δημος της Αθήνας και οι όποιοι «υπεύθυνοι» ήταν «αρμόδιοι»
Λοιπόν, η οποιαδήποτε απάντηση μπορεί να συνοψιστεί απλά στο "Όλα χρειάζονται" που έχω ήδη γράψει. Να σημειώσω πως όταν ξεκίνησαν οι atenistas και χαρούμενοι όλοι καταθέταμε ιδέες, είχα στείλει κι εγώ ένα μήνυμα στις προτάσεις, δεν ξέρω αν διασώθηκε πουθενά, ίσως ήταν και πολύ γενικόλογο - περιλάμβανε πάντως όλα αυτά που λέει εδώ πιο πάνω ο Athensville και ποτέ δεν είδαμε: ανθαγορές, κρασιά, γεύσεις, υπαίθριες μπάντες, ζογκλέρ, θέατρο δρόμου, εφήμερη τέχνη, όσο παιχνιδιάρικη και ανάλαφρη και παιδική θέλει ο καθένας να την κάνει, κάθε μέρα κάτι άλλο, διαφορετικό, με υποστήριξη του ενός από τον άλλο ώστε να μην υπάρχει φόβος εκδίωξης από τους διακινητές και τους βίαιους όλων των ειδών αλλά αντίθετα οι γνωστοί θαμώνες να "απωθηθούν" πολύ ευγενικά και να "επανακτηθεί" ειρηνικά η πλατεία και οι γύρω δρόμοι. Αυτά δηλαδή που βλέπουμε στους πεζόδρομους και στα υπαίθρια φεστιβάλ στα ιστορικά κέντρα των περισσότερων ευρωπαϊκών πόλεων, που αρκετοί από μας πιθανόν έχουν επισκεφθεί έστω μια φορά και θυμούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα α υ τ ό θα μου άρεσε. Έλα όμως που δεν έγινε... Πού είναι όλες αυτές οι ομάδες που θα υποστήριζαν και θα υποστηρίζονταν; Ίσως υπάρχει φόβος, το καταλαβαίνω. Δεν έγινε κάτι πάντως σε αυτή την κατεύθυνση.
Έγινε κάτι άλλο. Ένα "μπρουταλιστικό","εγκεφαλικό","βαρύ" ίσως έργο, έγινε κ ά τ ι όμως. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη 83 ετών, ας μην το ξεχνάμε. Ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί, ό,τι προέρχεται από το χαρακτήρα και τα βιώματά του. Η δική του συνεισφορά ήταν αυτή και το μουσείο, είτε λόγω ιδεολογικών είτε αισθητικών προτιμήσεων, αποφάσισε να βάλει εκεί το έργο, να εκτεθεί. Δικαίωμά τους. Εντάξει, το ξέρουμε, όλοι στην Ελλάδα το παίζουμε βαριά διανόηση ή κάτι τέτοιο. Ούτε εμένα μου αρέσει, ελάτε τώρα, μια στοίβα από σακιά τσιμέντου σε μια ερειπωμένη, γυμνή, ήδη "τσιμεντένια" πλατεία γεμάτη βασανισμένα ανθρώπινα σώματα. Με ενδιαφέρει όμως αυτό το κ ά τ ι που έγινε. Γιατί από τους άλλους, τους alternative και ανάλαφρους και "παιδικούς", παρότι θα τους προτιμούσα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Δεν θα συμφωνήσω λοιπόν με την εμμονή και το σχόλιο εναντίον των υποτίθεται "ελιτίστικων" με τη βότκα στο χέρι (που δεν νομίζω ότι είναι η περίπτωση του Βλ. Κανιάρη, μάλλον αντίθετες καταβολές έχει λόγω "γενιάς") ή ό,τι ανάλογο, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά, είχαμε και προηγούμενα εδώ, κάποια ανέφερε ήδη ο/η stereo, θυμάμαι επίσης και κάποια σχόλια για την πλατεία Καρύτση και ειδικά για το "Μέσα" του Δ. Παπαϊωάννου στα οποία είχα επίσης απαντήσει. Για να μην αναφέρω το σχόλιο πιο πάνω με τις αγελάδες, προφανώς το Cow Parade υπονοείτο. Τι; αυτό δεν ήταν αρκετά παιχνιδιάρικο και ανάλαφρο και κατανοητό; Ίσα ίσα, για το αντίθετο κατηγορήθηκε, επειδή δεν είχε κοινωνικό σχόλιο, που στην Ελλάδα χωρίς δεν... Άρα λοιπόν ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα πρώτα εμείς ο ίδιοι τι θέλουμε να πούμε, να μην αντιφάσκουμε και μετά να βάλουμε και τις προτεραιότητές μας: θέλουμε κάτι να κινείται ή να κινείται μόνο ό,τι ικανοποιεί το προσωπικό μας κρίτήριο; Κι αν ισχύει το τελευταίο, ας μην είμαστε αφοριστικοί στα "editorial" (εντός εισαγωγικών, το βάζω και ολογράφως) . Ξαναλέω, όλα χρειάζονται, τόσο απλά...
Ποσώς. Μάλλον εσείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έγινε το ανάποδο, επιχειρήθηκε να απορριφθεί και η ίδια η ύπαρξη και η σκοπιμότητα του γεγονότος-συμβάντος-έκθεσης με βάση την (προσωπική και αισθητική) άποψη και κριτική για το περιεχόμενό του. Δεν γράφτηκε, "Καλή προσπάθεια, αλλά, σόρρυ, μεταξύ μας, το έργο είναι μάπα" ή "Καλώς έγινε, αλλά αυτή η περιοχή χρειάζεται κυρίως κάτι άλλο και διαφορετικό". Γράφτηκε "Άλλη μια απόδειξη της χρεοκοπίας δηλαδή, πολιτιστικής στα φανερά αλλά και αξιών στο ουσιαστικότερο και αναφέρομαι στο κοινό που υποβιβάζει χρόνια τη νοημοσύνη του θεωρώντας κάτι τέτοια σπουδαία, γιατί έτσι επιβάλλεται", εντελώς απαξιωτικό για την ίδια την ύ π α ρ ξ η του έργου. Το δε "100 σακκιά, 10 σημαίες, 4 δοκάρια… κι ένα αχνιστό και σημαίνον έργο τέχνης. Η πιστοποίηση σπουδαία: είναι γνωστού καλλιτέχνη, σε κάποιο πάρτυ μοδάτο πλήθος και μια βότκα χορηγός θα το αποθέωσε" μιλάει από μόνο του. Α, και το έργο προφανώς έχει ήδη πληρωθεί εδώ και καιρό, γιατί ανήκει στη μόνιμη συλλογή του ΕΜΣΤ, που, έτσι κι αλλιώς, είναι από τις πιο φτηνές του κόσμου, περιλαμβάνει κυρίως video art για τον πολύ απλό λόγο πως ξεκίνησε από την αρχή με μηδέν λεφτά, άσε που περιφέρεται άστεγο. Αυτό για να μην λαϊκίζουμε και εμείς.
ΥΓ: ΔΕΝ δουλεύω στο ΕΜΣΤ ούτε χρηματοδοτούμαι από το ΥΠΠΟΤ, ούτε έχω σχέση με κάποιον από εκεί ούτε είμαι συγγενής του καλλιτέχνη, το ξεκαθαρίζω γιατί το 'βλεπα να 'ρχεται.