athensville

Περνώντας την γεμάτη φτώχεια αλλά και ζωή Ζήνωνος, παρατήρησα σ' ένα απ' τα πολλά χύμα μαγαζάκια γύρω, ένα μίνιμαλ ντιζαϊνάτο μπουκάλι, σε πολλές διαφορετικές χρωματιστές βερσιόν και μια χειρόγραφή απίστευτη τιμή από κάτω: μόλις με 1 ευρώ! Γέα!, πήρα 3 χρώματα, 3€ μόλις, τα βάζεις στο σπίτι και μάπα να' ναι κάνουν καλό εφέ σκέφτηκα. Τα δοκίμασα δε και, ήταν μια χαρά. Δύο μέρες μετά πήγα και το μελέτησα καλύτερα το πράγμα. Μπορεί όλα να είναι πολύ βασικά, ράφια κακοβαλμένα, ταμπέλα ένας μουσαμάς με logo από ms word, μπουκαλάκια και σαπουνοειδή πεταμένα στο κέντρο σε πρόχειρες κούτες, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι όλα το εξωφρενικά οικονομικό του πράγματος. Σχεδόν όλα μόλις με 1€, και μάλιστα πολλά με εξαιρετικές συσκευασίες, έχουν στον σχεδιασμό τους την ευρωπαϊκή ματιά. Πήρα κι άλλα λοιπόν, έδωσα 10€, έφυγα φορτωμένος και είπα να τα εξετάσω προσεκτικότερα. Όντας πειραματόζωο -για χάρη σας αναγνωστες-και μετά από ένα μήνα χρήσης δηλώνω την ικανοποίησή μου και συνεπώς σας τα...

Απορία στο σούπερμαρκετ: όλα στητά καμαρωτά, τα ΧL comfort πουθενά πια. Δεν είναι βαριά τελικά... Λένορμαν εγκαταλελειμμένο: ασέβεια προς την Κάθριν Εμπειρίκου, πλήγμα στην υψηλή κλάση (χαμηλό προφίλ δε). Δύσκολες εποχές για το τύπο, θα επιβιώσει όποιος έχει τα περισσότερα αποκλειστικά, τέτοια συγκεκριμένα (focus στις ερωτήσεις). Είναι μια αντίσταση κι αυτό... Kατεβαίνοντας την Συγγρού: o Πέτρος κι ουρανός, σαν αφίσα σαϊντελογικής εκκλησίας. Το καλό ότι προσέχεις και την εμφάνιση RnB στο VIP Skyladiko. To πιο ασύλληπτα αστείο τηλεμάρκετινγκ προϊόν όλων των εποχών, έστω και μ' άλλο όνομα, έχει κατακτήσει όλα τα κινεζάδικα της Αθήνας.

Βολόδερνα στην Πατησίω ν όταν με πήραν τηλέφωνο 2 φίλοι για την νέα έκθεση της Λαμπράκη-Πλάκα, της Πινακοθήκης τέλος πάντων και μια βολικότατη στάση της Κάνιγγος με οδήγησε στα 5 λεπτά εκεί. Βασικά το' ξερα, τα βαριέμαι αυτά, ότι θα συναντούσα ένα συνάφι που τα βλέπει σαν χάπενινγκς και μυρουδιά δεν σκαμπάζει. Μπαίνοντας, επιβεβαίωση (ή προκατάληψη;) άμεση, είδα γούνες με κυρίες -δεν πάνε καλά τα μυστικά της εδέμ σκέφτηκα-, πολλά χοντρα χιπ γυαλιά να φλερτάρουν, μπούρου-μπούρου στα iphone, όλ' αυτά μέχρι που εμφανίστηκε η Πινακοθήκη, η Λαμπράκη-Πλάκα δηλαδή και άρχισε την παρουσίαση. Την έχω κατατάξει στις μεγαλοαστές που κάνουν το χόμπι τους κι έτσι στην αρχή παρατηρούσα τις νεανικότατες γόβες-μποτίνια της, τον κότσο στα μαλλιά της, αλλά για λίγο, γιατί μετά με ψιλογήτευσε. Η γυναίκα έχει λόγο γοητευτικό αλλά πάνω απ' όλα έχει πραγματική γνώση, έκανε όχι την ξεναγήτρια, αλλά την δασκάλα όπως είπε η ίδια μεταφέροντάς μας με απλούστατα λόγια την εποχή το κοινωνικό, οικον...

Αφημένες απαλά δίπλα απ’ τον κάδο, διακριτά ξέχωρες απ’ τα σκουπίδια, ανώνυμες κι ανώδυνες πράξεις αδιάφορων Αθηναίων, που τα περίσσια τους όμως θα χαρούν γυρνώντας κουρασμένοι το βράδυ σε έναν άγνωστο να βρήκαν κάποια χρήση.

Παλιότερα δεν τις πρόσεχα , τώρα με ενδιαφέρουν. Μεγάλωσα, πληρώνω περισσότερα και το τσούξιμο με νοιάζει; Είναι τα χαράτσια που με φέρνουν μπρος στις ευθύνες; Οι αποδείξεις το θέμα και τα απ' το πουθενά χαλάσματα κι ενοχλητικές σκέψεις που μπορούν να σου δημιουργήσουν καθημερινά. Στα χρόνια μας τα καλά, της νεοελληνικής ευδαιμονίας, το να μη μου κόψει κάποιος απόδειξη σχεδόν το είχα αποδεχτεί ως θεμιτό. Είναι που γράφτηκε στο πετσί μου η θητεία μου στο μεγάλο σχολείο λαμογιοσύνης της δημόσιας διοίκησης ελληνικό στρατό, και που με ώθησε το να βρίσκω λογικό ο ελεύθερος επαγγελματίας του καθημερινού άγχους για το μεροκάματο -πραγματικότητα μου- να μην χτυπάει την απόδειξη. Να ενισχύει τι; Ένα κράτος που επιβραβεύει το ξύσιμο, τους -κατά πλειοψηφία- αντιδημιουργικούς που έχουν μπαστακωθεί σε αχρείαστες θέσεις που τους βρήκε ο θειός και χτυπάνε κάρτες ή υπερωρίες τα φαντασματά τους και λοιπά γνωστά; Υπήρχε τίποτα ντόμπρο σ’ αυτό το κράτος για να το ενισχύσω; Με οδηγούσε λοιπόν στο να...

Οι αναγνώστες θα ξέρουν την αγάπη του μπλογκ για παλιά αντικείμενα, και την σημαντικότερη πηγή που μπορείς να τα βρεις, που, σορπρέζα, είναι ο κάδος της γειτονιάς σου! Πραγματικοί θησαυροί, περιμένουν στο τσάμπα και με λίγο μεράκι, να ομορφύνουν και να προσδώσουν ξεχωριστό χαρακτήρα στο σπίτι. Δεν θέλει πολύ, αρκεί να ξέρεις να τα σεβαστείς και να τους φερθείς σαν σπάνιας ομορφιάς αντικείμενα. Δες τι έκανα, δες πόσο απλό είναι. Τρόπαιο 1ο. Περνούσα από ένα υπό κατάρρευση νεοκλασσικό που είχαν ανοίξει και το καθαρίζανε και πρόσεξα σ' ένα μέσα δωμάτιο να στέκει μοναχό αυτό το μπαούλο. Μου γυάλισε, το ζήτησα, μου το χάρισε ο νέος ιδιοκτήτης λέγοντάς μου ότι πρέπει να 'ταν ενός αρχιμανδρίτη που έμενε εκεί μέχρι το 80. Ωωω, ωραίο το στόρυ είπα,και το κουβάλησα ανα χείρας σπίτι. Τα αντικείμενα που 'χουν μια φθορά είναι αδυναμία, σαν να έχουν στόρυ να σου πουν. Εδώ το συγκεκριμένο πέρα απ' το ωραίο πάλιωμα, είχε και ένα ουδέτερο ελαφρόλαδο χρώμα που ταίριαζε παντού. Επιπ...

Λίγη λιγούρα, πολύ κρύο και μια περατζάδα απ’ της Ομόνοιας, μας οδήγησε σ’ ένα κλασικό χοτ σποτ γλύκας, που ντροπή, δεν είχε καταγραφεί στο μπλογκ. Λουκουμάδες του Κτιστάκη, οι καλύτεροι στην πόλη; Εντάξει υπερβολές ενός υπερβολικού φίλου είπα στην αρχή, αλλά αν το καλοσκεφτώ κι έχοντας ακόμα την γλυκα στο κεφάλι, ναι, πρέπει να ‘ναι: που αλλού θα βρεις τόσο ποτισμένους στο μέλι λουκουμάδες που με την ζεστασιά τους διαβρώνουν την ζύμη και γίνονται ένα ζουμερό ποίημα; Μπουκιά και χάνεσαι, και λογικά θα ‘χει να κάνει με το μέγεθός τους: μικροί-μικροί κι έτσι το μέλι εισχωρεί παντού, αφραταίνει το μέσα, διατηρώντας παράλληλα τραγανό τ’ απέξω, τέλεια η αναλογία. Η μπόλικη κανέλλα και η ιδιαιτερότητα με το σουσαμάκι από πάνω δυναμιτίζουν την γεύση. Μ’ άρεσε εξίσου κι ο χώρος. Ρετρό αθηναϊκό καφεζαχαροπλαστείο (απ’ το 1912 δε στην γειτονιά), με τις παλιές καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπέζια, λίγους θαμώνες να κάνουν θόρυβο ακουμπώντας τα πηρούνια τους στα μεταλλικά πιάτα και η ολόφατση τζαμ...

Πέρασε ένας χρονος, και συμβαίνει το απίστευτο: πέρσι τα πράγματα έμοιαζαν καλύτερα, -η κρίση δεν είχε θεριέψει τόσο-, και πιο αισιόδοξα επίσης, σκέψη που στηρίχθηκε κάργα απ’ το γεγονός της αλλαγής του Δημάρχου που τόσο ευεργετικά λειτουργούσε στην ψυχολογία της ήδη σκοτωμένης Αθήνας. Μπορούσε λοιπόν να ματώσει κι άλλο η πόλη; Απ’ ότι φάνηκε ναι, ζούμε την απόλυτη αποσύνθεση. Στόχος πρώτος να το καταλογίσουμε, ο Δήμαρχος. Αλλά αλήθεια πόση ευθύνη έχει σ’ αυτό; Τα καταστήματα κλείνουν, σκοτείνιασαν οι δρόμοι, ο κόσμος καβουκώνεται στα σπίτια, η φτώχεια εξαπλώνεται και σ’ αυτό σαφώς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Μπορούσε στον Δήμο; Η αλήθεια είναι ότι στα σπλάχνα του Δήμου έχει κατσικωθεί ένας ανίκητος μηχανισμός υπαλλήλων που στα 24 χρόνια γαλάζιου κυβερνείου δεν τους ζητήθηκε παρά να κάνουν το ελάχιστο για να δικαιολογούν τον μισθό τους. Και αυτός ο μηχανισμός δεν είναι και ο πιο συνεργάσιμος σε αλλαγές. Απ' την άλλη η παράταξη του είναι μια τσάτρα-πάτρα αντικακλαμανική συσπείρωση...

Κάτι μου καναν πάντοτε αυτά τα ξενοδοχεία. Η όψη της εγκατάλειψης, αυτό το ανέγγιχτο άφημα τους στον χρόνο γεννούσαν στο μυαλό είκονες. Ξύλινα πατώματα που τρίζανε,βήματα στις σκάλες, πόρτες που κοπανιόντουσαν, διατρητους στους θορύβους τοίχους και το κρυφάκουσμα ( έχω βέβαια και μια αναφορά, το ζησα πριν 10 χρόνια δύο νύχτες στη Θεσσαλονίκη). Μα πάνω απ’ όλα οι δύσκολες ιστορίες που φιλοξένησαν αυτά τα ξενοδοχεία των φτωχών και των ονείρων τους στην μεγάλη καινούργια πόλη. Γεωγραφικά πρόκειται για έναν άξονα που ξεκινά απ’ τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης (μόνος τρόπος εισόδου-εξόδου για την Αθήνα του 19ου αιώνα) την περιοχή του Στ. Λαρίσης κι ανεβαίνει διαγώνια ως την Ομόνοια με κατάληξη το Σύνταγμα. Όπως και στην εξέλιξη, έτσι κι εδώ το στοπ θα μπει στην Ομόνοια, μιας και τα ξενοδοχεία από ‘κει και πάνω είτε συντηρήθηκαν, είτε άλλαξαν χρήση, είτε είναι μεγαλοπρεπέστερα (πλ. Ομονοίας, Αθηνάς) και δεν ταιριάζουν στην θεματική του ποστ. Στην σκοτεινή Αθήνα λοιπόν, τα ρημαγμένα μι...

Καιρό είχα να κάνω ποστ. Μια βδόμαδα λόγω αναμπουμπούλας πολιτικής -κατά βάση το μπλογκ έχει θέμα, αισθάνεται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά τι κερδίζεις με την μίρλα; τίποτα-, και πολύ καιρό ποστ γεύσεων. Ξεκινάμε οικονομικά: πιθανότητες να πετύχεις σουβλάκι κάτω από 2€; ένα 30%. Κάτω από ένα 1.50€; Σχεδόν ανύπαρκτες αλλά να που υπάρχει. Και μάλιστα 1.20€ και πραγματικά εξαιρετικό. Και αφορά όλα τα τυλιχτά, συν λουκάνικο και τα highly recommended κοτοπουλίσια μπιφτέκια και κεμπάμπ. Εύγε, τιμή για πανηγυρισμούς, ας συνειδητοποιήσουν οι σουβλατζήδες μας σε τι χώρα ζούνε πια! • Μπες στο Ψητό, Πειραιώς 208, απέναντι απο "Μιχ. Κακογιάννη" Άλλη έκπληξη στα Δυτικά. Εξαιρετικά τα σοκολατένια μελομακάρονα που δοκίμασα σ' έναν συνοικιακό φούρνο σε κόμβο στο Περιστέρι. Απολαυστικά ζουμερά εντός, και πραγματικά ταιριαστή λευκή σοκολάτα στο έξω. Η τιμή μόνο 6€/κιλό, τα δε σκέτα 5€, εξάλλη θα γίνει αν το μάθει κάποια Νταίζη στα Βριλήσσια. Πολύ χαμηλές τιμές σε όλα του, επαξίως το αργ...