Στην παράνοια των αποδείξεων

Παλιότερα δεν τις πρόσεχα, τώρα με ενδιαφέρουν. Μεγάλωσα, πληρώνω περισσότερα και το τσούξιμο με νοιάζει; Είναι τα χαράτσια που με φέρνουν μπρος στις ευθύνες; Οι αποδείξεις το θέμα και τα απ' το πουθενά χαλάσματα κι ενοχλητικές σκέψεις που μπορούν να σου δημιουργήσουν καθημερινά.
Στα χρόνια μας τα καλά, της νεοελληνικής ευδαιμονίας, το να μη μου κόψει κάποιος απόδειξη σχεδόν το είχα αποδεχτεί ως θεμιτό. Είναι που γράφτηκε στο πετσί μου η θητεία μου στο μεγάλο σχολείο λαμογιοσύνης της δημόσιας διοίκησης ελληνικό στρατό, και που με ώθησε το να βρίσκω λογικό ο ελεύθερος επαγγελματίας του καθημερινού άγχους για το μεροκάματο -πραγματικότητα μου- να μην χτυπάει την απόδειξη. Να ενισχύει τι; Ένα κράτος που επιβραβεύει το ξύσιμο, τους -κατά πλειοψηφία- αντιδημιουργικούς που έχουν μπαστακωθεί σε αχρείαστες θέσεις που τους βρήκε ο θειός και χτυπάνε κάρτες ή υπερωρίες τα φαντασματά τους και λοιπά γνωστά; Υπήρχε τίποτα ντόμπρο σ’ αυτό το κράτος για να το ενισχύσω; Με οδηγούσε λοιπόν στο να φέρομαι σαν το σύνηθες κουτοπόνηρο ντόπιο ραγιαδάκι, να διαλέγω ως αυτονόητο την υπεράσπιση του συναφιού μου.

Όλα αυτά μέχρι το τρέχον ξεμπρόστιασμα. Τώρα, που με το τσούξιμο της μείωσης της αγοράς, αντιλήφθηκα στο πετσί το αλληλένδετο της κοινωνικής αλυσίδας (και αναγνωρίζοντας πως οι δημόσιοι υπάλληλοι των ψαλιδισμένων μισθών είναι άδικο να είναι μοναδικοί που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους) αποφάσισα να το δω αλλιώς...
Άρχισα λοιπόν με το καλό να ζητώ απόδειξη. Το κανα μια, δύο φορές μα ένιωσα πραγματικά άσχημα, μου κανε ψυχοφθόρο που λεγα έστω και με τρόπο τον άλλον κατάμουτρα κλέφτη.
Έτσι όπου δεν μου κόβανε πια σταμάτησα να πηγαίνω. Περίπου... Εκεί που μ’ άρεσε πολύ αυτό που έπαιρνα συνεχίζω να κάνω τα στραβά μάτια. Στα δε μαγαζάκια των μεταναστών, (που την πρώτη αλλά και τελευταία φορά πάντα μου κόβουν γιατί δύσκολο ο Έλληνας να ψωνίσει από κει και με περνάνε για εφοριακό) με πιάνουν τα αριστερά μου και νιώθω ότι αν γλυτώσουν το ΦΠΑ εξισορροπώ την αδικία να προσπαθούν απ’ το μηδέν σε μια ξένη χώρα.
Μια φορά δε στο συναλλαγομάνι ένιωσα και μικρό θυμό: σ’ ένα σουβλατζίδικο που όταν ανέβηκε στο 23% ο ΦΠΑ, αύξησε λόγω αυτού την τιμή από 1.80€ στα 2€ αλλά carramba che sorpresa, ξέχασε να μου κόψει το χαρτάκι. Θα προτιμούσα να μου πει στο δίνω χωρίς ΦΠΑ να γλιτώσουμε κι οι δύο, να το δεχτώ όπως συμβαίνει σε βολικό τυροπιτάδικο που τα ‘χει όλα (ακόμα και σάντουιτς) 1€ και σπανιότατα δίνει αποδείξεις και σαν αποτέλεσμα με βρίσκει σύμφωνο αφού προσφέρει προσιτή τροφή στον φτωχό κόσμο της γειτονιάς που μετρά και την τελευταία δεκάρα.
Αλλά και πάλι θα μου πεις, είναι αθέμιτος ανταγωνισμός αφού ο δίπλα και το ΦΠΑ πληρώνει, και ΙΚΑ υπαλλήλων και αδυνατεί να ανταγωνιστεί τέτοιες τιμές. Και μ’ αυτή την οπτική αφορά και μένα, αφού τα χαράτσια στα ελτά αυτή την έλλειψη κρατικών πόρων εξυπηρετούν και έτσι μου ρχεται το μπουγιουρντί του τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ που μακάρι να μπορούσα να το γλιτώσω, αλλά δεν. Άρα, κατέληξα στο οριστικό να ζητώ ανεξαιρέτως αποδείξεις για όλες μου τις συναλλαγές και να ξεμπερδεύω. Περίπου...
3 μέρες πέρασαν και δεν τα ‘χω καταφέρει ακόμα. Μάλλον υποσυνείδητα, μου βγαίνει στο πίσω-πίσω η αλληλεγγύη στον ελεύθερο επαγγελματία να μην κλείσει το μαγαζί του, το δεν βαριέσαι επίσης. Αμετανόητος λοιπόν κι εγώ, κι αλήθεια θ’ αλλάξουμε ποτέ; Δεν μου 'χω εμπιστοσύνη, απ' ότι βλέπετε, να μιλήσω με κάποια βεβαιότητα, μα νομίζω ότι πρέπει, θα ‘ναι εγκληματικό η επόμενη γενιά να πρέπει να ζήσει ποτέ αυτή την παράνοια. Και το περίπου.

Έξτρα guide
Όσα μου έμαθε ο γκισές:
4 κόλπα που κάνουν οι καταστηματάρχες για να σε ξεγελάσουν ότι έκοψαν απόδειξη:
• Πατάνε το ποσό, ακούς μπιμπ-μπιμπ λες οκ έκοψε, αλλά τυχαίως ξεχνάνε το τελικό κουμπί της εκτύπωσης.
• Κρατάνε αποδείξεις ξεχασμένες από άλλους και στις πασάρουνε.
• Χτυπάνε κανονικά αποδείξεις, τις κόβουνε αλλά τις πετάνε κάπου δίπλα και δεν στις δίνουνε. Άρα τι πόσο χτύπησε ένας θεός ξέρει, μπορεί και 10 λεπτά!
• Ε, το γνωστό, σου φέρνουνε αντί για απόδειξη ένα δελτίο παραγγελίας που σχεδιαστικά μοιάζει με τα τιμολόγια που βγάζεις στο γραφείο.

Εύρηκα!
• Κι όμως βρήκα τον τρόπο να παίρνεις απόδειξη χωρίς να χαλάσουν οι καρδιές σας:
Πολύ απλό θεατράκι 2 δευτερολέπτων: δεν είσαι με το χαρτονόμισμα στο χέρι, αλλά βγάζεις τα χρήματα σιγά-σιγά στο φινάλε, κι ο ταμίας απ’ την αμηχανία του κενού χρόνου χτυπάει την απόδειξη κανονικότατα -κάτι με την ψυχολογία έχει να κάνει και λειτουργεί 100%.