athensville

Τουρλού μικροπράγματα γίνονται. Είναι ενδεικτικά μιας καλύτερης κατεύθυνσης; Πολύ μ' άρεσαν οι κατασκευές φωτιστικά στο κομβικό σημείο του κτιρίου του Gazoo στο Γκάζι. Eπιτέλους μοντέρνες κατασκευές και ιδιοκτήτες που θέλανε το ακριβό αλλά και ξεχωριστό. Γενικά welldone για το συγκρότημα που χτίστηκε στο γωνιακό οικόπεδο, είναι ένα κτίριο τωρινό που φρεσκάρει την πόλη. Στην Ευμολπιδών στην ίδια περιοχή ξεκινάμε παρουσίαση μικρών έργων, που εξήγγειλε ο Δήμαρχος πριν κάποιους μήνες ,και επιτέλους τα κονδύλια του ΕΣΠΑ έφτασαν και  πραγματοποιούνται. Εδώ, ωραία επιλογή οι στρογγυλές λάμπες (ασυνήθιστες για κέντρο Αθήνας) που δίνουν έναν χαρακτήρα στον ωραίο και ήπιο, σχετικά με το γύρω, δρόμο. Συνεχίζουμε στην Αιόλου, που όταν πεζοδρομήθηκε στο τότε δεν έγινε η εκτέλεση με την μεγαλύτερη χάρη, κι έτσι ο Δήμος αφού δεν έχει λεφτά να ρίξει τον πολύ χοτ κυβόλιθο, προσάρμοσε στις ήδη δεδομένες υφές και τοποθέτησε ολοκαίνουργιες μαρμάρινες πλάκες. Επίσης ανανεώνει και τα παρτέ...

Το καλοκαίρι που πέρασα , στάθηκα στην γέφυρα της λαχαναγοράς με την σπάνιας άπλας θέα, και χάζεψα με τις καλαμιές που ξεφύτρωσαν στο μπετόν μα και μαζί ξανάσπασε το κεφάλι μου απ' το έγκλημα. Πόσοι αβάσταχτοι τόνοι τσιμέντου κάλυψαν το μεγαλύτερο ποτάμι της Αττικής για να πηγαίνουν ταμάξα τους τα βορεινά πιο γρήγορα - μακριά απ' το μιασμένο κέντρο- στις απαιτητικές δουλειές στον νότο; Οι καλαμιές μου δώσανε χαρά και χάρη, αυτή που λείπει σε κάθε απόφαση για έργα και μπομπολέικα λεφτά στην Ελλάδα, που πες τσιμέντωσαν το ποτάμι αλλά δεν το καναν με καμία χάρη, όπως στα αστικά ποτάμια του εξωτερικού, βαθιά απάνθρωπο δε χωρίς πεζοδρόμιο να περπατήσει να χαζέψει κάποιος στις όχθες του. Έτσι προχθές ξαναπερνώντας χάθηκα σ' αυτή την εικόνα. Ο Κηφισός γεμάτος γλαροπούλια, μεγάλα και μικρά, που το dna τους το χει το σημείο καταγράψει για ποτάμι. Και λουφάζανε στα βρωμόνερά του, και κρώζανε μόλις ερχότανε ελαφρύ κύμα με ροή απ' το Φάληρο. Και πόση χάρη είχε ο σχηματισμός το...

Το νο2 που πρέπει να δεις στην Αλβανία το Αργυρόκαστρο , το νο1 το Μπεράτι (Berat) λέγανε οι τουριστικοί οδηγοί κι έτσι 4 ώρες μετά μέσα σ' ένα φουργκόν (υπεραστικά  μίνι βαν) βρεθήκαμε στην πόλη με τα χίλια παράθυρα. Αυτό το προσωνύμιό της και για το όνομά της επικρατέστερη η σλάβικη εκδοχή πως βγαίνει από το Belgrad (δηλαδή λευκή πόλη) και περπατώντας τα στενά της φάνηκε η αληθοφανέστερη μιας και σε αντίθεση με την σταχτιά πέτρα του Αργυρόκαστρου εδώ ήταν λευκή παντού: καλντερίμια, λιθοδομές, οι πάλευκοι τοίχοι. Το Μπεράτι όντας στο κέντρο της χώρας, και όχι εσχατιά όπως το Gjirokaster, είναι φανερό ότι έχει φροντισθεί περισσότερο και έχει γίνει μια προσπάθεια να τουριστικοποιηθεί. Αυτό σε συνδυασμό με την αρκετά μεγάλη νέα πόλη (110.000 πληθυσμός) κάνει το γραφικό μιξ λιγότερο έντονο. Παρ' όλα αυτά η θέση του είναι πραγματικά ευλογημένη. Ο Οsumi (Αωός) κυλά στο κέντρο της, ασημένια ποταμάκια γυροβολάνε, παλιά σπίτια σκαρφαλωμένα κρέμονται σε βουνόλοφους, καταπράσινες καλλ...

Τί είναι το ταξίδι; Πλούτος αλλά και διακοπή απ' αυτό που είσαι. Κάθε 4 μήνες μου 'ρχεται και έτσι το αναγκαίο φρεσκάρισμα είναι μια παρόρμηση τόσο μακρινή όσο να κατέβεις 2 στάσεις στο Μεταξουργείο και απλά, να φύγεις. Στα κοντινά Βαλκάνια και ακόμα καλύτερα στην εγγύτερή μας χώρα, και αυτό δεν αφορά μόνο την απόσταση, την Αλβανία. Κι αυτή τη φορά όχι στα Τίρανα , αλλά στο νοτιότερό της κόμμάτι στην επαρχία του Αργυροκάστρου. Έχοντας ξαναπάει λοιπόν δεν περίμενα να εκπλαγώ, ήξερα απ' το προηγούμενο ταξίδι πόσο ωραία χώρα είναι και επίσης πόσο μα πόσο στρεβλή εντύπωση έχουμε στην Ελλάδα για τους Αλβανούς. Και όμως και πάλι εξεπλάγην: το Αργυρόκαστρο είναι απλά υπέροχο! Όσοι έχετε βρεθεί  στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιο...

"Να καεί αύριο η Αθήνα, έτσι τους πρέπει, να καεί" φώναζε ένας ηλικιωμένος, μάλλον εκεί μαγαζάτορας, στο τηλέφωνο στη Στοά Φέξη. Γύρισα τριγύρω, και διαπίστωσα γι άλλη μια φορά την σιωπή της στοάς, Τρίτη μεσημέρι. Όλα κλειστά σε μια Κάνιγγος που στα 90s έπηζε ζωντάνια. Η κατάσταση στη στοά δραματική. Πρέπει να είναι απ' τα σημεία με τα περισσότερα λουκέτα. Μαγαζάκια σχεδόν όλα των 15 τετραγωνικών το πολύ, ανθρώπων του μεροκάματου,  που στις βιτρίνες, στα ταβάνια, ακόμα και στα ρολά κρέμονταν η πραμάτεια τους. Άπασα η τεχνολογική Ασία ήταν παρούσα εδώ: για χρόνια ολόκληρα η Στοά Φέξη ήταν το κέντρο της αθηναϊκής αναζήτησης για ραδιοφωνάκια, στερεοφωνικά (αξέχαστα αυτά με τα λαμπάκια), τηλέφωνα, φτηνά ακουστικά που χαλούσαν στην μια βδομάδα, ένας ωραίος μικρόκοσμος που απουσία του ιντερνετ φάνταζε τόσο προηγμένος και εξωτικά φουτουριστικός. Αξέχαστα δε τα τρανζιστοράκια, απαραίτητο για κάθε μπαμπά που ήθελε να ακούει μπάλα απ' το Δ' πρόγραμμα, λες και τ...