Tα πουλιά θυμούνται το ποτάμι

Το καλοκαίρι που πέρασα, στάθηκα στην γέφυρα της λαχαναγοράς με την σπάνιας άπλας θέα, και χάζεψα με τις καλαμιές που ξεφύτρωσαν στο μπετόν μα και μαζί ξανάσπασε το κεφάλι μου απ' το έγκλημα. Πόσοι αβάσταχτοι τόνοι τσιμέντου κάλυψαν το μεγαλύτερο ποτάμι της Αττικής για να πηγαίνουν ταμάξα τους τα βορεινά πιο γρήγορα - μακριά απ' το μιασμένο κέντρο- στις απαιτητικές δουλειές στον νότο; Οι καλαμιές μου δώσανε χαρά και χάρη, αυτή που λείπει σε κάθε απόφαση για έργα και μπομπολέικα λεφτά στην Ελλάδα, που πες τσιμέντωσαν το ποτάμι αλλά δεν το καναν με καμία χάρη, όπως στα αστικά ποτάμια του εξωτερικού, βαθιά απάνθρωπο δε χωρίς πεζοδρόμιο να περπατήσει να χαζέψει κάποιος στις όχθες του.
Έτσι προχθές ξαναπερνώντας χάθηκα σ' αυτή την εικόνα. Ο Κηφισός γεμάτος γλαροπούλια, μεγάλα και μικρά, που το dna τους το χει το σημείο καταγράψει για ποτάμι. Και λουφάζανε στα βρωμόνερά του, και κρώζανε μόλις ερχότανε ελαφρύ κύμα με ροή απ' το Φάληρο. Και πόση χάρη είχε ο σχηματισμός τους, φαντάσου το τι αντίκρυζαν οι παλιοί Αθηναίοι.
Κάποιοι ονειροπόλοι κάνουν κουβέντες και σχέδια να το γκρεμίσουν το τσιμέντο, αλλά μπα, στον μεγάλο δρόμο κυλάνε πια πολλά λεφτά.