Φθινόπωρα στην Kάνιγγος

"Να καεί αύριο η Αθήνα, έτσι τους πρέπει, να καεί" φώναζε ένας ηλικιωμένος, μάλλον εκεί μαγαζάτορας, στο τηλέφωνο στη Στοά Φέξη. Γύρισα τριγύρω, και διαπίστωσα γι άλλη μια φορά την σιωπή της στοάς, Τρίτη μεσημέρι. Όλα κλειστά σε μια Κάνιγγος που στα 90s έπηζε ζωντάνια.


Η κατάσταση στη στοά δραματική. Πρέπει να είναι απ' τα σημεία με τα περισσότερα λουκέτα. Μαγαζάκια σχεδόν όλα των 15 τετραγωνικών το πολύ, ανθρώπων του μεροκάματου,  που στις βιτρίνες, στα ταβάνια, ακόμα και στα ρολά κρέμονταν η πραμάτεια τους.


Άπασα η τεχνολογική Ασία ήταν παρούσα εδώ: για χρόνια ολόκληρα η Στοά Φέξη ήταν το κέντρο της αθηναϊκής αναζήτησης για ραδιοφωνάκια, στερεοφωνικά (αξέχαστα αυτά με τα λαμπάκια), τηλέφωνα, φτηνά ακουστικά που χαλούσαν στην μια βδομάδα, ένας ωραίος μικρόκοσμος που απουσία του ιντερνετ φάνταζε τόσο προηγμένος και εξωτικά φουτουριστικός.


Αξέχαστα δε τα τρανζιστοράκια, απαραίτητο για κάθε μπαμπά που ήθελε να ακούει μπάλα απ' το Δ' πρόγραμμα, λες και το αποτέλεσμα του Δόξα Δράμας-Παναχαίκή είχε κάποια ασύλληπτη σημασία.


Ρετρό γίνομαι, διακοπή! Τα μάρμαρα της στοάς άδεια από βήματα πιά, σε μια στοά που δεν αντηχεί τίποτα.


Ιδίως στη στοά εξόδου στην Πατησίων, είναι  όλα -εκτός ενός -,  με  ρόλά κατεβασμένα.


Κινητομαγαζάκια που  άνθισαν στο τέλος 90s,  τότε που όλοι, εκμεταλλευόμενοι τις επιδοτήσεις των εταιρειών, ανοίγανε από ένα.




Στο κομμάτι προς Βερανζέρου το σκηνικό έσπαγε και εξυπηρετούσε κυρίως μαγαζιά με κάλτσες,  και πολύ μποξεράκι επίσης, το μόνο που σώζεται το 'γιγάντιο' στο πλευρό της Κάνιγγος.


(Σημαντικό στοιχείο της και το υπόγειο παιχνιδάδικο, που -παράξενο- δεν έχω κατέβει ποτέ)



Στη γωνία το μεγάλο κλασσικό Ξηροκαρπάδικο ακόμη ενεργό, το σακουλάκι με τα μπλε και κόκκινα γράμματα απαράλλακτο δεκαετίες, (θύμησες από παιδικά χρόνια, δεν υπήρχε καλύτερο απ' την μεγάλη σακούλα του μπαμπά απ' τον Ναυπλιώτη).


Το μαγαζί της αφθονίας: δεν υπάρχει τίποτε που να μην είχε, ξεχωριστά τα σιροπιαστά του κουταλιού από Χίο.


Και οι δελεαστικότατες ουρές από γλυφιτζούρια φυσικά.





 Βγαίνοντας ακολουθεί η Κάνιγγος των άπειρων φροντιστηρίων.  Το φθινόπωρο είναι η εποχή της πλατείας αυτής: οι πρώτες μέρες στα θρανία, οι νέοι φίλοι, τα πρώτα αμήχανα πλησιάσματα στα διαλείμματα, οι καφέδες στα γύρω μαγαζάκια, η ερώτηση "ποιος θα φύγει με το τρένο να ανέβουμε παρέα".

 
Το ντεμί υπόγειο καφέ που πίστευα πως δεν θα κλείσει ποτέ, πάντα ασφυκτικά γεμάτο.


Τα Goodys κλειστά εδώ και 5-6 χρόνια, κι αυτά πάντα γεματά στα 90s, πολύ βολικά που είχαν την τουαλέτα και απέφευγες τα επικριτικά σχόλια των κοριτσιών στα ταμεία.


Στον απαράλλακτο μικρόκοσμό της το υπαίθριο λουλουδάδικο είναι σημαντικό σημείο,  το δευτερολέπτου πέρασμα με το άρωμα των κρίνων χαρακτηριστικό.


Τ' Αναμμένα Κάρβουνα γλίτωσαν κι αυτά, μάλλον λόγω ποιότητας, εξαιρετικό  σουβλάκι και τα μέσα στενά τραπέζια ιδανικά για λαίμαργα κρυφά ραντεβού.


Αυτό το μαγαζί-γωνία  εθεωρείτο το κορυφαίο ηλεκτρονικάδικο, και την είχε δει ελαφρά με τσιμπημένες τιμές. Τσέκαρες βιτρίνα του, κι αν σ' άρεσε κάτι το αναζητούσες εντός της φθηνότερης στοάς.


 
Και απ' την άλλη πλευρά της στοάς, στην Γλάδστωνος, κι εκεί χαρακτηριστικά σημεία. Αυτό το κλειστό σήμερα ιντερνετάδικο που μεγαλούργησε λίγο πριν τα dsl, 24ωρη λειτουργία, όλη η Αθήνα ερχόταν εδώ για τις ταχύτητές του.


Η Λειβαδιά φυσικά ατάραχη, κλασσική κι ανέγγιχτη συνταγή το καλό κρέας (σύντομα θα μετακομίσει σε μεγαλύτερο χώρο απέναντι).


Οπωσδήποτε στον Μίμη, με μια από τις πιο χαρακτηριστικές προσόψεις μαγαζιών της Αθήνας. Οι λάτρεις των παλιών γιαλιών, το υμνούσαν και στις δύσκολες εποχές που θεωρείτο ξεπερασμένο.


Λέγοντας Κάνιγγος λοιπόν, ήταν κυρίως ένα:  τα εκπαιδευτήριά της, και σήμερα ολόγυρα υπάρχουν ξεχασμένες πινακίδες, κυρίως απ' την ΙΕΚ εποχή της. Πόσα υπήρξαν και πόσα σώθηκαν; Γύρω στα 5 απ' τα 50, με έναν γρήγορο υπολογισμό, και  δεδομένων των άθλιων σπουδών που παρείχαν τα περισσότερα δεν ήταν (εκτός εργαζομένων σ' αυτά) μια κακή εξέλιξη .


Άλλο παράδειγμα η τρανή ΚΟΡΕΛΚΟ που απο κτίρια μεγαθήρια και δώρα λάπτοπ περιορίστηκε σε 2 ορόφους γωνιακής πολυκατοίκιας.


 
Η φροντιστηριακή Κάνιγγος έχει πληγεί λοιπόν από τις ανησυχίες γονιών που δύσκολα πια στέλνουν τα παιδιά τους στο κέντρο, και την ανάπτυξη φροντιστηρίων σε όλα τα προάστεια, αλλά συνεχίζει  να κρατά. Είναι τόσο παλιά, που όλο και ένα παραπάνω know how panellinies θα το χουν.

 
Κουτσουρεμένα σε λιγότερους ορόφους όμως.







Και τα δύο πιο χαρακτηριστικά της κτίρια, την σημαδεύουν κανονικά. Το γωνιάκο αρχές Ακαδημίας θεωρείται από τα πιο ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά μιξ της πόλης, με την ιδιαίτερη ένταξη των κιόνων στην πρόσοψή του. Απλησίαστο κτίριο για την εποχή του, φιλοξένησε στα ρετιρέ του, μεγάλα κινηματογραφικά γραφεία. 

 
Το κτίριο του Υπουργείου Εμπορίου, που πάντα μου δινε την αίσθηση του πολύ βαριού όγκου στην Πλατεία, εσωτερικά δε είναι βρώμικο, απαρχαιωμένο, άσχημα δημοσιουπαλλιλίστικο. Δεν θα ταν κακό -παρά τα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά στοιχεία του- να γκρεμιζόταν και να διπλασιαστεί η πλατεία και να ανακουφισθεί και η Καποδιστρίου απ' την βαριά σκιά του.


Στο σήμερα λοιπόν, έχει μια ιδιαίτερη κοινωνικότητα το μέρος. Τα παγκάκια στο κέντρο, είναι πάντα γεμάτα, βοηθά βέβαια και η στάση του λεωφορείου μπροστά, λειτουργώντας σαν θέση ξαποστέματος κι αναμονής. Για λίγους όμως, αφού πολλούς θα βρεις στην ίδια θέση για ώρες, θα ναι οι σκιερές μιμόζες που έλκουν τους αργόσχολους.




Στο λοιπόν; Η Κάνιγγος έχει να κάνει με κάτι προσωπικό για μένα και πολλούς Αθηναίους νομίζω.
Εχει ένα προσωπικό άρωμα νιότης, τα θρανία και τους φίλους του Λυκείου, την ιδέα για εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας όποτε περνούσα μετεφηβικά, τα απογευματινά χωσίματα στα γύρω βιβλιοπωλεία, με κορυφαίο το πατάρι του Παπασωτηρίου στην Τζώρτζ απ' τα είκοσι ως τα τριάντα.
Η Κάνιγγος έχει κάτι απ' αυτό που γίναμε σήμερα όλοι μας. Που όσο και αν μεγαλώσουμε θα 'χει πάντα φθινόπωρο, κάτι που ξεκινάει, εκει.