2 χρόνια Athensville

2 χρόνια πριν στην οδό Αγαθουπόλεως για δοκιμή τραβώ μια φωτογραφία και την ανεβάζω με την ενσωματωμένη υπηρεσία του κινητού στο blogspot. Σαν χθες, 1 χρόνο πριν τέτοια μέρα ψάχνω το artwork των πρώτων γενεθλίων με μεγάλη προσοχή: είναι σημαντικό, ολοκλήρωνα το πείσμα μου να ξεκινήσω κάτι και να μην το παρατήσω επιτέλους, συν το να κάνω ένα μπλογκ με θέμα την Αθήνα και αναρτήσεις κάθε μέρα. Πέρσι τέτοια μέρα, όλα μοιάζαν ολόφρεσκα και σήμερα στο δεύτερο χρόνο ώριμα αλλά και χορτασμένα και κρύβει ένα χοντρό κόμμάτι κούρασης αυτό.
Ιδίως στο τέλος του '10 , μου βγήκε ένα "έγκωσα" και σκέφτηκα για πρώτη φορά να σταματήσω. Οι καλοί μου guest editors ανέλαβαν να γράψουν κι εκείνο τον μήνα τεμπέλιασα, μα στο τέλος του συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: πόσο καλύτερο με κάνει η ενασχόληση με το μπλογκ, ένα δίχτυ που με κρατά απ' τον οκνηρό εαυτό μου, που καλλιέργησε το μυαλό μου να σκέφτεται πρωτότυπα και δημιουργικά. Το athensville είναι οι μοναχικές μου ώρες, αλλά και οδηγός, ίσως ακουστεί υπερβολή, για τη ζωή, γι' αυτο δεν υπήρχε λόγος για φινάλε. Η μέση λύση: να μειώσω τον ψυχοφθόρο ρυθμό καθημερινής δημοσίευσης, πρωτογενούς και πρωτότυπου υλικού μάλιστα. Συν τοις άλλοις, δεν μπορούσα επίσης να βγαίνω για ψάρεμα συνέχεια, βαρετές ανάγκες βιοπορισμού, όπως σε όλους γύρω, γίνανε πιο επιτακτικές από ποτέ.
Άλλαξε όμως και η ματιά, στο λιγότερο αφελές: έγραφα ενθουσιωδώς για νέα έργα που έρχονται, από τα οποία δεν εχει ξεκινήσει ούτε ένα σήμερα. Σκεφτόμουν λύσεις, προτάσεις, παρεμβάσεις, τόσο απλές, αλλά πως να γίνουν από καθόλου ευφάνταστους μισθοφόρους υπεύθυνους του Δημοσίου; Έφαγα ένα γερό κομμάτι ελληνικής πραγματικότητας για να συνειδητοποιήσω, ότι κακά τα ψέματα, σ' αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει η μαγιά, δεν έχουμε την κουλτούρα που τόσο θαυμάζω έξω, να προχωράνε τα πράγματα. Δεν νομίζω να σώζεται η Αθήνα στο προσεχές, και ίσως μιλάει πέρα απ' το γκρίζο γύρω, αυτό και της κεφαλής πια.

Και ναι, τελικά, το athensville, δεν έχει να κάνει κατά βάση με την Αθήνα: θα μπορούσε να ζει οπουδήποτε στο πιο μικρό χωρίο, στην τεράστια πόλη. Έχει να κάνει με την δημιουργικότητα, με την θετική σκέψη, με την απαραίτητη αισιόδοξη ματιά. Εκεί είναι ο δρόμος του. Αυτό που ξεκίνησε απ' τον αγαθούλη μικρόκοσμό μου, ανοίχτηκε σε μια πραγματικότητα που ...δεν, και τώρα βρίσκει σαν σκοπό, όσο μπορεί να αναδείξει τον μικρόκοσμο, γιατί μικρός είναι, δημιουργικών ανθρώπων και σημείων της Αθήνας. Σταθερά αισιόδοξα, με καλή πρόθεση, και συνειδητά αφελώς.
Σ' όλους εσάς αφιερώνεται η περίσταση, όπου κι αν περπατάτε xxxxvillers :-)