athensville

Θέλει δύο : δυνατούς street artists έχουμε και η αθηναϊκή σκηνή είναι απ' τις κορυφαίες. Απαιτείται όμως και φιλότεχνος, ανοιχτομυαλος ιδιοκτήτης. Ψυρρή, Eπικούρου σκόρδων & Τέλη και Ευμορφοπούλου, μια ούτως ή άλλως, ενδιαφέρουσα κατοικία στην αρχικτεκτονική της ακόμα και στην φθορά της, γίνεται σχεδόν αξιοθέατο δωσμένη σε καλλιτέχνη-(ες;) που την έντυσαν αριστοτεχνικά, με καθαρές, φόρμες χρώματα, καλλιτεχνικη γραφή γραφίστικη και σαφή που ταιριάζει στην πόλη. Ευχή: κι άλλα τέτοια, κι άλλα τέτοια ολοκληρωμένα , σε μια πόλη που βρίθει αστικών καμβάδων και χρειάζεται αυτή τη πνοή, με έργα χειροποίητα, που ανανεώνουν γερά το κτίριο και αναδεικνύουν την αρχιτεκτονική της Αθήνας, μη πω και περισσότερο από την κλασσική ανακαίνιση της παντού ώχρας. κλικ φώτος για μεγέθυνση +έξτρα: η αγαπημένη Σαρρή με την street art gallery της έχει επηρεάσει το γύρω σε εξαιρετικού επιπέδου τέχνη, άλλα δύο έργα της οδού Επικούρου.

Έχει κάτι το σημαντικό μια βόλτα στην Αγίας Θέκλας, δεν είναι απλά ένα μικρό δρομάκι στου Ψυρρή, αλλά έτσι ξεδοντιασμένη αποτελεί μια γλαφυρότατη απεικόνιση της νοοτροπίας του "φταίει το κράτος" Ελληνάρα. Πάνω μια νυχτερινή φωτογραφία απ' το 2009 όταν μαζί με την (καλή-κακή, πάρθηκε) απόφαση και κατασκευής πεζοδρόμου εγκαταστάθηκαν και κολωνάκια προς αποφυγή παρκαρίσματος . Τέλος πάντων το κράτος, ο Δήμος κάνανε την δουλειά τους και το έργο παραδόθηκε στους περίοικους. Κι έκτοτε ξεκινά το πανηγύρι: απ' τους επαίνους για την ανακατασκευή του δρόμου που 'δινε μια φροντισμένη εικόνα στον δρόμο , σιγά-σιγά άρχισε ο καθένας να ξεπετά το μικροσυμφέρον του "που θα παρκάρω τώρα τ' αμάξι". Έτσι νύχτες, Κυριακές, που δεν έβλεπε κανείς, τα κολωνάκια σηκώνονταν και φεύγανε. Κανείς δεν ρώτησε, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια άλλωστε και έτσι σήμερα 2 χρόνια μετά έχουν μείνει μόνο τα μισά! Μια αποκατεστημένη ισορροπία βάσει των αναγκών μιας εμπορικής γειτονιάς ...

Ένα μαύρο πράμα. Περνώντας απ' του Ψυρρή κοντοστάθηκα στο συγκεκριμένο πρώην κλαμπ. Μου φάνηκε πιο άσχημο και παράταιρο από ποτέ, ένα σκούρο σημείο σαν να ρούφηξε όλη την ενέργεια της περιοχής αφήνοντάς την στην σημερινή αμηχανία. Η σιωπή τριγύρω, κι όχι μόνο η πρωινή πια, στέκει σαν ο μεγαλύτερος μάρτυρας βιασμού: κάλυψε για 10 και βάλε χρόνια την ανάγκη μοδάτης διασκέδασης αυτών που προσγειώνονταν τα βράδια στην τρεντίλα του ιστορικού, χρησιμοποιώντας την στεγνά για να βγάλουν λεφτά, χωρίς ίχνος σεβασμού στο τριγύρω, στους ελάχιστους βιοτέχνες και κάτοικους, (στην ιστορία της περιοχής ούτε κουβέντα). Βέβαια, για να 'σαι δίκαιος, παρατημένο ήταν του Ψυρρή και πριν την "άνθισή" του, ένας φτηνός κενός χώρος που αδιαμφισβήτητα θα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας πιάτσας διασκεδασης που μεταφέρεται διαρκώς. Εδώ, όμως έχει ενδιαφέρον σαν χειροπιαστό δεδομένο, το πριν και το μετά, (ένας καλός οδηγός για το Γκάζι): πως αναμορφώνεις μια περιοχή και της δίνεις ζωή; Μόνο εισάγ...

Μερικούς μήνες τώρα μου 'χει τραβήξει τη προσοχή μια ολοκαίνουργια αυτοσχέδια "αντικερί" αγορά που ξεπήδησε στον ολοκαίνουργιο πεζόδρομο της οδού Πιττάκη, στη γωνιά μ' Ερμού 90 συγκεκριμένα. Πιθανολογώ το κάποιο αυθαίρετο που έχει αυτό το απλωμένο σύμπαν, αλλά έκανα τα στραβά μάτια, η εικόνα της μου κανε κάπως ταιριαστή και γοητευτική. Ίσως είναι ο σπόρος του Γιουσουρούμ, του Σταροπάζαρου της Τουρκοκρατίας που κάτι το ελάχιστο απ' την ενέργεια του άλλοτε, κρατά μέχρι σήμερα. Περνώντας χθες λοιπόν, σε ένα ατμοσφαιρικότατο βροχερό μεσημερί, τράβηξα μια γενική μακρινή φωτογραφία έτσι για την επισήμανση του φρέσκου σημείου, μα ακολούθησαν εκατοντάδες με τα αντιφατικά ταιριάσματα των αντικειμένων να προκαλούν ασταμάτητα κλικ κι απανωτές εκρήξεις φαντασίας και δημιουργικότητας στο μυαλό, σε μια σημειολογία του τυχαίου που θα προσκυνούσαν οι σπουδαιότεροι εικαστικοί. Ακολουθούν 53 φωτογραφίες για να το στηρίξω, με πρώτη και καλύτερη τον ασύλληπτο πίνακα που όποιος τον ...

"...να μην καταντήσει όπως του Ψυρρή" . Να μια φράση κλισέ που περιφέρεται στα χείλη και στα free press και δεν την καταλαβαίνω. Δηλαδή πότε ήταν στα καλύτερα της η περιοχή; Ας πάρουμε την βοήθεια της ιστορίας: συνοικία της φτωχολογιάς των Αθηνών, ανθρώπων που κουτσά στραβά τα έβγαζαν πέρα ανοίγοντας το δικό τους μαγαζάκι εξελίχθηκε μετά τον πόλεμο σε μια καθαρά βιοτεχνική περιοχή, εξού και οι θηριώδεις πολυκατοικίες, με ελάχιστους κατοίκους, πολύ θόρυβο τις πρωινές, και τα βράδια να κυριαρχεί ερημιά και φόβος στα σκοτεινά δρομάκια. Στα 90s το πράγμα αλλάζει, ανοίγουν μαζικά μπαράκια, μεζεδοπωλεία, γίνεται το απόλυτο μέρος να είσαι, όχι μόνο εσύ αλλά όλη η Αθήνα οδηγώντας την περιοχή σ' ένα εκκωφαντικό σούπερ μάρκετ διασκέδασης, μάλλον απωθητικό. Σήμερα, στο "κατάντημα": έχουν μείνει μόνο μερικά μεζεδοπωλεία/μπουζουξίδικα (αυτά που δεν κορόιδευαν τον κόσμο), η Αγίων Αναργύρων είναι ίσως ο πιο ωραίος δρόμος να πιεις χαλαρός καφέ χωρίς την οχλαγωγία του άλλο...

Οκ να τα διώξουμε τ' αμάξια απ' του Ψυρρή. Πως; Στις φώτο βλέπουμε δύο πρόσφατα δράσεις: πάνω, η Αγίας Θέκλας φυτεμένη με κολωνάκια ανά μέτρο. Υπερβολή μου φάνηκε, υπερπληροφορία στο μάτι, το θέαμα αυτό δεν προσθέτει τον χαρακτήρα χαλάρωσης που επιβάλλεται στους πεζοδρόμους. Είχα την αίσθηση ότι περπατούσα σε νεκροταφείο! Να βάζανε βυθιζόμενες μπάρες στην είσοδο; Η' ν' ακολουθούσαν το παράδειγμα της κάτω φώτο: στην Λουκά Νίκα (πρωτοβουλία του θεάτρου μυρίζομαι), βάλανε 2 ζαρντινιέρες με ελιές στις εισόδους του στενού. Αποτελεσματικό, μετακινούνται σε περίπτωση ανάγκης, και μ' ένα άλλο χρωματάκι στην γλάστρα είναι και καλαίσθητο.

Η χαρά του Πολεοδόμου/Αρχιτέκτονα αυτή τη βδομάδα το μπλογκ, μα η επικαιρότητα το επιβάλλει. Αυτό που είδα κατηφορίζοντας την Σοφοκλέους ισοδυναμεί με θαύμα. Το εικονιζόμενο κτίριο, στη γωνία με την Μενάνδρου, φιλοξενεί χρόνια τώρα πέρα από 2-3 ηρωικές βιοτεχνίες τουλάχιστον 1000 άτομα, μετανάστες που στοιβάζονται στις γνωστές άθλιες συνθήκες (100 στρώματα χάμω και 1 τουαλέτα-wc ανά όροφο). Τις Κυριακές απροσπέλαστο ίσα με 5.000 Ασιάτες εμπρός του. Ε, αυτό ήταν το τελευταίο κτίριο που περίμενα να δω σκαλωσιές. Ποιος πληρώνει; Απόρησα. Προφανώς κάποιος το αγόρασε. Όχι επιμένω, ακόμα αν δεν σας γεμίζει το μάτι η είδηση: για μένα είναι το λαμπρότερο δείγμα ότι η περιοχή αλλάζει και αφήνει πίσω τη φρίκη.

Αααα ο Νικήτας φιλοδοξεί να ξαναβγεί (αν και η Α' Αθήνας πρασίνισε, ίδωμεν). Δεν εξηγούνται 3 χρόνια αδιαφορίας και ξαφνικά, τσουπ έργα. Βρέθηκα λοιπόν μεσημεριάτικα σε τούρκικο μαχαλά ζώντας την σούπερ εμπειρία για αστό: πάτησα σε χώμα! Γουώου. Ξηλώσανε το σύμπαν και φτιάχνουνε την Αγίας Θέκλας εξ' αρχής. Χαίρομαι, εχω μια αδυναμία σ' αυτά τα ταλαιπωρημένα στενάκια, που δεν έχουν κατοίκους να τα υπερασπιστούν και ατάλαντοι γκραφιτάδες οργιάζουν . • Btw ντροπή 'Ψύρρα': το μοναδικό καφέ της Μιαούλη που 'χει καρέκλες πάνω στις γραμμές των πεζοδρομίων για τυφλούς.

Επικούρου 20 και Ευρυπίδου στο κτίριο του "Τέλη". Πρέπει να ναι το μεγαλύτερο στο κέντρο, μπογιά έχει να το αγγίξει 50 χρόνια, αμυχές από καρότσια και γρατζουνισμένες λέξεις, του χαρίζουν βάρος, ιστορία, ατμόσφαιρα. Εξαιρετικά αργοκίνητο, αγκομαχά να φτάσει στους κάτω ορόφους τυπογραφεία, υπολόγισε δίλεπτο για το ρετιρέ λοφτ (το σπίτι της Αλικάκη στα "Υπέροχα πλάσματα").

Την περασμένη βδομάδα η περιοχή άδειασε… για λίγες μέρες. Αστυνομικοί με απόλυτες διαθέσεις μπλόκαραν τους δρόμους και την γνωστή στοά απέναντι από την Πλατεία Θεάτρου. Απ’ ΄τ’ άπειρα πρεζόνια δεν είχε μείνει κανένα.  Έρημοι δρόμοι του Παπάγου. Μόνη “παραφωνία” η εικονιζόμενη. Ασαφές: ίσως πρεζόνι, ίσως άστεγη.  Χαμένη… Με μια παράξενη κι ανέγγιχτη αξιοπρέπεια.

Ευρυπίδου 78. Εξαιρετική η νέα φάτσα: πετυχημένο το γαλάζιο χρώμα στους τοίχους (δεν το προτιμούν πολλοί, γιατί;) και αναδείχθηκαν εξαιρετικά τα ασυνήθιστου σχήματος για αθηναϊκό σπίτι ξύλινα παράθυρα με ωραίο βαθύ χρώμα καρυδιάς