athensville

Dolce Vita, κάτι από τα δύο θα υπάρχει στην Αθήνα, να 5 αποδείξεις που κερδίζουν κατά κράτος το Vita. Αγαπημένο κουλούρι : όχι κλασσικό ελληνικό, γερμανικό το ονομάζουν στην αλυσίδα φούρνων "Χωριάτικο", και αμα βρεθούν στον δρόμο μου δεν μπορώ να μην τιμήσω. Στριφτο με δύο ζύμες: μια αλεύρι, κάργα βούτυρο κι η άλλη όχι η γνωστή σκέτη σοκολάτα που ξεραίνεται, αλλά ζυμάρι αγκαλιασμένο μ' αυτήν που το κάνει κάτι σαν αφρό και διατηρεί στο φουλ ταυτόχρονα και την γεύση. 1€, μπορώ να μιλώ ώρες. •Xωριάτικο στο κέντρο; αρκετά, Πατησίων και Αχαρνών κυρίως . Έκπληξη στα περίπτερα. Η σερενάτα, πρωταγωνίστρια των παιδικών ετών ("σερενατά και πάσης ελλάδας"), μετά από χρόνια ψιλοπαρακμής ανανεώθηκε και χαρίζει την καλύτερη γκοφρέτα: είναι διπλή σε πάχος, χοντρή μπουκιά, απολαυστικότερη και έχει και επιτέλους την πρωτόγνωρη για γκοφρέτα γέμιση πορτοκάλι, το πιο φτιαγμένο για σοκολάτα φρούτο. Καταπληκτική και άσε την φράουλα να σκούζει. •Θέλει ψάξιμο που, δεν την πολυφέρνο...

Μα και ρούχα; Έχει χ€στεί στο τάληρο, καλά δεν κάνει; Πετράλωνα, κάπως έτσι, στον δρόμο για το σούπερμαρκετ, θα προκύψει η νέα Αλίκη. Που πας κορίτσι μου; Τσουνάμι! (απ' τα πιο δυσοίωνα εξώφυλλα ever; εύγε!)

Αρκεί ένα φτηνό παιχνίδι, μια ανύποπτη γειτονιά κι ένας δυνατός ήλιος, για να φτιαχτεί μαγεία.

Λεφτά δεν υπάρχουν, και πόσο μάλλον για τους μετανάστες που ανοίγουν τα μικρομάγαζά τους στο κέντρο, και θέλουν τόσο-όσο να φτιάξουν την ταμπέλα τους. Έτσι απευθύνονται σε συμπατριώτες τους τεχνίτες καλλιγράφους και δες, μ' αρέσει, προσφέρουν μια λάγνας ανατολής πινελιά στην νέα Αθήνα που μοιάζει τρομερά πιο ενδιαφέρουσα από τα πλεξιγκλας, στο πλαστικό, στο ξύλο στο οτιδήποτε της μοδός πρότασε η μόδα. Έχει κάτι από ανθρώπινο το χειροποίητο στον τοίχο, πλούσια χρώματα, τα παντού περιγράμματα στους χαρακτήρες, πληθωρική τυπογραφία, τη λαχτάρα του έμπορα να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Κάτι ξεχωριστό που δεκαετίες είχε να δει η Αθήνα και να μια καταγραφή τοιχογραφιών που συναντώνται κυρίως στην φτωχιάρα περιοχή του Γερανίου όπου ανθεί η συγκεκριμένη τεχνική.

Ήταν δύο μήνες πριν όταν περνώντας πολύ βράδυ από την Μεγάλου Αλεξάνδρου μου απορρόφησε την ματιά μια φωτεινή γωνιά, το πιο ωραία έντονο χρωματιστό σημείο της γειτονιάς. Μέρες μετά, μέρα μεσημέρι και έκανα πρώτη μου επίσκεψη εντός και επιβέβαιωσα την πρώτη εντύπωση: ένα μαγαζάκι που πουλά μεταχειρισμένα άπαντα αλλά με μια πιο ποπ και χαρούμενη αισθητική χωρίς την σνομπαρία της κλασσικής αντικερί, ή την εγκατάλειψη ένος παλιατζίδικου του κέντρου. Τα κομμάτια δε, διαλεγμένα ένα-ένα, πραγματικά επαναχρησιμοποιήσιμα, μικρά διαμαντάκια που μπορείς να συνταιριάξεις στο σπίτι σου και να το διαφοροποιήσουν αισθητά απ' την μίνιμαλ λαίλαπα. Το αξιοσημείωτο όμως στο "Μικρό Μουσείο στο Μεταξουργείο" είναι οι εξαιρετικές τιμές. Πήρα έναν ωραίο 70s δίσκο σερβιρίσματος M&S, και ένα τέλεια φθαρμένο πανάρχαιο σουρωτήρι μόνο 4€ έκαστο, οι τιμές θα 'τανε τουλάχιστον τετραπλάσιες στο Μοναστηράκι. Αριστουργηματικές καρέκλες με καθαρό ξύλο από 20€, τραπεζάκι με 5€, καναπές με καταπ...

"Συνοικία το Όνειρο", μια ταινία θρύλος του ελληνικού σινεμά, που φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την προβολή της. Αυτή ήταν η αφορμή για μια επίσκεψη στην γειτονιά που γυρίστηκε, που ναι, είναι εντελώς αθηναϊκή, μές στα πόδια μας, εκεί κοντά στους καφέδες του Θησείου και ακόμα κοντύτερα στη μεζεδογειτονιά των Άνω Πετραλώνων. Πάνω απ' την οδό Τρώων μέχρι και τα βράχια προς Φιλοπάππου βρισκόταν η γειτονιά του Ασυρμάτου (τέως εγκαταστάσεις του Ναυτικού), όπου Μικρασιάτες πρόσφυγες από την Αττάλεια, ζούσαν τρώγοντας πέτρα, φτώχεια και άπειρη ελλαδίτικη περιφρόνηση. Αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης και κοινωνικής αδικίας, ο αντίποδας της λαμπερής Ελλάδας του musical και της Φίνος Φιλμς, θέλησε να αποτυπώσει ο Αλέκος Αλεξάνδρακης με τη γυναίκα του Αλίκη Γεωργούλη συστρατεύοντας κι άλλους αριστερούς ηθοποιούς της γενιάς όπως ο Μάνος Κατράκης, η Σαπφώ Νοταρά. Με τις χίλιες πιέσεις και απειλές, η ταινία προβλήθηκε τελικά στους κινηματογράφους, χωρίς εισπρακτική επιτυχία, αφού συνά...

Αυτό το αδιέξοδο ήταν σαν μυστικός κήπος. Ελάχιστοι το ήξεραν, κατά βάση λειτουργούσε σαν τουαλέτα των Αβραμιωτών εκεί μπροστά, αλλά στο βάθος ήταν το μαγικό ξέφωτο με την τρομερή ησυχία και απομόνωση, τόσο που προσφερότανε για γρήγορο παθιασμένο ερωτάκι, χωρίς το άγχος να σε δουνε από τριγύρω (υπέροχο ιστορικό κέντρο, με τα άδεια από μεροκατιάρηδες το βράδυ παράθυρα). Τες πα, στο παρελθόν ανήκουν τα πολλά πάθη, και στο ίδιο μέρος, καθιστός, βρέθηκα με παρέα που ξορκίζαμε κανιβαλίζοντάς παλιά πάθη. Οι εκδόσεις Γαβριηλίδη (τι βαρετά εξώφυλλα!), ανακαινίσανε το γωνιακό νεοκλασσικό μ' ένα σαπιομηλί μαροκάνικο, και θα το χρησιμοποιούν πέρα από έδρα τους και σαν πολυχώρο φυσικά, όπου θα φιλοξενούνται ποιητικές βραδιές, εκθέσεις, αφορμές για να βγούμε να ψάξουμε σεξ δηλαδή, επιβεβαιώνει και ο Φρόυντ. Το ενδιαφέρον λοιπόν , η μεταμόρφωση της πίσω αυλής. Όχι κάτι φοβερό, ένα ντεκ βάλανε, αλλά τα γύρω έρημα κτίρια, η απόλυτη ησυχία, η αίσθηση ότι είσαι κρυμμένος απ' την πόλη, -την β...

Οκ, ήταν η ώρα για επίσκεψη , πέρασαν 2 βδομάδες και έκατσε το σούσουρο απ' τους ιντελλεκτουαλς της πόλης οι οποία διθυραμβικά υποδέχτηκαν τον νέο Ελευθερουδάκη, που παράτησε το πληρέστατο αλλά παρωχημένο παλιό βιβλιοπωλείο, και κάθισε την γωνία με Αμερικής, ακόμα πιο κοντά στα Άττικα. Άττικα, αυτή είναι η λέξη κλειδί για να χαρακτηρίσεις το νέο, αφού είναι σαν να ανήκει σ' αυτά. Απευθύνεται στον συγκεκριμένο κόσμο που θα το επισκεφθεί, με τα συγκεκριμένα βαλάντια και σοφιστικέ επιλογές, που δεν μεταφράζονται κατά βάση σε βιβλιολατρεία, αλλά πολύ περισσότερο σε μια ανάγκη για εσάνς τεχνης στο σαλόνι (μα τόσο ντεκό μαστ η βιβλιοθήκη, που όλα τα καφέ έχουν και μια έτσι για φόντο). Έτσι ο νέος Ελευθερουδάκης , λιγότερο θυμίζει βιβλιοπωλείο και περισσότερο πωλητήριο Μουσείου Τέχνης αφού η ζεστασιά που απαιτεί ένας τέτοιος χώρος πήγε περίπατο, και έδωσε την κύρια θέση στην εικόνα. Καλώς/κακώς αυτό ζητά η τρέχουσα αγορά κι εμπορικά δώσανε την σωστή κατεύθυνση, αλλά ήθελα να ενθου...

Σε μια από τις πολλές περπατησιές, στην αδιάφορη Λεωφ. Αθηνών των θηριωδών κτιρίων και των πάρκιγνκ φορτηγών, είχα συναντήσει ένα μοναχικό εκκλησάκι που μου τράβηξε το βλέμμα. Η εμφανής εγκατάλειψή του μου προκάλεσε απορία και λύπη, το σημείωσα στο μπλοκάκι και το ενέταξα σαν σφόδρα επιθυμία για δράση. Έτσι το Σάββατο μέσα σε αδυσώπητο λιοπύρι ήρθε ο χρόνος και έγινε . Πέτυχα όμως και κάτι που δεν περίμενα. Την υποβλητική, χωρίς υπερβολή, αίσθηση να μπαίνεις σε μια εκκλησία που επί 10 χρόνια ήταν κλειστή, σκονισμένη, με τα πράγματα αφημένα όπως την στιγμή που εγκαταλείφθηκε, σε απόλυτο κοντραστ με την Λεωφόρο της νέα μπίζνες ζωής. Σε 30 φωτογραφίες ένας μικροκοσμος της σιωπής κάτω απ' τη μύτη της πόλης.

Γευστική τρόικα δευτεριάτικα και ξεκινάμε. Μου το σύστησε φίλος μου, πήγα, είχε δίκιο. Καταπληκτικό σουβλάκι στον Λευτέρη στην Ομόνοια. Τα συστατικά ίδια απ' το 1951: μπιφτέκι, ντομάτα, κρεμμύδι, ΜΟΝΟ! Μίνιμαλ ναι, αλλά αναδεικνύει τέλεια την γέυση του πικάντικου μπιφτεκιού (που μπορεί να γίνει ακόμα πιο καφτερό με πιπεράκι που ρίχνει από πα αφειδώς). Επίσης μυστικό κι η πίττα που την ρίχνει πάνω στα ζουμιά του μπιφτεκιού στην σχάρα και νοστιμεύει απίστευτα. Credit φυσικά στο 70s χαρτί περιτυλίγματος και στην χρήση της ορίτζιναλ σκουροκαφετιάς λαδόκολλάς. Προσοχή είναι 2 Λευτέρηδες, ο νέος φτιάχνει τα γνωστά πάντα, ο παλιακός που θα 'χει και ουρά μόνο μπιφτέκι. 1,70€. • "Λευτέρης" Σατωβριάνδου 20, Ομόνοια, όπισθεν Hondos Ξέρω είναι mainstream μα είναι καταπληκτικό. Στον αντίποδα του "Λευτέρη" ένα χορτάστικό, γεύμα κανονικό σουβλάκι, όπως μ' αρέσουν πια: χωνί με όλα τα καλά, και φουλ πατάτες. Κάτι σαν finger food γιατί δύσκολα κυκλώνεις μπουκιά. Το συγκ...

- Φώτο δύο ώρες πριν στο Δημαρχείο. Θα αρχίσω να πιστεύω ότι αδίκησα τον Κακλαμάνη τελικά. Του 'χα παρουσιάσει την γειτονιά του στο "Α Δήμαρχε κοίτα" , του 'χα "δείξει τους δρόμους της πόλης" , πιστεύοντας ότι έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την εκείνη κατάντια. Έλα όμως που δεν έχει αλλάξει τίποτα, κι ιδιαίτερα στο Δημαρχείο. Μπρος ανθοκομικές εκθέσεις, και πίσω και πλάι το σκηνικό απαράλλακτο μήνες τώρα: άνθρωποι πεταμένοι σαν σκουπίδια στα τσιμέντα, κάτω απ' τα ίδια παράθυρα, στα ίδια σκαλάκια. Και πάνω οι θεατές το ίδιο ασυγκίνητοι, αλλά και τόσο ανήμποροι μπρος σ' αυτή τη ντροπή; Μόνο θαύμα θα σώσει τους ανθρώπους και το κέντρο;

Μα πόσο ιστορικά true: αναμνηστική από τη Βουλή χθες, κόρη, μαμά, μητριά. Πειραιώς, στην απρόσμενη Ομόνοια, σέξι νέοι συνδυασμοί. Αθηνάς, τι ψάχνει; το μπουφάν;