Ο καινούριος Eλευθερουδάκης

Οκ, ήταν η ώρα για επίσκεψη, πέρασαν 2 βδομάδες και έκατσε το σούσουρο απ' τους ιντελλεκτουαλς της πόλης οι οποία διθυραμβικά υποδέχτηκαν τον νέο Ελευθερουδάκη, που παράτησε το πληρέστατο αλλά παρωχημένο παλιό βιβλιοπωλείο, και κάθισε την γωνία με Αμερικής, ακόμα πιο κοντά στα Άττικα.
Άττικα, αυτή είναι η λέξη κλειδί για να χαρακτηρίσεις το νέο, αφού είναι σαν να ανήκει σ' αυτά. Απευθύνεται στον συγκεκριμένο κόσμο που θα το επισκεφθεί, με τα συγκεκριμένα βαλάντια και σοφιστικέ επιλογές, που δεν μεταφράζονται κατά βάση σε βιβλιολατρεία, αλλά πολύ περισσότερο σε μια ανάγκη για εσάνς τεχνης στο σαλόνι (μα τόσο ντεκό μαστ η βιβλιοθήκη, που όλα τα καφέ έχουν και μια έτσι για φόντο).
Έτσι ο νέος Ελευθερουδάκης, λιγότερο θυμίζει βιβλιοπωλείο και περισσότερο πωλητήριο Μουσείου Τέχνης αφού η ζεστασιά που απαιτεί ένας τέτοιος χώρος πήγε περίπατο, και έδωσε την κύρια θέση στην εικόνα. Καλώς/κακώς αυτό ζητά η τρέχουσα αγορά κι εμπορικά δώσανε την σωστή κατεύθυνση, αλλά ήθελα να ενθουσιαστώ και κρίμα δεν συνέβη, δες γιατί σε μια βαθειά ανάλυση για τα καλά και κακά:


Μ' άρεσαν αρχικά πολύ τα παχιά ράφια και το κενό πάνω απ' τα βιβλία, ωραίος οπτικός αέρας.


Κουλ, ωραία, διαφορετικά τα διαχωριστικά των κατηγοριών.


Ατυχής όμως η φευγάτη ταξιθεσία των βιβλίων, καλό το σπίτισιο touch, αλλά αυτό το ανάκατω πραγματικά μπερδεύει.


Συν τα ξύλινα stands, που έσπαγαν την μονότονη επανάληψη των ραφιών. Στις προθήκες τα κλασσικά coffee table books, η ντεκο προσέγγιση που λέγαμε.

Η γραμματοσειρά που έντυσε όλες τις σημάνσεις του καταστήματος παίρνει το βραβείο. Φρέσκια, καλοσχεδιασμένη, στυλάτη.


Αρχιτεκτονικά

Ωραία η χρήση φουλ τζαμαρίας, η πόλη έμπαινε μέσα στο κατάστημα από παντού.





Αλλά πολλή πολλή άπλα! Γύρω-γύρω βιβλιοθήκες, στη μέση τα σταντς μοιάζαν σαν απομακρυσμένα νησιά, οι διάδρομοι τεράστιοι και έτσι ανοιχτόχρωμοι, ενοχλητικά κενοί. Που ναι η στενάδα, η ζεστασιά που χρειάζεται ένα βιβλιοπωλείο;



Κυρίαρχο στοιχείο η σκάλα, το μοναδικό σημείο που είχε χρώμα για να κατευθύνεται αμέσως ο επισκέπτης, τραβηχτικό το κοντραστ βαθύ μαύρου/απολαυστικού κίτρινου και παρούσες οι μη ψαρωτικές πια γνωστές γυμνές λάμπες φουαγιέ Β' σκηνής θεάτρου με αλτέρνατιβ ρεπερτόριο.

Σαν πίνακας του Hopper, σαν αναγνωστήριο γυναικείων φυλακών. Τέλειο αισθητικά, όχι τόσο αισθηματικά.


Επίσης η επιλογή του μπετόν στο ταβάνι ήταν συνεπής με την αρχιτεκτονική ματιά, αλλά το όλο industrial ύφος, τσίγκλαγε σ΄έναν δρόμο κλασσικής αρχοντιάς όπως η Πανεπιστημίου.

bigfail: Η ΠΟΛΥ κυρίαρχη ντηζαϊνιά

Ιδιαίτερα στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε gift shop. Tα πέρα των βιβλίων αντικείμενα παραείναι πανταχού παρόντα, στα βιβλιοπωλεία καλό να τοποθετούνται ελάχιστα παράταιρα σαν έξτρα οπτική νοστιμάδα. Εδώ, ήταν σαν πάρε κι αυτό, συμπληρώνει την στυλάτη εμπειρία του βιβλίου. Και άπειροι τσιμπάνε.


Τόσο ασορτί δε, που τα βιβλία ταξινομούνται μαζί με τα αντικείμενα ανά χρώμα. Το περιεχόμενο σε κάποια σετς, όχι και τόσο σχετικό.



Βιβλία τέχνης, πάρε και σετ ομπρέλα, τσάντα, μπρελοκάκι etc.


Στον πάγκο μαγειρικής πανηγύρι, μαρμελάδες, σουρωτήρια, ανοιχτήρια κλπ


Σμαρτ χαρτοπετσέτα, θα κάνει θραύση στο Νέο Ψυχικό.


Το Μουσείο feeling συνεχίζεται.


Και πιάνο παρόν, όχι δεν μου κανε καμία έκπληξη.


Τες πα, ας κλείσω με την προσωπική αδυναμία για τα παλιά βιβλία με τις καταπληκτικές εικονογραφήσεις με πενάκι και μελάνι, τόσο πιο εκφραστικές απ' τα χιλιάδες χρώματα των τωρινών φώτο. Το συγκεκριμένο με ενδιαφέρον περιεχόμενο δε, μια άλλη, καταφανώς πιο τρυφερή Ελλάδα.