athensville

Δεν σου 'ρχεται πραγματικά να το πάρεις και να το τρίψεις στην μούρη του σουβλατζή που σε χρεώνει 2.40€ το τυλιχτό, στο καφέ που ο φρέντο κάνει 5€, στο σινεμά των 10€, στο θέατρο με τα 25€ κ.ο.κ.; Δείχνεις τον δρόμο κυρία Μαίρη μ' αυτή την ακαταμάχητη προσφορά, μας καλείς να γίνουμε πρεσβευτές της πράξης σου. Και θα γίνουμε! Αφήστε τώρα σχόλιο-έπαινο!

Μια βόλτα στις ειδήσεις και στους δρόμους της πόλης αναζητώντας, σπάνια και μερικά επινοημένα, σημάδια αισιοδοξίας. Ξεκινάμε από Ομόνοια: • Κατ' αρχήν θα διορθωθεί το λάθος: το σωστό είναι Le Mirage και όχι La. Έπειτα απ' αυτό, από Σεπτέμβρη καλή ώρα θα μετατραπεί σε φοιτητικές εστίες φέρνοντας νεαρόκοσμο στην τσιμεντένια νέκρα της Ομόνοιας. 200 ευρώ το ενοίκιο, ρεσεψιόν, ασφάλεια, μεγάλο εστιατόριο. Δεδομένων των σημερινών, η Σερραία μάνα δύσκολα ν' αφήσει το παιδί της να μείνει εκεί. Περισσότερα >> Στο ίδιο τετράγωνο επί της Σωκράτους γωνία με Σατωβριάνδου επιστρέφει μετά από δεκαετίες στα ιστορικά γραφεία της η ΒΙΑΝΕΞ ( πηγή ). Πήγα να ελέγξω και πρέπει να ναι αυτή η κούκλα μεσοπολεμική πολυκατοικία που έχει ανακαινιστεί πλήρως, κρίνε απ' τα νέα κουφώματα, θα την έχουν κάνει και σύγχρονα λειτουργική εντός. Η παρουσία τόσων εργαζομένων σίγουρα θα δώσει νέα πνοή στην παρηκμασμένη γειτονιά. Η εξαιρετική είσοδος του κτιρίου Το πριν και το μετά : ακριβώς δίπλα στέκ...

"Mη κοιτάξεις το πηγούνι", βασικός στόχος της σύνθεσης. Χρησιμοποιούμε, ένα χέρι πάνω στην Ηρώ, ένα χέρι να αιωρείται εκ των δεξιών του Αγγέλου και βάζουμε προφίλ μια άσχετη με καλό πηγούνι για να εξισορροπήσει το όλον. Οι καιροί άλλαξαν, οι λαϊκόποπ σταρ συμπονούν το κοινό, γίνονται το ένα: κι όμως, ανέγγιχτα απ' το φότοσοπ προγούλια! Μπράβο Ηρώ, πόσες σταρ θα τολμούσαν να βγουν με κολοκύθια στο κεφάλι;

Ενοχλούμαι για τα εξ’ αμάξης που έχει ακούσει απ’ το ελληναριό η Σλοβακία τις τελευταίες βδομάδες. Κάτι “δεν έχει προσφέρει τίποτα στο παγκόσμιο πολιτισμό”, “δεν είχαν να φάνε”, “πουλάνε μούρη τα φτωχαδάκια” και λοιπά τραγκέικα, από μας που οι ένδοξοι παππούδες, προπαππούδες μας ξέρανε να πήζουν εξαιρετικά το γιδοτύρι μεν, αλλά τι άλλο; Η μικρή αυτή χώρα λοιπόν , δεν έχει τίποτα, κάποιον έτοιμο πλούτο να στηρίζεται όπως π.χ. εμείς τον τουρισμό. Αλώθηκε πολλάκις από τους γειτόνους της παρόλαυτα είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό έθνος που δεν επιτέθηκε ποτέ σε ξένη χώρα. Μετά την διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, βρέθηκε παντελώς γυμνή, μιας και οι Τσέχοι που είχαν το πάνω χέρι, κάνανε έργα υποδομής και εργοστασία στην Czech Republic μόνο και οι επαρχιώτες οι Σλοβάκοι μείνανε μόνο με τσουγκράνες. Κι όμως κατάφεραν και την βγάλανε καθαρή, μέσα δε από πολλή φτώχεια. Τόση, που τους εξανάγκασε να πάρουν μια απόφαση (καλή-κακή, υποκειμενική η θέση): να την βγουν σε όλους τους γειτόνους της, να γίνουν ...

Το ταξίδι ήταν για την Πάτρα, τελευταία όμως στιγμή στο ΚΤΕΛ αποφάσισα να ταξιδέψω ενδιαμέσως για Μεσολόγγι για 3-4 ώρες. Στο μυαλό μου ήταν κάπως σαν την ιστορική πόλη με τα μνημεία, απείραχτα θηριώδη τείχη τριγύρω, λόρδους Βύρωνες να τριγυρούν και στην γαλήνια λιμνοθάλασσα κάποιοι να ψαρεύουν. Δυστυχώς τσου(!), δεν ήταν έτσι, φταίει η φαντασία μου γιατί η λογική θα μου υπενθύμιζε πως η ζημιά που 'χει γίνει στο "αστικό" τοπίο σ' αυτή τη χώρα, πόσω μάλλον στην ελληνική επαρχία, είναι ασυμμάζευτη. Για πάμε, έχω 75 φώτος να στο εξηγήσω. Η αρχιτεκτονική λοιπόν Αρχίζω από τα άσχημα, για να φτάσω στα μέτρια και μέχρι εκεί (συγνώμη Μεσολόγγι, σε συμπάθησα κατα τ' άλλα). Μια κλασσική μικρή ελληνική πόλη έχει 95% άτακτως εριμμένα "τερατώδη" κτίρια και κάποια ελάχιστα κομμάτια έστω παλιούλας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Ε, στο Μεσολόγγι, δεν υπάρχει κανένα! Μα ούτε ένα ιστορικό κτίριο, να βρεις μια ιστορία να βρεις και να ακολουθήσεις, να εμπνευστείς, κάτι! Ίσ...

Είπαμε, δουλεύουμε για τον ιστορικό του μέλλοντος. Και αν οι αλυσίδες ηλεκτρικών με τα αχανή τετραγωνικά και τα αυτοματοποιημένα πληροφοριών ταμπελάκια τους έχουν κυριαρχήσει πια, στην Πραξιτέλους, ψηλά στο 4, έχει διασωθεί ο παλιός καταφερτζίδικος, μαλαγανιάρικος, γλαφυρότατος, ξύπνιος τρόπος πλασαρίσματος των πιο εύφανταστων γκατζετακίων. Όχι σκρόλαρε και δες εμπορικό δαιμόνιο, δεν αξίζει βιτρίνα περισσότερο χάζι.

Φώτης Μπάζουλας = Fompa Strom και ξεμπέρδεψε, σιγά μην έβρισκε καλύτερο label. Άλλαξαν τα μέσα, παλιά στις τουαλέτες οι παππούδες το γράφανε ευθέως Times oso enas kafes, no comments με αρχαιοελληνικά γράμματα. To μοντέλο Μαριάντζελα ποζάρει πετυχημένα σαν πόνι αλλά που να το ξερε ότι το Authentic Design Team θα της έπαιρνε την χάρη χώνωντάς μια αλογοκεφαλή από πάνω στο photoshop. *Είναι σπουδαία, μακράν η καλύτερη χειρότερη ever. Κρίση1: Η Ελένη κάτι θα ξέρει...

"Αθηνά πρέπει να φωτογραφίσω το σπίτι σου" της είπα πέρσι το χειμώνα, "όταν ξανοίξει ο καιρός σου 'ρχομαι". Ναι, τόσο μ' εντυπωσίασε. Είναι η θέση του στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, είναι η καταπληκτική θέα του. Αλλά πάνω απ' όλα είναι ένα μάθημα πως οικονομικά (δεν υπάρχει τίποτα ακριβό στο σπίτι) και με μόνο πλούτο αυτά που έχεις γεμίσει το κεφάλι σου σ' αυτή τη ζωή και αυτό αφορά απ' το πως τρως, πίνεις, ντύνεσαι, τι έχεις διαβάσει, πόση τέχνη έχεις δει, και ο χυμός όλων αυτών μετουσιωμένος σε αντικείμενα που σε περιβάλλουν και ομορφαίνουν τους ουσιαστικούς δείκτες αυτού που λέμε ποιότητα ζωής. Nομίζω έχω δίκιο, δες: Έχουμε λοιπόν εναν μικρό ενιαίο χώρο χωρίς τους περιττούς αθηναϊκούς τοίχους των παλιών αθηναϊκών διαμερισμάτων. Στο κέντρο το σαλόνι κι ένας πολαυστικός χοντρός καναπέδαρος, ήπιος λευκός χρωματικά. Τον χαρακτήρα τον δίνει η κόκκινη πολυθρόνα, χρώμα που επαναλαμβάνεται και ενοποιεί το όλον στο μαξιλάρι και το κόκκινο κουτί. Απλό σε ...

Η τελευταία “γειτονιά της” Αθήνας; Όχι ακριβώς γιατί περισσεύουν τα εισαγωγικά στην προκειμένη περίπτωση. Γειτονιά κανονική, με την αγαπησιάρικη και πραγματική της έννοια. 3 δρόμοι που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οικογένειες ριζωμένες πάππου προς πάππου που κατοικούν από πάντα εδώ, ένας κόσμος κλειστός κι αδιασάλευτος στα χρόνια. Τόσο, που πωλητήριο, ενοικιαστήριο κανένα, ποιος άλλωστε να 'ρθει να ζήσει στην “μοναδική συνοικία που δεν έχει αποχετευτικό σύστημα ακόμη” πράγμα που ακούγεται σε κάθε προεκλογική δημοτική περίοδο. Μια αναφορά στην τιβί, σαν ένα σημείο παρακατιανό, πράγμα άδικο μιας που δεν είναι και τόσο έτσι όταν το επισκέπτεσαι. Φαινομενικά, ναι, μια συνοικία απ’ την φτωχή Αθήνα του ’50. Σπίτια χαμηλά, με το τίποτα φτιαγμένα, μόνο με τσιμέντο και το μυστρί του νοικοκύρη. Τέρατα θα λεγαν οι αρχιτέκτονες που θα έφριτταν με τις φόρμες. Αλλά εδώ άλλα σε έλκουν: οι γεμάτες αυλές με λουλούδια, τα παιδιά που παίζουν χωρίς έννοιες στους δρόμους κι η απολαυστική ησυχ...

Αθηναϊκό περίπτερο: ναι μεν ο χαρακτήρας της πόλης, συμπύκνωση της αθηναϊκής ζωής και κουλτούρας, μα κι ένα απ’ τα πιο στρεβλά στοιχεία της πόλης η αντίληψή των ιδιοκτητών τους για τον δημόσιο χώρο: ορίζουνε μια ζώνη που φτάνει και τα 3 μέτρα τριγύρω τους, γεμίζουνε σταντς, ράφια με φοφίκο, κρεμούν κασκόλ, τσαντάκια που τα πολύ πιθανόν να σου ‘ρθουν κατακούτελα και κορυφαίο όλων τα τείχη από ψυγεία που ορθώνουν. Την περασμένη δεκαετία της “ανάπτυξης” άρχισαν να ξεπετάγονται παντού σαν λύση εύκολων εσόδων στους Δήμους, αδιαφορώντας για το αν με την -αναγκαστική ελλείψει χώρου- εγκατάστασή τους στην μέση πεζοδρομίων δυσκόλευαν την κίνηση των πεζών. Σήμερα , με την κρίση, τα μισά έχουν κλείσει και ν' ανανήψουν δύσκολο. Μήπως είναι τώρα ευκαιρία γι’ αυτά τα κλειστά, κι όσα είναι στο κέντρο των πεζοδρομίων μόνο, να παρέμβει ο Δήμος και να διορθώσει την λάθος πολιτική του απεγκαθιστώντάς τα; Και btw μια άλλη καλή λύση γενικά για το θέμα της θέσης τους: ξανά-μανά σε καμία περίπτωση ό...