Ένα στυλάτο σπιτάκι στην Αγία Ειρήνη

"Αθηνά πρέπει να φωτογραφίσω το σπίτι σου" της είπα πέρσι το χειμώνα, "όταν ξανοίξει ο καιρός σου 'ρχομαι". Ναι, τόσο μ' εντυπωσίασε. Είναι η θέση του στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, είναι η καταπληκτική θέα του. Αλλά πάνω απ' όλα είναι ένα μάθημα πως οικονομικά (δεν υπάρχει τίποτα ακριβό στο σπίτι) και με μόνο πλούτο αυτά που έχεις γεμίσει το κεφάλι σου σ' αυτή τη ζωή και αυτό αφορά απ' το πως τρως, πίνεις, ντύνεσαι, τι έχεις διαβάσει, πόση τέχνη έχεις δει, και ο χυμός όλων αυτών μετουσιωμένος σε αντικείμενα που σε περιβάλλουν και ομορφαίνουν τους ουσιαστικούς δείκτες αυτού που λέμε ποιότητα ζωής. Nομίζω έχω δίκιο, δες:


Έχουμε λοιπόν εναν μικρό ενιαίο χώρο χωρίς τους περιττούς αθηναϊκούς τοίχους των παλιών αθηναϊκών διαμερισμάτων.


Στο κέντρο το σαλόνι κι ένας πολαυστικός χοντρός καναπέδαρος, ήπιος λευκός χρωματικά. Τον χαρακτήρα τον δίνει η κόκκινη πολυθρόνα, χρώμα που επαναλαμβάνεται και ενοποιεί το όλον στο μαξιλάρι και το κόκκινο κουτί.


Απλό σε μοντέρνες γραμμές φωτιστικό. Η τσαχπινιά του ότι γέρνει κι αυτό του δίνει χαρακτήρα, όπως ακόμα περισσότερο το φουλαράκι και το λουλουδέ (btw, lule το λουδούδι στα αρβανίτικα, άσχετο) αμπαζούρ.


Το να εκθέτεις τα ρούχα σε μια κρεμάστρα κάνει το στυλ του σπιτιού λιγότερο τσιτωμένο και περισσότερο χαλαρό. Να και το βρακί μου, και τα σαντάλια μου και κοίτα τι κουλ η μαγκούρα και πως την ταιριάζω με την ομοειδή σε σχήμα ομπρέλα.


Το κρεβάτι κολλημένο στον τοίχο, εξοικονομεί πολύ χώρο έτσι. Λευκό κι αυτό, είπαμε όλα καλμ, και ο χαρακτήρας προδίδεται απ' αυτές τις ρομάντζο κουρτίνες ikea.


Απλό μανταλάκι την συγκρατεί. Όχι χρυσοί χαλκάδες και οτιδήποτε άλλο "πρέπει" επιβάλλει το ελληνιάρικο σπίτι. Πολύ όμορφο κι απλό, ωραία επιλογή το μαύρο, δεν τραβάει την προσοχή ψηλά σαν ουδέτερο χρώμα.


Πολύ αισθησιακιά η δαντέλα, ξυπνά ορέξεις σ' αυτό το κρεβάτι.


Το κόκκινο σαν highlight χρώμα επαναλαμβάνεται κι εδώ. Το στρώμα είναι καπιτονέ.


Στην καρδιά του χώρου κυριαρχεί αυτό το τραπέζι. Ο Θεός να το κάνει θα 'λεγε το Γιωτάκι, αλλά δες πόσο τέλειο είναι. Μηδενικό κόστος (το βρήκαμε στο δρόμο λέμε), πολύς χαρακτήρας. Η rough επιφάνεια του χαλαρώνει το μάτι, το δε ξύλο σου ζεσταίνει την καρδιά.


Λευκά κι εδώ αντικείμενα, και μαύρα για κοντραστ μια εσανσάρα φύσης και ηρεμίας στο χώρο.


Ότι να' ναι αλλά δες πόσο ταιριαστά μοιάζουν. Χαρτοπετσέτες με χάρτη, κράτα το αυτό.


Τέλειο έτσι. Η Αθηνά πήρε στοιχεία απ' το Εμπορικό Τρίγωνο, την γειτονιά της δηλαδή, και τα εισάγει τόσο τέλεια. Να κεντάει δεν νομίζω , αλλά who cares?


Groovy χρώματα, τρελή περσόνα το ντηζάην των γυαλιών.


Επιμελημένα ατάκτως μαζεμένα περιοδικά και από πάνω φωτογραφίες απ' τα παλιά, που προσωποποιούν τον χώρο. Τυχόν γκομενάκι που θα 'ρθει στον χώρο, τις χαζεύει και σε συμπαθεί περισσότερο.


Ωραία τα κεράκια στην κανάτα. Γυαλί και ψάθα, της φύσης υλικά, που τόσο ηρεμούν τον homo sapiens.


Από ψηλά ένα view. Δεν θυμάμαι πως ανέβηκα.


Η καρέκλα. Εντελώς διαφορετικού σχεδιασμού, λειτούργεί στο άναρχο όλον, δείχνοντας κι αυτή την προσωπικότητά της. Το αντρίκιο design της το εξισορροπησε η Αθηνά με ένα τρυφερό πλεκτό μαξιλάρι.


Artwork με αθηναϊκή αναφορά, άλλωστε απ' το μπαλκόνι φαίνεται η Ακρόπολις. Τιπ, το να αφήνεις το κάδρο στο πάτωμα, ρίχνει το ύψος του χώρου, τον κάνει πιο γαλήνιο (γι' αυτό είναι κουλ οι γιαπωνέζοι, όλα χάμω, πέσε χάμω).


Ακόμα και το αντικουνουπικό μοιάζει τέλειο εδώ.


Η δεύτερη κρεμάστρα. Ακόμα κι αυτά αέρινα ρε συ. Κι άλλη ψάθα εδώ, πάλι θα πω ότι επαναλαμβάνουμε στοιχεία μέσα στον χώρο. Μαρία σημείωνε: αρχή της επανάληψης, θεμελιώδης στο design.


Η Αθηνά ήταν για πολλά χρόνια μέλος του πληρωμάτος στον στόλο της Greenpeace. Καταπληκτικές οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί, ιδίως απ' τον αγαπημένο της Ειρηνικό που τον έχει σαν θύμήση καθημερινή μέσω των χαρτών που έχει αναρτήσει.



Ωραίες υφές από διάφορα χαρτιά: πάπυροι, ακουαρέλα, λευκό χαρτί και σαν ενοποιητικός παράγων πολύχρωμα λιθάκια.


Βινταζίλα ταιριαστή. Ραδιόφωνο roadstar, το χω δει στην Κάνιγγος 30€, και πόστερ κατάλογος λουλουδάτος (τίγκα στο φλοράλ ο χώρος).


Παραδίπλα άλλο ένα oldie στοιχείο, ηχείο μίνι για το λάπτοπ.


Ψάθα, τέλεια το 'παμε, κοίτα υφή. Κι ανάμεσα, φυτρωμένη η θήκη του λαπτοπ. Το ήπιο χρώμα της ταιριαστότατο.


Το καπέλο της άνω φωτογραφίας το βγάζω εδώ στην Αθηνά. Πάλι απ' την γειτονιά πήρε τον κλασσικό μουσαμά της μαμάς που σιχαίνεσαι και τον τοποθέτησε τολμήρα σαν φόντο.

Και στον λευκό τοίχο επίσης, νέτη σκέτη μια πιατέλα μοιάζει με έργο τέχνης. Λευκό ρε παιδιά, λευκό όταν δεν ξέρετε πως να φτιάξετε το σπίτι κάντε λευκούς τους τοίχους, κι αφήστε αντικείμενα να στέκουν μόνα τους και να αναδεικνύεται η φόρμα τους.


Το κλασσικό παιδικό φωτιστικό του ικεα, η ροζ μαργαρίτα, η φωτογραφική μηχανή (που δίνει το στοιχείο των ενδιαφερόντων του ενοίκου) και τέλειες κλασσικές μέντες του παππού (χύμα απ' τον Ματσούκα στην Βουλής φαντάζομαι)


Λουλουδάτο μοτίβο παντού, επανάληψη, επανάληψη, επανάληψη θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω;


Πάμε λίγο στην κουζίνα. Η Αθηνά δεν τρώει, αν τρώει θα ναι μια φορά την βδομάδα. Έτσι, ο πάγκος της είναι μια ακόμη απόδειξη σωστού στυλ. Ξύλινες γαβαθάρες, η μια μέσα στην άλλη, και στην κορυφή πορσελάνη και το μαύρο που ξανάδαμε στα μαντηλάκια. Ωραία η αίσθηση του ξύλου, θες να πιεις ζωμό απευθείας απ' αυτές.


Ένα ξύλινο καφάσι απ' αυτά που πετάνε οι κάβες στα σκουπίδια γίνεται ένας καταπληκτικός δίσκος και καμβάς για να δέσει, πάλι τέλεια, διάφορα γυάλινα και άλλο ένα μπουκέτο, κίτρινο αυτή τη φορά, μοναδικό σαν χρώμα στον χώρο που δίνει περσόνα "άσε τα υπόλοιπα-κοίτα κι εμένα" στην γωνιά.


Παλιός λεμονοστίφτης, τέλεια φθαρμένος πάνω στην μοντέρνα κεραμική εστία. Τι να λέμε, αριστούργημα βιομηχανικού ντιζάιν.


Άλλη μια αναφορά στην πόλη. Το ακροκέραμο, δεν πρέπει να λείπει από κανένα αθηναϊκό σπίτι ρε συ.


Και παρά τον περιορισμένο χώρο, να και το βολικό πτυσσόμενο γραφειάκι. Η καρέκλα είναι σχεδιαστικά όπως πρέπει, κι εσωτερικού κι εξωτερικού χώρου. Γιατί είμαστε στο μεταίχμιο και ναι, βγαίνουμε βεράντα.


Α, μισό. Το φως έπεφτε καταπληκτικά πάνω σ' αυτό τη φιλοτεχνημένη πλακουτσωτή πέτρα.


Ααααααααααα! Ήταν η πρώτη μου αντίδραση όταν βρέθηκα στην βεράντα. Η Πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι καλλονή, η πιο όμορφη της Αθήνας. Το κτιριακό της απόθεμα, μοναδικά αθηναϊκό κι έτσι όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου μαζεύεις ομορφιά.


Σαν ψέμμα για Αθήνα αυτή η γωνία με αυτά τα κτίρια, μάκαρι να ΄ταν όλα έτσι.


Μ' αυτό το σκηνικό δεν μπορείς παρά να χαλαρώνεις λοιπον. Κι ο χώρος διαμορφώθηκε μ' αυτή την λογική. 2 μεγάλα ντιβάνια με πολλές μαξιλάρες, διαφορετικών υφών έτσι για εμπλουτισμό των αισθήσεων.


Το ροζ και το κόκκινο στα μαξιλάρια μας έρχονται σαν αναφορές απ' το εσωτερικό του σπιτιού και ενώνουν το όλο (πόσες φορές το χω πει αυτό;)


Μ' αρέσει πάλι το cool που δίνουν οι κουρτίνες, τις κουνάει το αεράκι και δίνουν κάτι από ανατολίτικο αισθησιασμό.


Η τέντα δεν είναι η κλασσική αθηναϊκή, αλλά δένεται με κρίκους και σκοινιά σαν ανάμνηση του ναυτικού παρελθόντος της Αθηνάς.


Στην άλλη άκρη, το τραπέζι για τα πιώματα (δεν τρώει είπαμε), ξύλο φυσικά, ωραίο, το 'χει φάει και λίγο η βροχή, πόσο σέξι αυτό.


Κι άλλο κορυφαίο. Γράμματα από ταμπέλα καταστήματος αραγμένα στην καρέκλα.


Είναι ασύλληπτη θέα ένας τρούλος τελικά!


Ωραίο το μοτίβο στο μάτι οι διαφορετικών κατευθύσεων στέγες και κεραμίδια των γύρω κτίριων




Αρμένικη βίζιτα, ώρα να φύγω. Ανοίγω εξώπορτα. Ουώ, όχι θα τ' άφηνε: οι εξωτερικές σκάλες (που οδηγούν μόνο στο δώμα) αξιοποιούνται κι αυτές, ράφια, έξτρα βιβλία που περίσσευαν, κρασιά, άρτ. Ξύπνιο!


Έφυγα. Κι αν μια φωτογραφία αξίζει να κλείσει το ποστ, και μάλλον εξηγεί την όλη ομορφιά:
η Αθηνά έχει την τηλεόρασή της παροπλισμένη. :-)