Mη μου βρίζετε την Σλοβακία!

Ενοχλούμαι για τα εξ’ αμάξης που έχει ακούσει απ’ το ελληναριό η Σλοβακία τις τελευταίες βδομάδες. Κάτι “δεν έχει προσφέρει τίποτα στο παγκόσμιο πολιτισμό”, “δεν είχαν να φάνε”, “πουλάνε μούρη τα φτωχαδάκια” και λοιπά τραγκέικα, από μας που οι ένδοξοι παππούδες, προπαππούδες μας ξέρανε να πήζουν εξαιρετικά το γιδοτύρι μεν, αλλά τι άλλο;
Η μικρή αυτή χώρα λοιπόν, δεν έχει τίποτα, κάποιον έτοιμο πλούτο να στηρίζεται όπως π.χ. εμείς τον τουρισμό. Αλώθηκε πολλάκις από τους γειτόνους της παρόλαυτα είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό έθνος που δεν επιτέθηκε ποτέ σε ξένη χώρα. Μετά την διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, βρέθηκε παντελώς γυμνή, μιας και οι Τσέχοι που είχαν το πάνω χέρι, κάνανε έργα υποδομής και εργοστασία στην Czech Republic μόνο και οι επαρχιώτες οι Σλοβάκοι μείνανε μόνο με τσουγκράνες.
Κι όμως κατάφεραν και την βγάλανε καθαρή, μέσα δε από πολλή φτώχεια. Τόση, που τους εξανάγκασε να πάρουν μια απόφαση (καλή-κακή, υποκειμενική η θέση): να την βγουν σε όλους τους γειτόνους της, να γίνουν οι πιο καλοί μαθητές του τέως μπλοκ. Εκμεταλλεύτηκαν το μόνο ατού, την βολική θέση της χώρας στο κέντρο της Ευρώπης, προχώρησαν σε έξυπνες κινήσεις με αιχμή την χαμηλή φορολογία που έκανε την Σλοβακία σημαντικό κέντρο παραγωγής της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Στρώθηκανε, πίστεψαν ότι όλα θα πάνε προς το καλύτερο στο μέλλον και τελικά το πέτυχαν, σε χρόνο ρεκόρ μάλιστα: πριν 2 χρόνια ήταν η πρώτη χώρα -και μοναδική ως τώρα- του τέως μπλοκ που μπήκε στο ευρώ, το βιοτικό επίπεδο και μισθοί συνεχώς ανεβαίνουν, έχει δε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρώπη!
Πέρασε τα πάνδεινα λοιπόν αυτή η χώρα, κι αν αντιδρούν στο να πληρώσουν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης τους δίνω δίκιο. Γιατί γι’ αυτούς δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί ήτανε στο πάτο και μάθαν πως κερδίζονται τα πράγματα.

Ο βασικότερος όμως λόγος για να υπερασπίζομαι την Σλοβακία ήταν η ευκαιρία να δείξω την Μπρατισλάβα, την μικρή πρωτεύουσά τους, που μπορεί να μην έχει σχεδόν καν μνημεία να χαζέψεις αλλά αποτελεί παράδειγμα του πως κάνεις μια πόλη απ’ το τίποτα ενδιαφέρουσα για τον τουρίστα.
Δύο χρονια πριν (αείμνηστη skyEurope) ταξίδεψα εκεί σημείωσα τα κάτωθι:


H Μπρατισλάβα είναι μια μικρή πόλη. Όχι μόνο σε μέγεθος 400.000 κάτοικοι, αλλά και σε ιστορία. Δίπλα στην Νεα Υόρκη του άλλοτε Βιέννη (50 λεπτά με το τρένο, 9€), ήταν ουσιαστικά μια ενα περιφερειακό αστικούλι κέντρο πάνω στο Δούναβη. Η μόνη ένδοξη στιγμή ήταν όταν έγινε για λίγο, πρωτεύουσα του Ουγγρικού Βασιλείου με την δεύτερη ονομασία της Pozsony. Οι Ούγγροι θεωρούν την Σλοβακία δική τους γη, οι Γερμανοί περίπου το ίδιο και ονομάζουν την πόλη Pressburg (το Μπρατισλάβα είναι το νεότερο όνομα με την κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας ονομάστηκε έτσι).


Mικρές οι συγκοινωνιακές ανάγκες που εξυπηρετούνται μόνο από τραμ.



Η παλιά πόλη είναι το τουριστικό αξιοθέατο. Βρίσκεται στην μια πλευρά του Δούναβη, είναι πολύ μικρή σε μέγεθος αλλά κούκλα. Αρχιτεκτονικά, το αναμενόμενο μπαρόκ αν και λίγο πιο ανάλαφρο, Αυστρία να το τοποθετήσουμε να ξεμπερδεύουμε.


Έτσι οι ξύπνιοι Σλοβάκοι, είπαν τι έχουμε; "Μια παρατημένη παλιά πόλη και γύρω-γύρω θηριώδεις πολυκατοικίες της σοβιετικής περιόδου. Ε θα φτιάξουμε ότι έστω κι αυτό το μικρό κομμάτι και θα γίνει τέλειο". Ε, το κατάφεραν κι όλα φρεσκοβαμμένα, πεντακάθαρα, περιποιημένα .













Τα έργα συνεχίζονται ασταμάτητα και εσωτερικά όχι μόνο στις τουριστικ φάτσες.


Κι εδώ είναι που τους παραδέχτηκα. Έβαλαν παντού πολλά μπρούτζινα αγάλματα, όχι τις βαριές κλασσικούρες που περιμένει ο επισκέπτης, αλλά κάποια σ' ενα μέτρο πιο ανθρώπινο με έντονο το στοιχείο της έκπληξης για τον περαστικό. Ιδού το πιο διάσημο, o στρατιώτης Cumil, που βγαίνει απ' τα έγκατα και χαμογελά. Λένε ότι αν του χαιδέψεις το κεφάλι και ευχηθείς κάτι θα πετύχει η ευχή.







Δεν είναι εξαιρετικά;


Εδώ πεζόδρομος μπροστά στην Βουλή, με το δίχρωμο κυματοειδές μοτίβο που δίνει ζωντάνια, μοντερνιά και αποφορτίζει το γύρω μπαρόκ.


Αμα διατηρείται καθαρός ο γρανίτης, δεν είναι άσχημος σαν υλικό. Μοντερνιά κι εδώ το αλτερ συντριβάνι.


Ευχαρίστηση πεζοπόρου: τέχνη φρέσκια στον δρόμο.


Καλά τα σύγχρονα, αλλά αυτό ειναι της παλιάς σχολής και είναι το αγαπημένο μου, γεμάτο τρυφερότητα έργο.


Και βγαίνουμε λοιπόν απ' το ιστορικό κέντρο και πάμε προς τα έξω. Τα αγάλματα αλλάζουν ύφος, φέρουν ένα πιο σοσιαλιστικό φορτίο όπως αυτό αφιερωμένο στην παγκόσμια ειρήνη.



Απ' την άλλη όχθη είναι η νέα, ευρύτερη, όχι και τόσο Μπρατισλάβα, η λεγόμενη Petržalka. Πριν έναν αιώνα δεν υπήρχε τίποτα εδώ, μέχρι που επί κομμουνιστικής περιόδου κτίστηκε ουσιαστικά μια νέα πόλη, με άπειρες ομοιόμορφες πολυκατοικίες (δες κάτω).


Αυτό είναι ένα αλλο φρέσκο landmark, ο Ufo Tower με πανοραμική θέα της πόλης κλπ, εστιατόριο, καφέ εκεί ψηλά.


Έτσι φαίνεται ο UFO απ' το μοναδικό ίσως μνημείο, το Κάστρο της πόλης. Δεν είναι δα και τόσο ψηλά και ανεβαίνεται άνετα.

Σχεδόν άνετα...


Και κει βρέθηκα -στην ξεπέτα και μόνος 2 ώρες πριν φύγει το αεροπλάνο- με το ζεύγος, κοίτα ύφος ο Αυστριακός...

...και χάζεψα πέρα απ' τον αρχοντικό Δούναβη, τα απέναντι πυκνά κι ανέγγιχτα δάση που μαζί με την ησυχία φτιάξανε μια εικόνα που θα κρατώ για πάντα, γι' αυτό και σ' ευχαριστώ Σλοβακία! :-)

Διάβασε επίσης:
• Ταξίδι στο Κάιρο
• Κωνσταντινούπολη σε οργασμό
• Ταξίδι στα Τίρανα