H κατάντια του Ψυρρή, παρντόν;

"...να μην καταντήσει όπως του Ψυρρή". Να μια φράση κλισέ που περιφέρεται στα χείλη και στα free press και δεν την καταλαβαίνω. Δηλαδή πότε ήταν στα καλύτερα της η περιοχή;
Ας πάρουμε την βοήθεια της ιστορίας: συνοικία της φτωχολογιάς των Αθηνών, ανθρώπων που κουτσά στραβά τα έβγαζαν πέρα ανοίγοντας το δικό τους μαγαζάκι εξελίχθηκε μετά τον πόλεμο σε μια καθαρά βιοτεχνική περιοχή, εξού και οι θηριώδεις πολυκατοικίες, με ελάχιστους κατοίκους, πολύ θόρυβο τις πρωινές, και τα βράδια να κυριαρχεί ερημιά και φόβος στα σκοτεινά δρομάκια.
Στα 90s το πράγμα αλλάζει, ανοίγουν μαζικά μπαράκια, μεζεδοπωλεία, γίνεται το απόλυτο μέρος να είσαι, όχι μόνο εσύ αλλά όλη η Αθήνα οδηγώντας την περιοχή σ' ένα εκκωφαντικό σούπερ μάρκετ διασκέδασης, μάλλον απωθητικό.
Σήμερα, στο "κατάντημα": έχουν μείνει μόνο μερικά μεζεδοπωλεία/μπουζουξίδικα (αυτά που δεν κορόιδευαν τον κόσμο), η Αγίων Αναργύρων είναι ίσως ο πιο ωραίος δρόμος να πιεις χαλαρός καφέ χωρίς την οχλαγωγία του άλλοτε, το δίκτυο πεζοδρόμων που φτιάχτηκαν το περασμένο χρόνο αναδεικνύει τη γραφικότητα της περιοχής, και το σημαντικότερο τα νέα εμπορικά μαγαζάκια που έχουν ξεπεταχτεί σε όλα τα στενάκια με ωραία ρουχάδικα, εξειδικευμένα μαγαζάκια με τσάγια, σαπούνια, κοσμήματα;
Ποιά είναι λοιπόν η παρακμή; Μήπως βρίσκεται στα μυαλά των χιπ και δημοσιογράφων που έχουν συνδυάσει την ακμή με τα τρέντι μπαράκια που μάζευαν το σελεμπριτολόι, bee, θηρίο etc; Και κλείνοντας, πέρα απ' την πληγή των ναρκώτικών -σε Ευρυπίδου/Αριστοφάνους κυρίως- που ταλαιπωρεί όμως ευρύτερα το κέντρο, βλέπω με χαρά ένα Ψυρρή πιο ήρεμο, ουσιαστικά δραστήριο, πιο φιλόξενο στον περιπατητή, που μπήκε στο δρόμο για να γίνει ένα όμορφο πεδινό -πέρα απ' το ορεινό της Πλάκας- χωριό στην καρδιά της Αθήνας.