Κεφάλες στο Αττικόν


Νύχτα πρεμιέρας, Julia/Julie (δείτε το, διασκεδαστική Μαίρη Στρηπ). Ο κόσμος κλασσικός, αλτέρνατιβ, ασύμμετρο μαλλί, "έχεις φωτιά", ο φραγκούλης με κοντό παντελονάκι και κίνκυ μπότες, μη πίνετε το δαιμονισμένο δροσερό nestea που μοιράζουν δωρεάν, θα βρεθείτε με 50 αγόρια στα wc (δύο-τρία ζευγαράκια γεννήθηκαν στο περίμενε). Πεθαίνω για σινεμά με εξώστες και το ρετρό ντεκορασιόν, αλλά δεν είναι δυνατόν το 2009 να καλύπτει το ένα/τρίτο της οθόνης το αεναώς κινούμενο κεφάλι του μπροστινού. Θα διαφωνήσει μαζί μου η μαχόμενη αριστερά της κληματαριάς μα προτιμώ τα βιλατζ/στερ με την τέλεια αμφιθεατρική αποτέτοια. Άλλο ενοχλητικό η τετράγωνη οθόνη, και όλες οι ηλίθιες (μόνο γυναίκες, πάντα) που 'ρχονται μισάωρο από την έναρξη (να δουν τι;), και τσατάρουν πεντάλεπτο στο κέντρο της αίθουσας. Κυρίες μου, στο September Issue θα παίξει ξύλο!

Σχόλια

  1. mahler76Σεπτεμβρίου 21, 2009 12:39 μ.μ.

    χαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Mara_PΣεπτεμβρίου 21, 2009 2:40 μ.μ.

    χαχαχα! "το κεφαλι του μπροστινου", το φανταζομαι σαν τιτλο σπλατερ ταινιας....! στο Δαναό πάλι, οι υποτιτλοι απλά καλύπτονταν από το ύψος το καθισμάτων, τόσο χαμηλά τους προβαλλαν, τα δε κεφάλια σε αφηναν να συμπληρώσεις μόνος σου με τη φαντασία σου το υπολοιπο καδρο της ταινιας. (π.σ. το "ΜΟΟΝ" του DunkanJones, του-γιου-του-Μπαουι, απλα τα σπαει...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. MarvinΣεπτεμβρίου 21, 2009 5:41 μ.μ.

    ε δε'ναι και τοσο κακο αυτο με τα ζευγαρακια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΑνώνυμοςΟκτωβρίου 20, 2009 1:05 π.μ.

    Δεν ανήκω ούτε για αστείο στην αριστερά της κληματαριάς (ούτε σε καμμιά άλλη αριστερά), αλλά το ΑΤΤΙΚΟΝ ήταν, είναι και θα είναι το ομορφότερο σινεμά της Αθήνας. Αλλά και τα Village μου αρέσουν (σε Στερ δεν έχω πάει ακόμα) - το σινεμά δεν είναι για δογματισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Εικόνα
Για κάποιον που ασχολείται με το design ή τις τέχνες γενικά, η συλλογή αυτών των εικαστικών αρχείων που μαζεύεται καθημερινά στο νετ είναι μια μεγάλη χρήσιμη πολυτέλεια. Ιδίως στο ιδανικό σενάριο, μια ταμπλέτα και το pinterest, εκεί που μόνο οι εικόνες μιλάνε, και ατελείωτο scrolling σε δουλειές χιλιάδων καλλιτεχνών. Έτσι ένα ψάξιμο εκεί, αλλά και γενικά στο διαδίκτυο, μου αποκάλυψε τον πλούτο ντόπιων διαφημίσεων που φιλοξενείται. Ιδού λοιπόν ένα χορταστικό συγκεντρωτικό ποστ με 410 διαφημίσεις του άλλοτε, διδαχή για το περίπλοκο σήμερα, πως επικοινωνείται με απλότητα και με τα λίγα σχεδιαστικά μέσα του τότε (πολύτιμοι οι περιορισμοί τελικά, φουντώνουν την δημιουργικότητα), ένα προιόν, μια ιδέα. Απολαύστε ! (κι οι γραφίστες bookmark it, γερή πηγή έμπνευσης, ιδίως οι γραμματοσειρές πόσο καλαίσθητα χειρίζονται ιδίως οι καλλιγράφοι το δύσκολο σχεδιαστικά ελληνικό αλφάβητο). -πιο εύκολη πλογήση: κλικ στις φώτο για μεγέθυνση και κάντε κλικ στη φώτο ή τα βελάκια αριστερά-δεξιά
Συνέχεια >

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Εικόνα
Κατεβείτε! Μπλε γραμμή, πράσινη γραμμή, ποδαράτοι απ' την Ερμού. Τους Μάηδες η Αθηνάς είναι μαγική: ο ουρανός της κατακλυσμένος από μωβ άνθη, γεμάτα τα κλαδιά και τα πεζοδρόμια. Το πανέμορφο αυτό δέντρο μαζεύει τα χειμωνιάτικα του φύλλα και πριν καλοκαιριάσει φτάνει σε οργιώδη ανθοφορία, σκορπώντας μωβ καμπανούλες. Δυσκολεύτηκα αλλά βρήκα και το όνομά του: Γιακαράντα ! Παράξενο, πρωτάκουστο, σπάνιο, χαρίζει κάτω απ' τα κλαδιά του την καλύτερη εν Αθήναις βόλτα. • Υγ: ο δρομος φωνάζει πεζοδρόμηση! Επιτέλους λίγο όραμα, η ευρύτερη γενιά μας μόνο να διαχειρίζεται; Τίποτα, μια σκεψούλα, να μη μπορεί να παράγει; • Περισσοτερες φωτογραφίες >>
Συνέχεια >

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς

Εικόνα
Οι άγνωστες περιοχές της πόλης , η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή. Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια , το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του '22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ' τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκαμάτων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριων μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό
Συνέχεια >