Τα μπισκότα του Κωνσταντίνου


Ιερά οδός 94, ανάμεσα στα φαναρτζίδικα και στο τίποτα. Συνήθως όταν συναντώ μνήμα-εκκλησάκι αγριεύομαι και το ταξινομώ στις ιδιότυπες αυθαιρεσίες του Έλληνα. Μπροστά σ' αυτό εδώ έμεινα σοκαρισμένος, βουβός, συγκινημένος, φορτωμένος μ' ένα όγκο συναισθημάτων που σπάνια μου προκαλεί φωτογραφία. Τα πατατάκια, τα μπισκότα, η σακούλα με τα πορτοκάλια, τόσο ασήμαντα στη καθημερινότητα μας, τόσο συγκλονιστικές αποδείξεις αγάπης εδώ.






Σχόλια

  1. άκρως συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο το σημερινό σου θέμα athensville, πολλά συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από την άλλη, δε καταλαβαίνω την εμμονή του Έλληνα να "ζεί με τους νεκρούς". Το βλέπω στη γιαγιά μου και με ενοχλεί.

    Δε μπορώ να διανοηθώ πως μπορεί να είναι να χάνεις το παιδί σου, αλλά πάλι να ασχολείσαι όλη την υπόλοιπη ζωή σου με κάποιον που έχει φύγει, πηγαίνοντάς του παιχνίδια, μπισκότα, και πατατάκια, δε καταλαβαίνω πως απαλύνει τον πόνο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειδες τι λαος υπερεαλιστικος ειμαστε,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και γιατί αγριεύεσαι όταν συναντάς εκκλησάκι;
    Είναι κομμάτι του Έλληνα και ένας τρόπος να τον θυμούνται οι αγαπημένοι του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ότι πιο ενδιαφέρον έχεις αναρτήσει σχετικά με τρόφιμα και στέκια μάσας (καλοπροαίρετα). Ωστόσο αρκετά μακάβριο. Τα πατατάκια και τα μπισκότα σίγουρα δεν απαλύνουν τον πόνο... Απλά είναι το ελάχιστο που μπορούν να κανουν οι συγγενείς του προς ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης, έστω και με νεκρό τον πιτσιρικά της οικογένειας. Κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουν, δεν πστεύω όμως να το ξεχάσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σίγουρα ποτέ δε ξεχνάς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
    Αν πάντως πεθάνω, θα ήμουν πιο ικανοποιημένος αμα σκορπίζανε τις στάχτες μου στη θάλασσα π.χ., παρά να με τρώνε τα σκουλήκια και να μου πλένουν τα μάρμαρα που θα με εχουνε σκεπάσει.

    Το ίδιο ικανοποιημένος θα ήμουν, αν αντί να μου αφήνουν γράμματα-φωτογραφίες και διάφορα αντικείμενα, να με θυμούνται και να γελάνε πίνοντας κανένα ποτάκι στη μνήμη μου.

    Τελοςπάντων δεν κατηγορώ κανέναν, αλίμονο, έχει να κάνει με την κουλτούρα, τα έθιμα και τα βιώματα του καθένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kosmiki agapi,

    eisai ligo afelis k mallon neos stin ilikia.
    se zileuw.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. no worries. Αλλά επειδή τα trolls και οι ειρωνίες δεν είναι οι μεγάλες μου αγάπες, γιατί δε κάνεις ενα κόπο να γράψεις και εσύ την αποψή σου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μόνο ένας γονιός που έχει χάσει το παιδί του μπορεί να καταλάβει...
    Μακριά από μας τέτοια τραγωδία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγκλονιστικό ποστ.
    Σε ευχαριστώ πολύ.

    Θα έλεγα ότι είναι πολύ κοντινό στις σκέψεις που κάνω αυτές τις μέρες. Δεν μπορεί κανείς να συμφιλιωθεί εύκολα με τέτοιου τύπου τραγικές απώλειες, το μυαλό σαλτάρει και απεγνωσμένα προσπαθεί να ανακουφιστεί στη σκέψη ότι κάπου αλλού ο μικρός Κωνσταντίνος μπορεί να γεύεται τα μπισκότα, να παίζει με το παιχνίδι του.

    Και σκέφτομαι ότι αυτό το μικρό σχεδόν σουρεαλιστικό μαυσωλείο είναι συγχρόνως και τόσο διαχρονικό. Μου θυμίζει τις πλαγγόνες που θάβονται στους αρχαίους τάφους, τα τρόφιμα που θάβονται με τους προσφιλείς νεκρούς, ακόμη και μιά συνήθεια των προϊστορικών να θάβουν τα μωρά κάτω από το δάπεδο του σπιτιού...

    Σήμερα κατέγραψες μιά εκπληκτική στιγμή της σύγχρονης λαογραφίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. synglonistiko,wstoso, an kai foithtria istorias tis texnis se proxorimeno epipedo, katholou den m'endiaferei an einai 'sunxronh laogrofia'.-ann

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. υπάρχει ένα τέτοιο εκκλησάκι στη γωνία του δρόμου που στρίβω για τη δουλειά μου. Ένα νεαρό παιδί σκοτώθηκε με το μηχανάκι του εκεί πριν 2 χρόνια. Κάθε βδομάδα κάποιος αφήνει λουλούδια, το καθαρίζει και ανάβει το καντήλι του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οπότε Ανν μπορείς να προσπεράσεις το επίπεδο της intellectualistic terminology και να μείνεις στην ουσία. Γύρω σου θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που προσεγγίζουν τα πράγματα διαφορετικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Και μένα με ξένιζε παλιότερα το θέαμα αυτό.
    Όταν όμως δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος κάτω από το γραφείο μου, για κάποιο λόγο που δεν έχω ακόμα καταλάβει, άφηνα στο σημείο εκείνο για πολύ καιρό ένα σοκολατάκι υγείας κάθε φορά που περνούσα απο μπροστά.
    Υπέροχο ποστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς