Μια κάποια λεμονόπιτα στο Public

Ο Νίκος Μουρατίδης εισέβαλε με την σεμνότητα του συγγραφέα στο Πάμπλικ χθές το απογευματάκι. Θα παρουσίαζε με την δόξα του τιβι σταρ το νέο του βιβλίο "Χfactor οι εμπειρίες μου" ή κάπως έτσι. Η δημοφιλής περσόνα μαγκώθηκε! Το κοινό δεν! Μάμαδες του Ψυχικού να νταντεύουν τα παιδιά στο καροτσάκι, άνθρωποι των γραμμάτων, των λοφτ και των τεχνών να φλερτάρουν χαριτολογώντας (βαρεμάρα), 2-3 κυπραίικες παρέες με την έξαψη του τουρίστα να νιώθουν ότι παίζουν στο Βαλκάνιο "Σεξ/σίτυ".
Ο Νίκος, έξυπνο αγόρι, "έχετε δει το σούπερ σπίτι του στο Γκάζι" ωρυόμουν στους φίλους, έξυπνο αγόρι και πολλά λεφτά, άρπαξε σεμνά τους ποπ σταρς του Φάκτορ και χώθηκε σ' ένα πάγκο πριν τις τουαλέτες,. Άλλωστε δεν είχε κι άδικο. Στην ανακοίνωση της παρουσίασης του βιβλίου του οι μισοί γελάσανε, κι οι άλλοι παγώσανε. Μερικοί από δαύτους, σε κορυφαίο στέιτμεντ απέχθειας στην μιντιοκρατία, απεχώρησαν για να τους δουν οι άλλοι και περισσοτερο οι εαυτοί τους. Αχ αυτές οι αυτάρεσκες ευκολίες! Εγώ το Φακτορ το 'βλεπα και σχολίαζα με την παρέα μου τους ποπσταρς, κι οι καφέδες αργούσαν.
Το απόγευμα κυλούσε, όπως κι εγώ στην βαρεμάρα: σαν έκλαμψη μου 'ρθε η ιδέα να χαστουκίσει κάποιος τον Μουρατίδη και να το καταγράψω στην κάμερα. Ρεκόρ επισκεψιμότητας θα κατέγραφε το Αθενςβιλ. Κανείς απ' τους φίλους μου δεν δέχτηκε, και 'γω κούρνιασα κρυφακούγοντας μια παρέα "Σχολής" στα πρώτα της βήματα της αμήχανης γνωριμίας τους και σκεφτόμενος ότι αυτό το μπλογκ μ' έχει καταστρέψει.

Το ζουμερό, επίσης, μπιφτέκι που παρήγγειλα δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, άσε που ήταν μικρό: στο σωστό μπέργκερ το μπιφτέκι ξεχειλίζει απ' το ψωμί. Και η λεμονόπιτα αδιάφορη, οι δικοί μου τσιρίζανε του Βάρσου δεν συγκρίνεται. Το καφέ του πάμπλικ, όμορφο μεν, με μια θεά πολύ καλή, και τι ωραία που φαινότανε το Παγκράτι, χθες διαπίστωσα ότι είναι υπερυψωμένο, ισόγειο όμως. Πολύ ξύλο, μπόλικη πνευματική νομενκλατούρα, κάτι του 'λειπε να το κάνει στέκι και ζεστό. Ίσως ο πολύς ουρανός, το πολύ φως που μπαίνει μου 'κανε λίγο μωλ, κοίταξα τα παπούτσια των θαμώνων να το συνδέσω, ναι είδα πολύ διάσημο φιρμάνι.
Ε βαρέθηκα, οι ποπ σταρς δεν το πιάναν το μικρόφωνο να μας ξεσηκώσουν και έφυγα παρατηρώντας το κεφάλι του Μουρατίδη κι αναρωτιώμενος αν πρέπει να ξυρίζει το υπολοιπόμενο μαλλί ή να το αφήνει λιγουλάκι όπως τώρα.

Υπέροχη Αθήνα, όλο ανατροπές: φεύγοντας είδα την εικόνα αυτή. Πάνω χαχανίζαμε στο ευ ζην, και κάτω κάποιος υπέφερε σε πόζα απόγνωσης που θα ζήλευε και ο Παπαϊωάννου. Κάποιες τέτοιες στιγμές ντρέπομαι να σηκώνω κάμερα, αλλά τελικά βλέπω ότι ακόμα και στο χάχανο καλό να υπενθυμίζει και την όλη πραγματικότητα μια τέτοια εικόνα.