Αποχαιρετώντας τον χειμώνα

3 σκάρτοι μήνες ενός ήπιου χειμώνα πέρασαν. Γερή συνειδητοποίηση αυτό το πρωινό, παροπλισμένο στην κρεμάστρα το βαρύ παλτό που με λύπη αποχωρίστηκα. Μα μου 'δινε τόσο στυλ, οι σηκωμένοι γιακάδες γοητεία, το μαλλί ζεστασιά, η ωραία του κοψιά με την κάμερα να κρέμεται μπροστά ενίσχυαν το προφίλ του ιντελεκτουέλ ρεπόρτερ-ερευνητή (γουώ!). Βέβαια οδυνηρότερο το ξεμπρόστιασμα μπρος στον καθρέπτη και τα παραπανίσια κιλά.


Στο τέλος του Φλεβάρη, έβαλα έναν εξωγήινο, με την τότε παγωνιά, νάρκισσο στο μπάνιο, πολυκλικαρισμένο άλλωστε bookmark το apartment therapy και με τέτοια πλύση εγκεφάλου το αντιγράφω πια ασυνείδητα. Μόλις με 2 ευρώ απ' τα IKEA, μα θέλω να τα καταγγείλω, που αμέλησαν και δεν μετάλλαξαν σωστά το dna του και ιδού τα αποτελέσματα.

Η μετάλλαξη έγινε κυριολεκτικά σ' ένα βράδυ. Μ' ένα σχοινάκι σώθηκε η κατάσταση, μα το έκανε το στέιτμεντ ο νάρκισσος "ναι, η άνοιξη μπήκε για τα καλά".

Και με το τέλος του χειμώνα, κάτι που μ' απασχόλησε τις πιο παγωμένες νύχτες. Κοιλιόδουλος ων, κι έχοντας αναγάγει το φαΐ σε καλή συντροφιά στις βόλτες, αναρωτήθηκα ποια η χειμωνιάτικη γεύση της Αθήνας. Να, στο Παρίσι θα ταίριαζε ένα ζεστό κρουασάν, στη Νέα Υόρκη ένα χοτ ντογκ υποθέτω (πηγή: Friends και Παπακαλιάτης), στην Αθήνα όμως ποια; Δοκίμασα δεκάδες, περιπτέρου και βιτρίνας, τίποτα δεν με κέρδιζε. Μέχρι που μπήκα ένα σκοτεινό απόγευμα στο γνωστό κουλουρτίζιδικο στου Ψυρρή. Ίσως επειδή ήταν το μοναδικό ανοικτό μαγαζί μες στα σκοτάδια, είτε γιατί μ' αγκάλιασε η ζεστασιά απ' τα φρεσκοψημένα του εργαστηρίου, το κουλούρι εκεί το γεύτηκα σαν κορυφαίο γκουρμέ και η αναζήτηση μου είχε την απάντηση: το ταπεινό κουλούρι με το σουσαμάκι του, αυτό είναι η καλύτερη γεύση για σουλάτσο στην πόλη.

Άλλο ένα κομμάτι απ' την συναρπαστική ζωή μου, προχθές, η αναμονή στην σειρά του σούπερ μάρκετ, απόγευμα πάλι, ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο και μπλεκόταν με τα λευκά φώτα, το χαμόγελο της ταμία, το κουμπωμένο μεν αλλά ανάλαφρο πουκάμισο, η αίσθηση της αλλαγής, του νέου.
Σαν φλασιά μου 'ρθε αντίστοιχη σκηνή στα μέσα Ιουλίου, με τον εξαντλητικό αθηναϊκό ήλιο, τα ιδρωμένα ρούχα, τις μέρες μ' αυτό το σκηνικό που θα μοιάζουν ίδιες . Χωρίς κάτι νέο να περιμένουμε, χωρίς μια ισχυρή γύρω πρόσκληση από κάτι φρέσκο να ξεσηκωθούμε.
- Πέντε ευρώ και σαράντα λεπτά. Έχετε σαράντα λεπτά;
Eπαναφορά στο σήμερα· μα είναι τώρα, ας ξεζουμίσουμε το καινούργιο που ήρθε, να μυρίσουμε, να εμπνευστούμε απ' την φρεσκάδα του. Σαν τα μήλα στην σακούλα. Είναι τώρα! :-p