Σε κάτι τέτoια λείπει...
H πιο sui generis πλατεία του Ιστορικού Τριγώνου, "υπεύθυνη" για τη μεταμόρφωση της ευρύτερης περιοχής στην πιο urban hip γειτονιά διασκέδασης της πόλης. Εκεί που ανάμεσα στα παλιά καφεκοπτεία, καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, τυπογραφεία και οινομαγειρία βρίσκονται μικρά μπαρ που παίζουν ψαγμένες μουσικές και φανατικό κοινό που αγαπά το bar hopping. Ένα "νησί" στο κέντρο της πόλης...
Εvent και κείμενο που μυρίζει το πίσω παράθυρο της διαφημιστικής της Κηφισίας: πολλά πεύκα, πολλά wrangler, καθόλου Αθήνα. Ok, αυτη είναι η πόλη σου, δεν έχει άδικο να λες την ματιά σου, μα στο context λείπει η περπατησιά, η πρωινή αλήθεια και βαβούρα, η αγάπη.
Το νέο έργο του Δημήτρη Παπαιωάννου:
Έξι ώρες παράσταση χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Μπορείς να δεις όσο θέλεις, να καθίσεις όπου θέλεις/να βγεις και να επιστρέψεις/όσες φορές θέλεις.
Μόνο το "μπορείς να ξαναγεμίσεις το αναψυκτικό σου όσες φορές θέλεις" ξέχασε, για να ολοκληρωθεί ένα ακόμα πρωτοπόρο πρότζεκτ. Γιατί ο άνθρωπος μεγαλώνοντας βυθίζεται σε τόση ευκολία; Τι λείπει κάπως να τον κρατά;
Λατρεύω! Να κλείσω το εισιτήριο τώρα για Παλλάς ή μπορείς όποτε θες να μπεις, όποια μέρα να 'ναι και να πληρώσεις σε όσες δόσεις θες; Χωρίς Αρχή, μέση ή τέλος! Αυτά είναι post-μετακουλτούρα Να Φύγουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα Φύγουμε όμως!
Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι "ευκολία" ένα τέτοιο είδος παράστασης; Και γιατί είναι μετα-κουλτούρα οτιδήποτε ξεφεύγει από τη βασική φόρμα "δίωρη παράσταση-βιδώσου στην καρέκλα-χειροκρότα-φύγε-συζήτα στο φουαγιέ". Και τέλος πάντων, ακόμη κι αν το βαφτίσουμε "μετα-κουλτούρα", που είναι το κακό; Έχω δει αρκετές παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που ακολουθούν μια πιο "ελεύθερη" φόρμα και κάθε άλλο παρά την εντύπωση της "ευκολίας" μου έδωσαν. Τέτοιες παραστάσεις, συνήθως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να στηθούν, απαιτούν φοβερή πειθαρχία από τους ηθοποιούς και τέλος, απευθύνονται και σε ένα κοινό εξοικειωμένο με αυτού του είδους τη φόρμα. Ίσως ο τρόπος που επέλεξε να τη διαφημίσει (δίνοντας αυτή την αίσθηση της "αφθονίας") είναι ατυχής γιατί τονίζει τα ποσοτικά χαρακτηριστικά αλλά είναι τελικά δημιουργικό να έχουμε το δάχτυλο μονίμως κολλημένο στη σκανδάλη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί και ο "Καβάφης" και το "Πουθενά" ήταν του ποδιού, απογοητευτικά αρπαχτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πληρώνουμε και για τις έξι ώρες;
ΑπάντησηΔιαγραφήtαφου καταστρεψε τον καβαφη, κι αυτη την υπεροχη δουλεια της πλατωνος, θελει να μας καταστρεψει εντελως, ε οχι ελεος!
ΑπάντησηΔιαγραφήεχω ξεπερασει το προσωπικο μου unlimited σε δηθενια
δε θα παρω και ειναι η μονη φορα που εκφερω αποψη χωρις να το χω δει.
Ο παπαιωαννου εγραψε την ιστορια τοτε στα παληα τα αθωα, τωρα απλα εχει εγλωβιστει στην μανιερα του.
και να με πληρωσει το παλλας , προτιμω να παω να δω στο αλικη τις γυναικες με ματα μαυρα
κατουρημα απο το γέλιο
ερώτηση κρίσης: τι συγκινητικό κείμενο για την καρύτση... να φανταστώ ότι το τζόνιιι θέλει και εύρετρα για την ανακάλυψη της καρύτση? την ξεδιαντροπιά να απαριθμεί μόνο τα μπαρ με τα οποία έχει κάνει συμφωνία προώθησης δήθεν δεν την είδαμε? πόσο επαρχιακή αντίληψη πια?
ΑπάντησηΔιαγραφήερώτηση υπαρξιακής κρίσης: αν φανταστώ ότι πάλι θα δούμε γυμνά αντρικά κορμιά, οπίσθια και όργανα (τι σικ γλώσσα...), σοκαριστικές αναφορές στην ομοφυλοφιλία (ατάκα από περιοδικό των '80) και μια ωμή καταγγελία στο σεξουαλικό βόλεμα και τύφλωση των αστών (προ ΔΝΤ ατάκα αυτή) θα το πιστέψω... δεν είναι μόνο ο Ρέππας-Παπαθανασίου, δεν είναι μόνο ο Ρήγας-Αποστόλου... όλη η Αθήνα αγάμητη είναι και ψάχνει να την βρει αυνανιζόμενη μετά από παραστάσεις...
Πλατεία Καρύτση, Τετάρτη βράδυ, έξω από το Beat, 5-6 λειώματα από τη πρέζα ζόμπι να σε παίρνουν από πίσω επαιτώντας φορτικά την επόμενη δόση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝισάφι πια με τη κωλοαθήνα. Τι βρίσκετε σ' αυτή τη σκατούπολη απορώ. Αισθάνομαι ευτυχής που είμαι μόνο επισκέπτης.
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί, ειδικά εδώ, να πρέπει να γκρινιάζουμε και να σχολιάζουμε στα όρια της ειρωνείας ακόμα και προσπάθειες που δίνουν στη ζωή της πόλης ένα χαρακτήρα, ένα χρώμα πολιτισμού, ζύμωσης, κίνησης, είτε συμφωνούμε είτε δε συμφωνούμε, είτε θα τις παρακολουθούσαμε ή όχι. Δε θα το σχολίαζα καν, θα έλεγα "περί ορέξεως...", αν δεν είχα συλλάβει στον αέρα μια επίθεση στο θεμέλιο, στον πυρήνα, στο λόγο ύπαρξης συνολικά μιας τέτοιας παρουσίας, όχι με κριτήρια αισθητικά αλλά "θεωρητικά". Τι είναι στο κάτω-κάτω αυτή η καραμέλα της "δηθενιάς" με την οποία χαρακτηρίζουμε τα πάντα; Ή μάλλον ποια είναι η "αυθεντικότητα" ή η "σεμνότητα" με την οποία την αντιπαραβάλλουμε; Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι; Δεν έχει κάθε δημιουργία μέσα της μια δόση υπεροψίας, αμετροέπειας, "ψώνιου"; Επίσης τι είναι αυτή η όχι και τόσο πρόσφατη τάση να κολλάμε σε όλα την απαξιωτική ταμπέλα του "μεταμοντέρνου" σα να είναι βρισιά; Σ' αυτή την εποχή ζούμε (ύστερο-μεταμοντέρνα μάλλον) και αυτές οι επιρροές υπάρχουν. Κι αν θέλουμε, κυκλοφορούν δεκάδες "δεινόσαυροι" της γνωστής "γενιάς" (ξέρετε πολύ καλά σε τι αναφέρομαι) που δεν έχουν γίνει απλά μανιέρα, αλλά βραχνάς, μάς έχουν καθίσει κυριολεκτικά στο σβέρκο εδώ και τριανταπέντε χρόνια επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια και αξιώνοντας να καθορίζουν τα αισθητικά κριτήρια μαζί με τις ιδεολογικοπολιτικές τάσεις μιας ολόκληρης χώρας. Ας στρέψουμε και λίγο εκεί την κριτική μας. Ο Παπαϊωάννου παίρνει ρίσκο - κι όταν τολμάει κάτι πρωτοποριακό κι όταν, πολύ περισσότερο, επαναπαύεται στις μανιέρες του. Ο κόσμος θα το καταλάβει και τα καθίσματα θα αδειάσουν αν η δουλειά δεν του "μιλήσει" σε κάτι. Εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να λείπει αυτή η φωνή, αυτό το πόστερ, και όλα τα άλλα πόστερ και μπάνερ, από το πρόσωπο της πόλης. Κι ας μην πάω ποτέ στην παράσταση αυτή. Δίνει μια παρηγοριά, μια νοερή συντροφιά σε εποχές που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να σιγούν καλλιτεχνικές φωνές. Κι ας κάνουμε σε όλους εμάς αυτή τη χάρη: ας περιμένουμε να αρχίσει πρώτα για να το κρίνουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή