Χωμένος στο Orfeu Negro

Περνώντας πριν ένα μήνα απ' την οδό Παραμυθιάς, το βλέμμα μου τράβηξε ένα υπόγειο νεοκλασσικού που απ' τα παράθυρα έφεγγε ένα ζεστό ανθρωπομάνι στο φως των κεριών και κάποιες νότες από ένα όργανο να αντηχούν. Κάτι ξεχωριστό εξέπεμπε σαν ατμόσφαιρα και μέρες μετά ρώτησα μια φίλη μου στην γειτονιά, που ενθουσιωδώς επιβεβαίωσε την εντύπωσή μου κι έτσι την περασμένη Παρασκευή κατεβήκαμε μαζί τα σκαλάκια.
Όπως το πρωτόπλασα στην φαντασία μου λοιπόν, μαγικό, έτσι και αποδείχθηκε : ένα μικρό σχετικά υπόγειο γεμάτο φωτεινούς ανθρώπους να γευματίζει και να πίνει κρασιά στα παλιά τραπέζια. Σαν εστιατόριο εκ πρώτης, αλλά κάτι άλλαζε εδώ, αυτοί όμως είχαν μια διαφορετική ενέργεια, μια εξωστρέφεια, το κοινό φήλινγκ ότι γνωστοί, άγνωστοι όλοι μια παρέα, συντονισμένοι στο ίδιο μποεμ κλιμα, μιλούσαν, συζητούσαν, γελούσαν. Αυτόν τον διαφορετικό αέρα, που πρώτη μα πρώτη φορά συναντούσα στην Αθήνα, αυτόν που ευχόμουν κάποτε στην ελληνική επικράτεια να ζήσω, τον φέρνουν οι ξένοι καλλιτέχνες που ζουν στην Ελλάδα και δημιούργησαν υπό την ηγεσία ενός φευγάτου Ζακυνθινού, τον Σύλλογο του Orfeu Negro. Το Ο.Ν. δεν είναι μαγαζί, εστιατόριο, είναι μια λέσχη μόνο για μέλη, άντε και τους φίλους τους ή ενδιαφέρουσες περσόνες. Όπως τις προάλλες που είχε κάποιους Κουβανούς καλλιτέχνες, μια κοπελιά έπαιζε πιάνο, άλλοι χόρευαν, όλοι τραγουδούσαμε μαζί τους. Σε χαμηλό φως, κάτω από παλιές σκαλισμένες απλίκες, καθισμένοι σε παλιά έπιπλα σωσμένα απ' τα σκουπίδια, με την δική τους ολοφάνερη φθορά και ιστορία, να δίνουν μέχρι κι αυτά χαρακτήρα και ρυθμό.
Τα παραλέω, ίσως, μα τόσο μ' άρεσε. Το orfeu είναι το πιο μαγικό, αυθεντικό, sui generis σημείο που συνάντησα στην πόλη χρόνια τώρα. Και ναι, πρέπει να παρουσιαστεί, αλλά ας το κάνω δύσκολο, δεν δίνω διεύθυνση, οτιδήποτε πολύτιμο θέλει κόπο (κι ένα φίλο να σε μπάσει).