Nτεκό με διανόηση

Οκ, είπαμε να μην μοιάζουν όλα τα σπίτια ίδια, ικέα δηλαδή, αλλά πως επιτυγχάνεται αυτό; Με φαντασία, εκπαιδευμένο γούστο και φτήνια, ναι φτήνια. Ακολουθούν 4 ντεκό συνθέσεις που τα λες και installation, γιατί είναι μοναδικά, που αποδεικνύουν το υπερφίαλο της θέσης μου.


Μοναδικό κομμάτι Νο1: Το σπίτι έχω την τύχη να έχει αυτά τα δοκάρια απο πά που του δίνουν ένα κάντρυ χαρακτήρα, ε αφού αυτός υπάρχει, αυτός επιβάλλεται, αυτόν και ακολουθώ. Τα κρεμαστάρια λοιπόν είναι καταλληλότερα και βρήκα αυτό το κλουβί με 10 ευρώ στο Jumbo, καλοφτιαγμένο και δεν φαίνεται τόσο τσίπικο. Το θέμα είναι τι να βάλω μέσα; Πολλές οι σκέψεις, φυτό, ψεύτικο πουλί, μπουυυ αναμενόμενα.


Και καθώς σκεφτόμουν τις επιλογές κάνοντας δουλειές του σπιτιού κρατούσα τον σπάγγο. Κάποιο τηλέφωνο χτύπησε και το άφησα τυχαία μέσα. Γυρίζοντας είδα το σούπερ άρτ με προεκτάσεις...


...ο σπάγγος, ένα κουβάρι, όπως οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, τράβηξα την άκρη να δίνει την αίσθηση ότι κάτι ξετυλίγεται και άφησα την πορτούλα μισάνοιχτη, σαν μια διέξοδο. Ένα άκρως αισιοδόξο έργο τελικά, που κατανοεί την περίπλοκη ψυχοσύνθεση της ανθρώπινης φύσης αλλά δίνει τον οπτιμισμό σαν μέλλουσα εξέλιξη.


Γαμάτη γωνία λήψης


Περίπτωση 2: βρήκα αυτήν πεταμένη πινακίδα σ' ένα στενό στον Βοτανικό. Ωραία φθορά, με χτυπηματάκια τόσο όσο πάνω, έψαχνα τρόπο να την εντάξω σπίτι.


Voila. Πήρα απ' τα Pallet Stores με 2 ευρώ αυτή την ψευτοβινταζέ κρεμάστρα που δείχνει την αντίθεση κατεύθυνση απ' την πινακίδα που ήρθε κι έκατσε επίσης μεταλλικό καλοριφέρ (πράγμα που το κάνει να δείχνει συγγενές). Έτσι όλα βρήκαν την γενιά τους κι αναθάρρησε η καρδιάς τους και έχει και πλάκα ως σύνολο.


Εδώ στην γειτονιά μου αυτή τη φορά, η Μαντάμ στον 5ο πέταξε την ημιθανή λεμονιά της απ' την βεράντα. Την πήρα να την σώσω, αλλά τελικά ήταν ήδη ξεραμένη, δεν ξαναπέταξε χλωρό φίλο. Παρατήρησα όμως την εντυπωσιακή, περίπλοκη ρίζα της, σκεφτόμουν να την κόψω και να βάλω σ' ένα απλό, χωρίς στολίδια, διάφανο βάζο.


Πήρα όμως από τα butlers με 19€ αυτό το κάδρο με τις κατάμαυρες επιφάνειες. Πολύ μαύρο όμως, είναι παράταιρο στο λευκό μου σπίτι, έτσι είπα να το σπάσω.


Πάλι το καλοριφέρ θα τη πληρώσει: άλλωστε τι βάζουμε πάνω σε καλοριφέρ, τι ταιριάζει, ιδού το αιώνιο ερώτημα. Τες πα, λειτούργησε πολύ ωραίο το μαύρο σαν φόντο για να αναδείξει τον κορμό. Και σαν σχήμα επίσης, ένα οριοθετημένο ορθογώνιο που το σπα ο άτακτος κορμός του δέντρου. Δεν τρελαίνομαι - δεν βαριέσαι, αλλά το αδικεί και η φωτογραφία.


Κοντινή λήψη, το αδιευκρίνιστο μοτίβο της ρίζας πως τονίζεται κοντρα στο μαύρο (με λίγο φλας επίσης)


Τελευταίο πρότζεκτ, οι βέργες, παντού βέργες, παντού τις βλέπεις, ήμαρτον. Χρειάζονται μια νέα χρήση, να μην στέκουν έτσι απλά στην είσοδο.


Εδώ σε μια κοντινή λήψη, βλέπετε το μπιχλέ καπέλο που φορούσα 17 άχρηστους μήνες απ' τη ζωή μου. Όχι δεν ήταν τόσο στυλάτοι, αλλά ας δικαιωθούν τώρα.


Βάζω λοιπόν στις βέργες καπέλο, άλλο ένα διφορούμενο έργο. Η νεκρά φύση μέσα στο ναυτικό καπέλο: οι ξεραμένες μέρες, τα υποταγμένα νιάτα του ναύτη; Οι ευθείες βέργες ενδεικτικές της πειθαρχίας ενός ντεμί (ναυτικό είπαμε) στρατιώτη; Δείτε όπως θέλετε, έκανα και πάλι σπουδαία τέχνη πάντως.


Βέβαια στον χώρο δεν έχω αποφασίσει πως δένει, κότσαρα ένα πεταμένο κάδρο στο πίσω μπας και φτιάξει. Αν είχα καλό φωτισμό, θα σας άρεσε κι αυτό. :-)