athensville

Είναι αλλιώς στο Σύνταγμα όταν είσαι εκεί. Τις προηγούμενες μέρες κάτι οι μούντζες, κάτι τα 2-3 παλιά συνθήματα, κάτι οι συνωμοσιολογίες "έκοψε ο Καμίνης τα φώτα", "κόψανε τα κινητά", "κόψανε το wifi" (ξέρουν όλοι πόσο ασθενικό είναι ούτως ή άλλως το wifi εκεί), είχα την εντύπωση του μια από τα ίδια πάλι , γκώσαμε, φτάνει. Μέχρι που πήγα το βραδάκι της Κυριακής και έζησα αυτό που δεν ανέμενα. Αυτοί που βριζωρύονται ελάχιστοι, και οι πολλοί είναι αυτοί που ένα χειμώνα τώρα πίστευα πως δεν υπάρχουν: καταπληκτικοί Αθηναίοι, φωτεινοί, φιλικοί τύποι, που να συζητάνε με μεγαλύτερη από ποτέ ακρίβεια κι ηρεμία τα δύσκολα της χώρας, ένα εντελώς άλλο πράμα, σαν να λιωσαν τα παγάκια του κομπλεξάκια Αθηναίου του μπαρ κι εδώ έπιανε μ' ευκολία κουβέντα με τον άγνωστο δίπλα. Και το πλήθος φανερά ετερόκλητο, πλούσιο, χωρίς ηλικίες και τάξεις, με κορυφαίο στοιχείο έκπληξης για μένα την παρουσία άπειρων γονιών που είχαν κατέβει με τα παιδιά τους. Μα στη Βαρκελώνη είμαι...

Μου λενε πως βγάζω, ωραίες φωτογραφίες... Ξαφνιάστηκα, πάγωσα, έβγαλα αστραπιαία την κάμερα ...πως βλέπω την ομορφιά εκει που βλέπουν λίγοι

Ναι, φιλοδοξία αυτού του μπλογκ να λειτουργεί σαν σημείο μελέτης για τον μέλλοντα ιστορικό ερευνητή της Αθήνας. Και δεν υπάρχει μια εικόνα, ενδεικτικότερη της κολλεξιόν "Χειμώνας 10-Ανοιξη 11" είναι το σπασμένο τζαμάκι στο αυτοκίνητο. Κατ'αρχήν τι εντυπωσιακό pattern, το συναντούσες παντού, τόσο που να, χθες είχα το νού μου να τα τραβήξω, και σε 1 ωριαία βόλτα συνάντησα 9! Τόσο trend που δεν υπήρχε περίπτωση να μην το 'χει υποστεί το αμαξάκι φίλου/γνωστού, της βαρεμένης παντρεμένης του γραφείου, του παιδιού στο μπαρ απέναντι. Τέλος παντων, μακάρι σε λίγα χρόνια να μοιάζει παράλογο που συνέβαινε σε τέτοια έκταση. Τυχεροί όσοι δεν έχουμε αμάξι μέχρι τότε.

Ξεκίνησε την Παρασκευή η Ανοιξιάτικη Ανθοκομική του Δήμου. Πάλι στην Πλατεία Κοτζιά, τι κι αν δίπλα την λαχταρά πως και πως η τσιμεντοκαυτερή Ομόνοια, ακόμα και σε επίπεδο συμβολισμού θα 'ταν εξαιρετικό να ταν γεμάτη λουλούδια και φυσικά κόσμο. Παρ' όλα αυτά το σκηνικό στην Κοτζιά είναι ωραίο, είναι η εποχή που όλα είναι ολάνθιστα κι οι μυρωδιές έντονες, πραγματικό πανηγύρι. Έτσι μου 'ρθε η σκέψη πως λείπει απ' την Αθήνα μια ανθαγορά. Από μόνη της θα 'δινε χρώμα σε ένα σημείο στην πόλη, την χρειαζόμαστε αυτή την πηγαία χαρά που προκαλεί το λουλούδι από μόνο του. Επίσης θα γινόταν άλλο ένα μικρό τουριστικό σποτ, είμαστε αρκετοί οι τουρίστες που αναζητούμε μια περιπλάνηση όχι στα γνωστά αξιοθέατα, αλλά και στην καθημερινότητα της πόλης. Έτσι οι ανθαγορές σε όλες τις πόλεις (υπέροχες αυτές που πέτυχα σε Παρίσι, Βουδαπέστη, Κωνσταντινούπολη) αποτελούν ένα μικρό σημείο απ' αυτά τα παράπλευρα που προσφέρουν στο τσακ-μπαμ αυτή την αύρα "ποιότητα ζωής" στον ...

Κι όμως, θα μπορούσε εύκολα να αναπαράγει το στερεότυπο του υπάρχοντος σκηνικού της Ομόνοιας, το βράδυ στην ίδια γωνιά να πουλά ναρκωτικά, να κερδίζει τα γρήγορα λεφτά. Δεν το κάνει· αρκείται στα 3, 4 ευρώ την ώρα που κερδίζει μοιράζοντας φυλλάδια. Γι' αυτό αξιοσημείωτος, γι' αυτό αξίζει από μόνος του το όλο το ποστ, γι' αυτό παίρνετε με τη μια το ενοχλητικό χαρτάκι, διψασμένοι -όπως ωρύεστε- για το καλό, Αθηναίοι.

Τα γεγονότα κυλήσανε ορμητικά και φαίνεται πως ξεδιαλύνουν τα πράγματα. Ένα συγκεντρωτικό ποστ με πρόσφατες αναφορές στο κέντρο της πόλης, του ποια είναι η αλήθεια στην κατάντια της. • Στο βίντεο πάνω: Η εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη "Κουτί της Πανδώρας" έχει την ατυχία να προβάλεται στην ΕΡΤ, κι έτσι λίγοι την παρακολουθήσαμε. Κάντε τον κόπο να την δείτε ολόκληρη, είναι η καλύτερη που 'χει φτιαχτεί για το θέμα, και το πιάνει απ' την ρίζα του αποδεικνύοντας ότι κάτοικοι και μετανάστες, είναι εν αγνοία τους κομπάρσοι στο ίδιο σκηνικό. Μια επιφύλαξη για τις θεωρίες συνωμοσίας, κατά μεγάλη πιθανότητα δίκαιο το σημείο με τα real estate παιχνίδια, απλώς βαρεθήκαμε να τις ακούμε, άσε που δεν έχω τους Έλληνες ικανούς να οργανώσουν κάτι τόσο μεγάλο, ξυπνάνε το πρωί για να κάνουν την μεγάλη μπίζνα, και το μεσημέρι αν βρεθούν σε κανά ταβερνάκι, τα ξεχνάνε όλα με μπριζόλα και κουτσομπολιό. • Η έκθεση της ΕΥΠ για το κέντρο, φωτίζει τα χείριστα. Το συγκεκαλυμμένο δουλεμπόριο, η ισ...

Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτή την πόλη. Γι' αυτή την τόσο έντονη εβδομάδα. Το μυαλό μου έχει κολλήσει, έχω ένα πάγωμα, νομίζω ότι κάποια στιγμή σ' αυτή την τελευταία βδομάδα θα τέλειωσε και η αγάπη μου για την Αθήνα. Δεν ήθελα σοκαρισμένος, όπως οφείλει ένα αθηναϊκό μπλογκ, να γράψω, να προσθέσω μια άχρηστη άποψη, το τίποτα. Μόνο σημαντικό ίσως η αλήθεια, την δική μου και μόνο θα καταγράψω (όχι γνώμη), στοιχεία σκέτα για την κάτω Αθήνα της Πατησίων και της Αχαρνών. Πραγματικότητες : να ακούς ουρλιαχτά το βράδυ και να συνηθίζεις, να γυρίζεις απλώς το πλευρό. Να βλέπεις μετανάστες να ξενυχτάνε στους δρόμους και να μαθαίνεις την φρίκη ότι είναι έξω γιατί κοιμούνται με βάρδιες στα διαμερίσματα των 50 ατόμων. Να νιώθεις ενοχή ακόμα όταν παίρνεις μια σοκολάτα του 1.50 ευρώ μπροστά στους άπορους τριγύρω, μια συνεχής πίεση που μέχρι τον μικροαστό σου βγάζει, όπως προχθές που το κουτί από την καινούργια μου οθόνη το κατέβασα βράδυ για να μην προκαλέσω. Να πηγαίνεις στο φαρμακείο της γ...

Κηφισός, Αιγάλεω Πόσο έχει χρυσοπληρωθεί αυτή η Ακρόπολη σ’ αυτή την πόλη. Θες να νοικιάσεις σπίτι και έχει την τύχη ή ατυχία να βλέπει Ακρόπολη; Ε, θα σε βαρέσουν 50-100 ευρώ παραπάνω. Και δεν μιλάμε για το full view που αυτό είναι απλησιάστο, αλλά απλώς και μόνο αν έχεις το σούπερ μπόνους το παραθυράκι της κουζίνας να βλέπει 3 από τους κίονες του Παρθενώνα. Τι κι αν το υπόλοιπο είναι χάλια, και ζεις σε κλουβί; «Το σπίτι μου είναι μικρό κουκλίστικο και βλέπει Ακρόπολη, έχω και παγωτό, πάμε;». Αυτές τις σκέψεις έκανα περνώντας για δουλειές τον τελευταίο χρόνο από περιοχές της Δυτικής Αθήνας, παρατηρώντας άφωνος πόσο μοναδική θέα έχουν στον Βράχο, με την άπλα του Ελαιώνα μπροστά και με φόντο τον επιβλητικό Υμηττό όπισθεν. Κάτοικοι στις συνοικίες με τα χαμηλά σπιτάκια που απολαμβάνουν με το κουτάλι λαχταριστό αθηνέζικο σκηνικό στους δρόμους, στα μπαλκόνια, τις ταράτσες πολύ περισσότερο από μας περιφερόμαστε στα σκοτεινά στενά του κέντρου με τις πολυκατοικιάρες! Αγία Βαρβάρα Κηφισός και Π...

Μόλις έχω βγει από το Πλαίσιο. Ο Σεκιούριτυ τρέχει προς το μέρος μου, θα νομίζει ότι βούτηξα κάτι σκέφτηκα, ε απίστευτο, ετρεξε να με ρωτήσει αν εξυπηρετήθηκα! Ε αυτό ήταν, έλεος δηλαδή, μέχρι κι εκεί; Είχα ζήσει πριν, το γνωστό σκηνικό επίσκεψης στο Πλαίσιο αυτό που όπου κι αν σταθείς, ένα μέτρο να κουνηθείς, κάποιος θα πεταχθεί απ' τους διαδρόμους, σαν σε ανελέητο πακμαν, να με ρωτήσει αν θέλω να εξυπηρετηθώ. Να λέω όχι, να με ρωτά τι συσκευή χρησιμοποιώ και πόσα δίνω το μήνα. Δεν θέλω καλή μου! Τολμώ να κάνω ένα βήμα ακόμη, σαν το τσιτά κάποιος άλλος θα πεταχθεί για μια επίθεση εξυπηρέτησησης. "Μια ματιά ρίχνω, ευχαριστώ", η επόμενη απάντηση που θα επαναλάβω άλλες 10 φορές μαζί με τις ψυχαναγκαστικές χαιρετούρες δεξίωσης. Στις αρχές του πλαισιακού φαινομένου πριν κάποια χρόνια, 1-2 φορές ρώτησα "γιατί το κάνετε αυτό;" και ο υπάλληλος μου χαζογέλασε λέγοντας "ξέρετε...". Ναι ξέρω, καταλαβαίνω, αλλά κι ας καταλάβουν οι υπεύθυνοι ότι κάποιοι πελάτε...

• Γράφει η Αθηνά Λαμπρινίδου Μία απο τις πιο πανέμορφες πλατείες της Αθήνας και του ιστορικού της κέντρου, σαν στολίδι. Απίστευτη παλιά αρχιτεκτονική, παλιά μαγαζιά στολισμένα και αυτά με δαντέλες και υφάσματα, τα λουλουδάδικα του κ. Παύλου, τα σουβλάκια του Κώστα, το Καπάκι, το Αιολίς. Όταν ξεκίνησα να νοικιάζω ένα μικρό δώμα πάνω στην Πλατεία πριν 4 σχεδόν χρόνια υπήρχε και ένα ωραίο yoga center στον δεύτερο και τρίτο όροφο ενός παλιού κτιρίου, το Botanica ένα μαγαζακι στην γωνία με αιθέρια έλαια, φυσικές κρέμες κλπ. Μέσα στα τελευταία 3 χρόνια απο 3 τα καφέ/μπαρ έγιναν 5 στην μικρή πλατειούλα αυτή. Ήδη ετοιμάζεται και το 6 και οι φήμες λένε οτι υπάρχουν κι άλλα στα σκαριά. Ένα κατέστρεψε μπροστά στα μάτια Πολεοδομίας, Αστυνομίας, Αρχαιοτήτων την 'διατηρημένη' πρόσοψη του πανέμορφου κτιρίου που νοίκιασε, έβαλε τεράστια τζάμια, κρόσσια και ξεκίνησε μουσική στο διαπασών. Το Yoga Center έκλεισε λόγω θορύβου γιατί στεγαζόταν από πάνω. Έκλεισε και το Βotanica. Η πλατεία έχει γίν...

Ένα ποστ τουρλού με διάφορα νέα, πράγματα που συμβαίνουν δηλαδή και αυτά που θα γίνουν κάποια στιγμή, τόσο κάποια, που έτσι για να γεμίσουμε το θέμα τα βάζω. Ξεκινάμε απ' την επιτυχία της Αθήνας στην ανακύκλωση. Έκεί που στέκει ανίκανο το κράτος, η ίδια η ζωή φέρνει το οικολολάγνο επιθυμητό. Οι κάδοι τον τελευταίο καιρό είναι παραδόξως άδειοι γύρω- γύρω. Από τη μια οφείλεται στην υπηρεσία καθαριότητας που έχει αυξήσει, όπως ενημέρωνει, τα δρομολόγια σε 3-4 την μέρα, και από την άλλη στους ρακοσυλλέκτες, Ρουμάνους Ρομά και Πακιστανούς κυρίως, που ψάχνουν κάθε μα κάθε κάδο, για μέταλλα, χαρτί, ακόμη και ρούχα για προσωπικές ανάγκες ή το παζάρι. Μια βόλτα στο κέντρο θα τους δεις να γυρνάνε μέρα νύχτα αδιάκοπα με τα καροτσάκια σούπερ μάρκετ, για ένα μεροκάματο των 15-20 ευρώ,. Ο Δήμος επίσης ενίσχυσε τον φωτισμό σε Ομόνοια, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων, Ακαδημίας και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Με κάποιες λάμπες παραπάνω και τα σημεία μοιάζουν πιο φροντισμένα και ασφαλέστερα. Τώρ...

Μια πασχαλινή επίσκεψη στο πατρικό, στην διαδρομή που μεγάλωσα και σαν ενήλικας προσπερνούσα, μα είπα αυτή τη φορά να σταθώ δέκα λεπτά. Τόσο λίγο αρκούσε για να καταγράψω τα φυτά που παίζαμε μικροί. Χορτάρια που τελικά κουβαλούσα ακόμα μέσα μου, θυμήθηκα τα ονόματά, τα παιχνίδια που πρόσφεραν, τα αρώματα, σ' εκείνα τα φωτεινά χρόνια με τις ατελείωτες ώρες, που ένα άδειο οικόπεδο έμοιαζε λιβάδι με χιλιάδες μυστικά ν' ανακαλύψεις, τότε, που εν αγνοία μας φτιάχναμε κάτι απ' τις μελλοντικές μας ψυχοσυνθέσεις. Αναμνήσεις λοιπόν απ' τα φυτά των οικοπέδων της Αθήνας: Πρώτα τα ψωμάκια. Έτσι τα λεγε η υπέροχη παιδική αγραμματοσύνη τα στρογγυλά καρβελάκια, που κρέμονταν σ' αυτό το πανταχού παρόν φυτό με τα μωβ άνθη. Ναι τρωγόντουσαν κι ήταν μια χαρά. Έπρεπε να φαγωθούν μέτρια. Όχι πολύ άγουρα, ούτε όμως και ξεραμένα. Είχαν μια γεύση όχι ξεχώριστη, αλλά ούτε και ενοχλητική. Κρατούσες μια δροσιά που πρόσφεραν στο στόμα και την βεβαιότητα πως ήταν καθαρά έτσι κουκουλωμένος ...