Αναμνήσεις στην αθηναϊκή χλόη

Μια πασχαλινή επίσκεψη στο πατρικό, στην διαδρομή που μεγάλωσα και σαν ενήλικας προσπερνούσα, μα είπα αυτή τη φορά να σταθώ δέκα λεπτά. Τόσο λίγο αρκούσε για να καταγράψω τα φυτά που παίζαμε μικροί. Χορτάρια που τελικά κουβαλούσα ακόμα μέσα μου, θυμήθηκα τα ονόματά, τα παιχνίδια που πρόσφεραν, τα αρώματα, σ' εκείνα τα φωτεινά χρόνια με τις ατελείωτες ώρες, που ένα άδειο οικόπεδο έμοιαζε λιβάδι με χιλιάδες μυστικά ν' ανακαλύψεις, τότε, που εν αγνοία μας φτιάχναμε κάτι απ' τις μελλοντικές μας ψυχοσυνθέσεις. Αναμνήσεις λοιπόν απ' τα φυτά των οικοπέδων της Αθήνας:


Πρώτα τα ψωμάκια. Έτσι τα λεγε η υπέροχη παιδική αγραμματοσύνη τα στρογγυλά καρβελάκια, που κρέμονταν σ' αυτό το πανταχού παρόν φυτό με τα μωβ άνθη.


Ναι τρωγόντουσαν κι ήταν μια χαρά. Έπρεπε να φαγωθούν μέτρια. Όχι πολύ άγουρα, ούτε όμως και ξεραμένα. Είχαν μια γεύση όχι ξεχώριστη, αλλά ούτε και ενοχλητική. Κρατούσες μια δροσιά που πρόσφεραν στο στόμα και την βεβαιότητα πως ήταν καθαρά έτσι κουκουλωμένος που ήταν ο καρπός απ' τα φυλλαράκια.


Το ίδιο φυτό με τα μωβ άνθη παρήγαγε τα ρολογάκια. Αν θυμάμαι καλά, το κόβαμε, το βάζαμε στον ήλιο και ο δείκτης στριφογύριζε ανάλογα με την θέση του ήλιου, έτσι μετρούσαμε με τον ατέλειωτο τότε χρόνο.


Όχι απ' τα συμπαθέστερα, μου 'χε μείνει μια απαίσια μυρωδιά που έχει όταν το κόβεις, συν το κίτρινο χνούδι που αφήνει. Μένοντας σ' αυτά είχα αδιαφορήσει για τον ανθό, που μετά από τόσα χρόνια τον μύρισα και οφείλω να αποκαταστήσω, έχει ένα φίνο εξαιρετικό άρωμα.


Τα αγαπημένα βελάκια, ένας διασκεδαστικός πόλεμος, λίγοτερο επώδυνος απ' τα φυσοκάλαμα, χωρίς θύματα.


Ένα απότομο χρουπ και άρπαζες σαν κορώνα τα βελάκια και τα πετούσατε ο ένας στον άλλο με τα βλαμμένα που κάνατε παρέα.


Φτου, με το τζην δυσκολεύεσαι, δεν συγκρατεί αλλά τα παλιά βαμβακερά ή τα μαλλιά του φίλου σου ήταν ιδανικός στόχος.


Απ' τις πρώτες αναφορές στην άγρια ομορφιά αυτό το αγκαθωτό λουλούδι. Τόσο εντυπωσιακό, αλλά και τόσο απόμακρο, ποτέ δεν παίξαμε ή μάθαμε κάτι γι' αυτό.


Άλλο μάθημα η χάρη, πόσο λεπτά ακουμπάνε στο κύριο σώμα αυτά τα χνούδια, και με πόση χάρη μ' ένα φφφφφφου χορεύουν και χάνονται στο φως.


Άλλο ένα φυτό που αποφεύγαμε. Άνθη δεν έβγαζε, και όχι μόνο αυτό, ο κορμός του έφερε ένα πηχτό, δύσωσμο, κολλώδες υγρό.


Και σήμερα που το 'κοψα το μετάνιωσα, δεν έφευγε από το χέρι μου η οσμή και η γλίτσα.


Άλλο φυτό εχθρός, η τσουκνίδα. Με τα χρόνια έμαθα γίνεται υπέροχη πίτα και αφέψημα, αλλά στα παιδικά σήμαινε μόνο κοκκινίλες στα μπούτια και αφόρητο τσούξιμο που σ' ανάγκαζε να τρέξεις στην παντογνώστρια μάνα.


Το αγαπημένο μου λουλούδι ίσως, άνθιζε ολόκληρα οικόπεδα που σε καλούσανε να χωθείς και να παίξεις.


Το καλύτερο όμως, όταν τα κοβες και τα μασουλούσες και ξινιζόσουν ευχάριστα απ' την υπέροχη λεμονάτη γεύση τους.


Άλλο σνακ κι αυτά τα πορτοκαλί μπαλάκια, είχαν μια περίεργη στυφή γεύση, έπρεπε να τα κόψεις την κατάλληλη περίοδο, κάπως άγουρα δηλαδή γιατί μετά γίνονταν σαθρά και μπλιάου στο στόμα.


Κι όμως, όλα τα συγκρατεί το μυαλό, θυμήθηκα και τα σκουλαρικάκια. Αυτό το ανοιγματάκι στην κούρμπα λειτουργούσε σαν τέλειο κλιπ και στεκόταν άνετα στ' αυτί.


Άλλη κατηγορία το πεύκο, ατέλειωτες ώρες να "ξεκοκκαλίζουμε" τα κουκουνάρια, ήταν δε τέλεια σε εικονικές μάχες στα οικόπεδα, οι τέλειες χειροβομβίδες.


Βέβαια αυτά το χνουδωτό που άφηνε ήταν κίνδυνος για τρελές τούμπες όταν έβρεχε και γινόταν μια πολτώδης γλίτσα.


Αλλά είχαν και ειρηνική χρήση: οι πευκοβελόνες, φρέσκιες-φρέσκιες οι κατάλληλες γίνονταν κρίκοι και φτιάχνανε μεγάλα κολιέ, που χαλούσαν στο λεπτό όταν το βαζες, αλλά ποιος νοιαζόταν τότε;


Και κλείνουμε με την πρωταγωνίστρια φυσικά της πολύ νιότης, την μαργαρίτα, ιδανική για στεφάνια, για μπουκέτα αγάπης, για χαβανέζικο κολιεδάκια. Αλλά της έλειπε το άρωμα...


... αυτό που έχει το χαμομήλι, που και όμορφο είναι και στο μοσχοβολά, έστω πατημένο από τα πολλά τρεξίματα. Σ' αυτό βρίσκω το απόλυτο άρωμα ανάμνηση των παιδικών χρόνων.