H κακοποιημένη Πλατεία Σανταρόζα

Κάποιος την μισεί, δεν εξηγείται αλλιώς, αυτό το κενό οικόπεδο, στο τόσο κέντρο να παραμένει στην αφάνεια, απεριποίητο και το σημαντικότερο χωρίς καμία ζωή. Τι φταίει γι' αυτό; Ο ολοφάνερος φρικτός σχεδιασμός! Τι έγκλημα έκανε ο αρχιτέκτονας; Βύθισε το κέντρο της πλατείας απαγορεύοντας ουσιαστικά την διαμπερή κίνηση. Στο φαντασιακό του προφανώς (όπως και αυτών που σχεδίασαν την Ομόνοια) το έπλασε σαν έναν βυθισμένο κήπο που κάποιος ξαποσταίνει στα παγκάκια του και διαβάζει την Le Monde. Αυτά όμως σ' ένα παράλληλο κόσμο που βρίσκεται μεν εντός Σενγκεν, αλλά όχι έξω από την πόρτα μας. Εδώ κυρίαρχη είναι η συνήθεια του Έλληνα είναι μην ξαποσταίνει πια πουθενά στο δημόσιο χώρο, να τον θεωρεί ξένο.
Έτσι περισσότερο θα είχε μια λογική να χρησιμοποιηθεί η πλατεία σαν κέντρο θέασης της αξιόλογης αρχιτεκτονικής τριγύρω της και να λειτουργούσε βολικά για τους Αθηναίους σαν πέρασμα προσφέροντας του την χαρά της σπάνιας για καράκεντρο αίσθησης άπλας.

Έτσι λοιπόν, κάθισα μια ωρίτσα και φωτοσόπιασα πως θα μπορούσε να λειτουργήσει το πράγμα.
- Πάνω βλέπετε με γαλάζιο του χώρους κίνησης και με X πως οι 2 χώροι μένουν αχρησιμοποιήτοι απ' τους διαβάτες.
- Κάτω, σχεδίασα τον όλο ενοποιημένο χώρο συμπεριλαμβάνοντας σε μια ενότητα όλο το εμβαδόν της πλατείας, την οδό Σανταρόζα και τα πεζοδρόμια των Πανεπιστημίου και Σταδίου. Πραγματικά δημιουργείται μια τεράστια άπλα απ' το πουθενά στη βεβαρυμένη πυκνοδομημένη περιοχή.



Ακολουθεί η αυτοψία στον χώρο, τα προβλήματά του και η σοκαριστική διαπίστωση της έλλειψης φροντίδας. Ο Δήμος φανερά θα πρεπε να 'χει πάρει ήδη πρωτοβουλίες, και μέχρι να τις πάρει να ντρέπεται και τίποτα άλλο.


Μόνο στην Ελλάδα αυτά, πλατειάρα, χώρος άπλετος, μα η κίνηση γίνεται μόνο περιμετρικά, στο στενό πεζοδρομιάκι.


Και παρκαρισμένα αμάξια πάνω στο στενό πεζοδρόμιο, ο πεζός στον δρόμο με το καθόλου αφύσικο ενδεχόμενο να τον πατήσουν.


Η Σανταρόζα, ένας δρόμος εντελώς αφημένος, ο μοναδικός που έχει ακόμα τσιμέντο σε όλο την πόλη! Οι δε σικ μπορντώ πλάκες σταματούν εκεί που ξεκινά.


Η διαγώνια κίνηση δε προς το εσωτερικό της πλατείας απ' την Σταδίου σχεδόν αδύνατη, όλο το μέτωπο φρακαρισμένο από αμάξια.


O χώρος του (Βασιλικού>Εθνικού) Τυπογραφείου παντελώς παρατημένος, μια μίνι χαβούζα με τα χαρτάκια κι αναψυκτικά των περαστικών


Ένας φοίνικας δεξιά, κανένας αριστερά, καμία αρμονία, ενδεικτικό της ανυπαρξίας σχεδιασμού στους αστικούς κήπους. H περίφραξη δε μπροστά στερεί απ' την πλατεία ένα άλλο κομμάτι της, παραμένοντας αδρανές και βρώμικο.


Δείτε η βύθιση του κέντρου πόσο αποτρεπτικά λειτουργεί στο να την διασχίσεις, δημιουργώντας ένα απάτητο, χωρίς καμία απολύτως ζωή, κενό.



Βρύσεις ξεδοντιασμένες που δεν λειτουργούν φυσικά.

Κορυφαίο στοιχείο το ασύλληπτο patchwork του δαπέδου, ενδεικτικότατο της ελληνικής "ικανότητας" στην διαχείριση δημόσιων χώρων, του πόσο ασήμαντους τους θεωρεί ο Έλληνας στην καθημερινότητά του. Μετρήστε λοιπόν τι συναντά κανείς:

1. Ένα ρέμα από χαλίκια κατευθυνόμενο στο κέντρο της πλατείας


2. Λίγο πιο πέρα τσιμεντωμένο βότσαλο


3. Τσιμέντο


4. χώμα στα ανοιχτά από κακοτεχνίες σημεία



5. διαλυμένο γκαζόν, σπασμένο καγκελάκι για να παρκάρουν μηχανάκια εντός (;)


6. μαρμάρινες πλάκες


και 7. το κλασσικό πρόσφατο κοκκινωπό πλακάκι των Ολυμπιακών!

Ναι, θα μπορούσε
να γίνει
τόσο ωραία πλατεία!

Φανταστείτε ένα λιθόστρωτο ενοποιημένο με την οδό Σανταρόζα πλάτωμα όλη τη πλατεία, οπτικά κυρίαρχο στοιχείο το φωτισμένο τα βράδια τυπογραφείο και παγκάκια για ξαπόστεμα...


και χάζι κι απέναντι το αριστουργηματικό κτίριο "του Ιντεάλ", το Αρσάκειο


και απ' την άλλη το αρντεκότατο Rex, και το μεγαλοπρεπές μέγαρο απέναντι.

Ουφ, είναι τόσο απλά τα πράγματα, γιατί δεν τα κάνουμε να να γίνουν;