M' ένα τουρλού βολεύομαι

Σήμερα ένα βολικό ποστ, από δω κι εκεί ατάκτως ερριμένα:

Να κι άλλα σχέδια για έργα κι αναπλάσεις στην πόλη, αλλά αυτή τη φορά η πληροφορία ότι εμπλέκεται το Ίδρυμα Ωνάση που έχει το σπάνιο και πολύτιμο σήμερα ρευστό κάνει το "λες;" πειστικότερο. Θα χρηματοδοτήσει λοιπόν την μελέτη για την ανάπλαση της Πανεπιστημίου και τη νοητή συνέχειά της μέχρι Μουσείο και Πλ. Αιγύπτου ενώνοντας έτσι τα δύο σημαντικότερα μουσεία της πόλης δημιουργώντας μια φαρδιά περατζάδα με τραμ, ποδήλατο, πεζούς χαμογελαστούς και λοιπά autocad.


Μέχρι τότε όμως η Αθήνα έχει να λύσει ένα φρέσκο ζήτημα που 'χει προκύψει με την αφαίρεση των σχαρών των υπονόμων και καπακιών στην άσφαλτο γενικότερα από "συλλέκτες". Σε δρόμους ολόκληρους, κυρίως συνοικιών, έχουν αφαιρεθεί άπειρες με πιθανό ενδεχόμενο να δεις τα ραδίκια ανάποδα. Περισσότερα


Πίσω στην Πανεπιστημίου, η μάχη των φούρνων συνεχίζεται. Στο συγκεκριμένο καταραμένο -ότι άνοιξε έκλεισε- κτίριο της γωνίας με Πατησίων, εδώ και μια βδομάδα ξεκίνησε την λειτουργία του -προσφέροντας μια κάποια κίνηση και φως στη νεκρή περιοχή- το "χωριάτικο" που αμέσως έπιασε. Αναλύοντάς το κατέληξα, ότι είναι αναμενόμενο, οι φούρνοι είναι τα νέα εβερεστ, που προσφέρουν τα ίδια τυροπιτοσαντουιτσοειδή, συν την δεδομένη επισκεψιμότητα που χαρίζει η πώληση του ψωμιού.


Επιβεβαίωσα για μια ακόμη, τη δύναμη του ντιζάιν. Οι συγκεκριμένες πληροφορίες κυκλοφορούσαν στο fb σε μορφή κειμένου και περνούσαν απαρατήρητες. Στήνοντας 10 λεπτά έναν φίλο μου στο Σύνταγμα, στο τσακ μπαμ την μετέτρεψα σε ντηζάιν, την ανέρτησα και αναπαράχθηκε 25.000 φορές, πολλαπλάσιες φορές διαβάστηκε, ενώ έπαιξε και στην τηλεόραση, τόσο που το Ίδρυμα Αστέγων και η Κλίμακα γκώσανε και δεν δεχόντουσαν άλλα ρούχα. Τελεία· είναι ασύλληπτη η ισχύς τα social media, αλλάζουν πια τον κόσμο που ξέραμε.


Πρώτη Κυριακή Φλεβάρη και απίστευτα διασκεδαστική δράση -με τα περιπολικά να ανεβοκατεβαίνουν και να 'χουμε έναν σκύλο για βόλτα, ξεκάρφωμα- ήταν αυτή στην οδό Φυλής, οπου αποτυπώθηκε το μήνυμα της εικόνας με στένσιλ, προσδοκώντας κάποια στιγμή -όπως παρουσιάστηκε το καλοκαίρι σε σχέδιο για τον δρόμο- να δημιουργηθεί λωρίδα ποδηλάτου.


Η αγαπημένη Marika Koskinen, ζει 25 χρόνια στην Ελλάδα, μα εγώ είχα την χαρά την γνωρίσω πέρσι. Φέτος μετά από τρέξιμο ενός χρόνου με την ελληνική γραφειοκρατία, άνοιξε το Safka, το πρώτο εστιατόριο σκανδιναβικής κουζίνας στην Αθήνα, σ' έναν πολύ ωραίο χώρο στον Κεραμεικό. Η επιμέλεια ανήκει στην αρχιτέκτονα -κι αυτή αγαπημένη- Παναγιώτα Καμπέρου που συνέλαβε εξαιρετικά την απλότητα και ουσία της Σκανδιναβίας, χρησιμοποιώντας το απρόσμενο "πρόχειρο" ξύλο στο μέτωπο της κουζίνας, βαθύ πράσινο στους τοίχους και βιομηχανικό δάπεδο στ' απο κάτω. Στην κουζίνα ο chef αδερφός της Marika, Samu που ήρθε οικογενειακώς από την Φινλανδία προσφέρει μια κουζίνα διαφορετική αλλά καθόλου ξένη γευστικά όπως φαντάζεσαι, γιατί απλούστατα είναι νοστιμότατη. Τες πα, είναι φίλη, καλή της επιτυχία! :-)


Τέλος, βρέθηκα στο πάρτυ για τα 20 χρόνια του "Κέντρου Ζωής", σωματείου που στηρίζει φορείς hiv/aids, και μου κανε έκπληξη που δεν είδα κανέναν "φορέα". Κανέναν έτσι όπως τον έχουν χτίσει στο κεφάλι μας οι προκαταλήψεις δηλαδή, παρά μόνο χαμογελαστούς, γεμάτους ζωή ανθρώπους που κανένα πράγμα στο αίμα δεν μπορεί να αναιρέσει την ομορφιά τους. Περισσότερα για το έργο του σωματείου εδώ.