athensville

Η πόρτα, πραγματικά βαριά, με δυσκολία άνοιξε. Επιτέλους μετά από χρόνια μέσα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου. Κλειστός εδώ και 7 χρόνια, μη δίνοντάς του σημασία όταν έπρεπε, ο σταθμός είχε χτιστεί στο μυαλό μου σαν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος και η λαχτάρα να τον δω από μέσα και να διατηρήσω αυτή την αίσθηση μεγάλη. Ευτυχώς η σκέψη μου δικαιώθηκε. Το εσωτερικό του σταθμού σου υποβάλλει ακαριαία μα και γλυκά την ατμόσφαιρα. Εντελώς ανέγγιχτο το κτίριο από τις αρχές του 1912 όταν πρωτοχτίστηκε, με τις μπορντούρες στους τοίχους σε μπορντο νεοκλασσικί, τους πολυελαίους, τις ψηλές ξύλινες πόρτες, τα χοντρά αθάνατα πλακάκια με τα γεωμετρικά σχήματα, τα καμπύλα παγκάκια, τα κιόσκια των σταθμαρχών και πληροφοριών, η εκπληκτική σύνθεση του γκισέ με το ένθετο παλιό ρολόι, ένα σκαλιστό ξύλινο αριστούργημα απίστευτης σπανιότητας, οι παλιές ταμπέλες και όλα αυτά λουσμένα με το μοναδικό φως που δίνουν τα κεχριμπαρένια τζάμια. Η κάμερα καταγράφει σε 30 φωτογραφίες την ομορφιά αυτού κτιρίου...

Ων κοιλιόδουλος έχω συνδυάσει περιοχές με γρήγορα φαγάδικα. Έτσι στο λήμμα Εξάρχεια πέρα απ' τον Κάβουρα είναι καταχωρημένη και αυτή η σούπερ βιτρίνα επί της Σπ. Τρικούπη, πάνω στην Πλατεία. Θα 'ναι ο φωτισμός, θα ναι που είναι ορατή απ' το μακριά της πλατείας, είναι το απόλυτο δέλεαρ για ένα γρήγορο σνακ και εγγυημένο αφού φιλοξενεί το πάνθεον της σφολιάτας και μάλιστα στο πάντα φρέσκο της. Έτσι λοιπόν τις προάλλες, βλέποντας την σοκολάτα να ξεπηδά απ' το κρουασάν οδηγήσε σε μια επιλογή μονόδρομο, που μόνο σε κακό δεν μου βγήκε αφού ήταν εξαιρετική. - "Τα στάχυα" Σπ. Τρικούπη 17, Πλ. Εξαρχείων. Άλλη μια σηματοδοτημένη γευστική επιλογή είναι αυτό το παστέλι που όποτε περνώ από Σκλαβενίτη μπαίνω οπωσδήποτε να το τσιμπήσω γιατί απλούστατα είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΣΤΕΛΙ που κυκλοφορεί. Τι παραπάνω έχει; αφειδώς μπόλικο αμύγδαλο και το απόλυτο τουίστ η γεύση της κανέλλας. Είναι ένα σφικτό αριστούργημα, κάθε μπουκιά παράδεισος (και μπράβο στο Σκλαβενίτη που υποστηρί...

Έγινε πριν λίγες ώρες η πολλή + αναμενόμενη παρουσίαση του Ιδρύματος Ωνάση για το rethink Athens και φυσικά το αγαπημένο αλλά + λίγο κουρασμένο μπλογκ της πόλης έπρεπε να ‘ναι εκεί και ήταν. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι πάλλευκη, πολύ σικ και στο φινάλε είχε ωραία τυριά, ζαμπόν δεν προσφέρθηκε. “Κάνετε λίγο στην άκρη κύριε” με παρακάλεσαν όταν προσπέρασε η πάντα χαμογελαστή Ντόρα Μπακογιάννη, είναι πανύψηλη, ντερέκι και διατηρείται ασύλληπτα τέλεια για 55άρα. Μπαίνοντας στην αίθουσα κάθισα 10 σειρές αλλά ακριβώς πίσω απ’ το φουντωτό σε τόνους σοκολά μαλλί της και έτσι βρήκα ένα έξτρα ενδιαφέρον στην παρουσίαση αφού με κενό μιας θέσης καθόταν δίπλα της ο Αντώνης Σαμαράς. Βέβαια ούτε κουβέντα αντάλλαξαν, ο Αντώνης δε κάποια στιγμή είχε γείρει όλο δεξιά δείχνοντας έτσι με την γλώσσα του σώματος τα αισθήματά του. Ήταν όλοι εκεί, πρωθυπουργός, υπουργοί, δήμαρχος κλπ, πήραν όλοι το λόγο ευτυχώς σύντομα με κορυφαίο κέφι να κάνει η παρέα της Δημ. Συμβούλου Ελένης Πορτάλιου (ντυμένη μ...

Αυτά τα 730€ , ο εφιάλτης του κάθε διμήνου,, ο πόνος μπροστά στο γκισέ με τον λογαριασμό του ΤΕΒΕ στο χέρι. 365€ το μήνα για μια σύνταξη που το πιθανότερο δεν θα λάβεις ποτέ, που στην πραγματικότητα δεν σου παρέχει καμία τρέχουσα ασφάλιση, ένα φάρμακο μια φορά αποπειράθηκες να αγοράσεις κι έμαθες το εξοργιστικό ότι δεν καλύπτεται ούτε το 1%, που δεν έχεις επιβαρύνει με ούτε μια επίσκεψη στους γιατρούς το Ταμείο -και αυτό δεν αναγνωρίζεται ούτε σε απαλλάσσει από εισφορές όπως θα πρεπε - , ένα βάρος όλο πόνο και για λόγο ποιό; Ξεδιάντροπα πια, για να καλύψεις τις συντάξεις μιας γενιάς που οι περισσότεροι δεν κατέθεσαν ποτέ τα απαιτούμενα ένσημα, οι υπόλοιποι ως επί το πλείστον τέως δημόσιοι υπάλληλοι που πέρα απ' το εφάπαξ και διευκολύνσεις σε οτιδήποτε ζητούσαν (στεγαστικό δάνειο, επιδόματα) λαμβάνουν άπειροι και συνταξάρες των 2.000 ευρώ και άνω. Και η απάντησή τους; "εγώ τα πλήρωσα"! Αλλά σε τι συνθήκες τα πλήρωσες: ξυνόσουν και αμοιβόσουν με ανύπαρκτες υπερωρίες, με 2...

Αν έλεγα για τον χειμώνα θα ξεκινούσα ποιητικά... Στην Πειραιώς έτσι όπως πέφτει κατά μέτωπο ο ήλιος, τα ηλιοβασιλέματα ήταν συνήθως μαγικά. κι είχαμε φέτος, έστω και για μια ώρα χιόνι στο κέντρο. Όμως κάτι συνέβαινε, τα στενά της πόλης ήταν πάντα έρημα και στους δρόμους πολλοί μόνοι κουρνιάζανε Στέκονταν ώρες έξω για δουλειά στημένοι στην βιτρίνα μήπως τους διαλέξει κανείς κατά βάση όμως ένιωθαν εντελώς μόνοι και τα δεδομένα τους πατημένα στην άσφαλτο. Τα κορμιά φέτος νιώθανε ανάγκη να'ναι πιο δεμένα από ποτέ και πότε-πότε σε μια παρέα κάποια βράδια, εφευρίσκανε μια ξεχασιά και λίγο φως. Τα πρωινά ποτέ δεν προσέχαν στην καθημερινότητα την ομορφιά, το στέγαστρο από αγιόκλημα στο Μέγαρο. ή για πιο βαρεμένους, την ομορφιά σε μια ανεμισμένη σακούλα στη Πλάκα., στα ξεχασμένα λαμπάκια των Χριστουγέννων, στη περίτεχνη λάμπα της παλιάς πολυκατοικίας ή εμφανέστερα σ' ένα παιδάκι που ανηφόριζε με μια ομπρέλα την Πανεπιστημίου και το ποιητικά σκαλωμένο μπαλόνι στα γκρίζα δέντρα στου ...

Μια βόλτα σε νέα μικροπράγματα της πόλης. Ξεκινάμε απ' το τέλος της Αγίας Ειρήνης όπως την ξέραμε. Μέχρι πριν 2-3 μήνες το πράγμα ήταν ήπιο αλλά πια αγριεύει. Δεν είναι μόνο οι uber ντεκαπάζ και φουμαρισμένες βπ γυναικοπαρέες που ανεβοκατεβαίνουν στα στενάκια ψάχνοντας κατά βάση ένα συγκεκριμένο μαγαζί που μαρτυρουν την μετάλλαξη αλλά κυρίως αυτό το περίπτερο. Δεν ξέρω κατά πόσο χρειαζότανε στην πλατεία (η Αθηνάς έχει άπειρα), αλλά η θέση που επιλέχθηκε είναι εκτός πάσας λογικής. Ένα πέρασμα υπήρχε απ' την πλευρά της Αιόλου και το βάλανε ακριβώς με παράπλευρα κατα μέτωπο τείχη από ψυγεία. Απορώ αν στον Δήμο υπάρχει άνθρωπος που ελέγχει που θα στηθεί ένα περίπτερο και πως επετράπη σ' αυτό το σημείο. Ένα τείχος σηκώθηκε εκεί, άλλο έφυγε απ' την Ομόνοια, προφανώς υπάρχει κάποιο ισοζύγιο απελευθέρωσης ελεύθερου χώρου που πρέπει να τηρείται. Η σειρά καρτοτηλεφώνων που διέκοπτε τη ροή των πεζων αφαιρέθηκε και η διαφορά είναι εμφανής, σαν να ξάνοιξε η όλη εικόνα. Σε μια απ...

Περνώντας -ως συνήθως με μια τυρόπιτα στο χέρι- απ' την οδό Θησέως, την προσοχή μου τράβηξε αυτή η εικόνα: τον καταστηματάρχη να 'χει βάλει ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες απέξω απ' το μαγαζί του. Δεν ήταν απλώς όμορφη εικόνα, αλλά πολύ περισσότερο ανθρώπινη, στην κλίμακα που μάλλον χρειαζόμαστε για να νιώσουμε οικείο και χαλαρώτερο το περιβάλλον, και να δημιουργούνται αυτές οι απλές συνθήκες για ξαπόστεμα και επικοινωνία. Το συμπέρασμα άμεσο: αυτό που άλλαζε το μικροκλίμα του σημείου ήταν ολοφάνερα ο πεζόδρομος, η αίσθηση του λιθόστρωτου που προφανώς έχει καταγραφεί μέσα μας σαν σαφώς πιο φιλικότερο πεδίο απ' ότι η αφιλόξενη άσφαλτος. Η οδός Θησέως λιθοστρώθηκε πρόσφατα στο παράδειγμα των άλλων πεζοδρόμων που δημιουργήθηκαν στο εμπορικό τρίγωνο, κίνηση που αναζωογόνησε την περιοχή και της χάρισε λιγότερη ερημιά και πρωί και βράδι. Το αξιοσημείωτο λοιπόν στην περίπτωση των πεζοδρόμων αυτών είναι η μη υστερία τους, ότι επιτρέπουν ελεύθερα την ροή και το παρκάρισμα των...