Πριν τη τελευταία μέρα τoυ χειμώνα

Αν έλεγα για τον χειμώνα θα ξεκινούσα ποιητικά...
Στην Πειραιώς έτσι όπως πέφτει κατά μέτωπο ο ήλιος, τα ηλιοβασιλέματα ήταν συνήθως μαγικά.


κι είχαμε φέτος, έστω και για μια ώρα χιόνι στο κέντρο.


Όμως κάτι συνέβαινε, τα στενά της πόλης ήταν πάντα έρημα


και στους δρόμους πολλοί μόνοι κουρνιάζανε


Στέκονταν ώρες έξω για δουλειά


στημένοι στην βιτρίνα μήπως τους διαλέξει κανείς


κατά βάση όμως ένιωθαν εντελώς μόνοι


και τα δεδομένα τους πατημένα στην άσφαλτο.


Τα κορμιά φέτος νιώθανε ανάγκη να'ναι πιο δεμένα από ποτέ


και πότε-πότε σε μια παρέα κάποια βράδια, εφευρίσκανε μια ξεχασιά και λίγο φως.


Τα πρωινά ποτέ δεν προσέχαν στην καθημερινότητα την ομορφιά, το στέγαστρο από αγιόκλημα στο Μέγαρο.


ή για πιο βαρεμένους, την ομορφιά σε μια ανεμισμένη σακούλα στη Πλάκα.,


στα ξεχασμένα λαμπάκια των Χριστουγέννων,


στη περίτεχνη λάμπα της παλιάς πολυκατοικίας


ή εμφανέστερα σ' ένα παιδάκι που ανηφόριζε με μια ομπρέλα την Πανεπιστημίου


και το ποιητικά σκαλωμένο μπαλόνι στα γκρίζα δέντρα στου Ψυρρή.


Ναι, στο γύρω υπήρχε μόνο σκληράδα


και σπάνια δείγματα από αγάπη


Ώσπου μια μέρα στην Κοραή, σε όλους έκανε εντύπωση, που υπήρξαν δύο πουλιά που αποφάσισαν στην να πετάξουν μές στην καταχνιά.


Ερχότανε πια ο ήλιος, θέλοντας και μη μια άνοιξη να μας σπρώξει μπροστά.