Στα άδυτα τoυ σπάνιου Σταθμού Πελοποννήσου



Η πόρτα, πραγματικά βαριά, με δυσκολία άνοιξε. Επιτέλους μετά από χρόνια μέσα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου. Κλειστός εδώ και 7 χρόνια, μη δίνοντάς του σημασία όταν έπρεπε, ο σταθμός είχε χτιστεί στο μυαλό μου σαν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος και η λαχτάρα να τον δω από μέσα και να διατηρήσω αυτή την αίσθηση μεγάλη. Ευτυχώς η σκέψη μου δικαιώθηκε.

Το εσωτερικό του σταθμού σου υποβάλλει ακαριαία μα και γλυκά την ατμόσφαιρα. Εντελώς ανέγγιχτο το κτίριο από τις αρχές του 1912 όταν πρωτοχτίστηκε, με τις μπορντούρες στους τοίχους σε μπορντο νεοκλασσικί, τους πολυελαίους, τις ψηλές ξύλινες πόρτες, τα χοντρά αθάνατα πλακάκια με τα γεωμετρικά σχήματα, τα καμπύλα παγκάκια, τα κιόσκια των σταθμαρχών και πληροφοριών, η εκπληκτική σύνθεση του γκισέ με το ένθετο παλιό ρολόι, ένα σκαλιστό ξύλινο αριστούργημα απίστευτης σπανιότητας, οι παλιές ταμπέλες και όλα αυτά λουσμένα με το μοναδικό φως που δίνουν τα κεχριμπαρένια τζάμια.
Η κάμερα καταγράφει σε 30 φωτογραφίες την ομορφιά αυτού κτιρίου, το τρομερό κρίμα να μένει αναξιοποίητο, μιας και θα μπορούσε να γίνει μια θελκτική εστία πολιτιστικών εκδηλώσεων στην πόλη.


Μαγικό το φως στους διαδρόμους



Τα κεχριμπαρένια τζάμια δίνουν την όλη ατμόσφαιρα



Η δεύτερη αίθουσα αναμονής


Ένα σετ απ' τα διακοσμητικά που δίνουν το στίγμα στον χώρο.


Καταπληκτική λάμπα εποχής, χαρακτηριστικό αρτ ντεκό χωρίς φιοριτούρες



Το χαρακτηριστικό αθηναϊκό πλακάκι των νεοκλασσικών της Αθήνας


Μαρμάρινος διάδρομος


κομψοτεχνήματα τα βαριά κιγκλιδώματα


Το τζάκι στην αίθουσα αναμονής, φανταστείτε το μισό αιώνα πριν, τι γοητεία χάριζε στην προσδοκία του ταξιδιού.


Η φθορά εμφανής σε σημεία, ευτυχώς όχι μη αναστρέψιμη.


Πιο μοντέρνο ρολόι στην αίθουσα αναμονής, λογικά 60s


Οι βαριοί πολυέλαιοι, ευτυχώς διασώθηκαν


Το μπορδοροδοκόκκινο το νεοκλασσικί στα ταβάνια, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο χρώμα τελικά καταλληλότερο της ατμόσφαιρας.


Πόμολο με σχεδιασμό φτερού, εμφανής σύνδεση με τον Ερμή και το ταξίδι εν γένει


Η αποβάθρα, με το συγχρονο πλακάκι εποχής Σημίτη, εδώ πρέπει να επανέλθει το παλιό


Ψηλοτάβανο βρε παιδί μου, άλλος αέρας.


Πολύ ωραία γραφιστική της περιόδου στις ταμπελίτσες.



Παγκάκι στο κιόσκι πληροφοριών




Περίτεχνα κιγκλιδώματα στον γκισέ






Το εμβληματικό σημείο του Σταθμού, το κουβούκλιο έκδοσης των εισιτηρίων



Κοντινό στο παλιό ρολόι


Εσωτερικά στα γκισέ







Τα σημάδια ενός πρόσφατου άλλοτε, στις τελευταίες μέρες του σταθμού που είχε αρχίσει να παρακμάζει 2 δεκαετίες τώρα.








Η πολύ βαριά επιβλητική εξωτερική πόρτα

Φεύγουμε;


Όχι δεν φεύγουμε!

Aυτό
το Σάββατο στις 9 για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια ο Σταθμός Πελοποννήσου θα ανοίξει για ένα μοναδικό βράδυ στο κοινό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τις καλύτερες συνθήκες, αφού η ομάδα atenistasCulture μετά από γερή προετοιμασία εξασφάλισε το απολύτως ταιριαστό: ο αισθησιασμός του tango θα κυριεύσει τον χώρο, live μουσική και τραγούδια, επαγγελματίες χορευτές και στο φινάλε μια μιλόνγκα για τους Αθηναίους λάτρεις του χορού. Περισσότερα



Σχόλια

  1. Βρίσκω την ιδέα των atenistas υπέροχη!!!
    Πόσο κρίμα να έχει εγκαταλειφθεί ένα τόσο όμορφο κτίριο!!! Έχω την τύχη να έχω αναμνήσεις από το συγκεκριμένο, το πρόλαβα στις δόξες του...αλλά τώρα όποτε περνάω μεγάλη θλίψη!!!Κρίμα να μην φροντίζουμε τις ομορφιές της πόλης μας!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα στοιχείο που ανέκαθεν μου έκανε εντύπωση στον σταθμό αυτό (του οποίου ήμουν τακτικότατος χρήστης στην νιότη μου) ήταν ότι περισσότερες πινακίδες πληροφόρησης (όπως αυτή του σταθμάρχη στην φωτογραφία) είχαν γαλλική και όχι αγγλική μετάφραση, γεγονός που μαρτυρεί τις γαλλικές καταβολές του σταθμού αλλά και εν γένει του ελληνικού σιδηροδρόμου στις αρχές του 20 αιώνα. Πολύ ενδιαφέρον ως θέμα μελέτης της αστικής ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στο σταθμό Πελοποννήσου δούλευε ο παππούς μου. :) Δεν το περίμενα να έχει μείνει σε τόσο καλή κατάσταση, άσε που στοιχημάτιζα ότι θα είχε λεηλατηθεί όλο το εσωτερικό του. Δεν βλέπω την ώρα να τον δω από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχο κτίριο και ευτυχώς απρόσμενα διατηρημένο. Πόσες αναμνήσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι από τα αινίγματα, πώς οι άνθρωποι μιάς, όχι και τόσο μακρινής εποχής, είχαν τέτοιο μεράκι αισθητικής και πώς οι σημερινοί έχασαν εντελώς το γούστο τους και φτιάχνουν απάνθρωπες κατασκευές! Είναι κρίμα, όντως, το ότι αυτές οι κατασκευές απαξιώνονται με την αχρησία και, τελικά, καταστρέφονται! Τον σταθμό τον έζησα, σε παλιότερες εποχές, ταξιδεύοντας προς Πελοπόνησο, σε ηλικίες που δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αισθητική του αξία. Μάλλον πρέπει να τον ξαναεπισκευτώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κρίμα που δεν είναι αυτός ο κεντρικός σταθμός της Αθήνας και αντ'αυτού έχουμε το τσαντίρι που λέγεται "Σταθμός Λαρίσης".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. KAΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΥΨΗΛΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΕΩΣ ΤΗΝ ΚΩΡΟΝΗ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΦΥΣΙΚΑ ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΩΝ ΣΤΑΘΜΟ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΙΧ ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. moy aresei pou elegan to 2005 otan ekleise pos tha kleisei gia anakainisi tou stathmou kai tis grammis tou diktiou kai oti se 2 xronia tha itan etoimos krima pou ta trena stin ellada katantisan etsi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΥΤΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΕΚΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δεν καταλαβαίνω γιατί όλα τα ωραία πράγματα πρέπει να πεθαίνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σε ποιόν ανοίκει ο σταθμός; Γιατί δεν τον παίρνει κάποιος για να φτιάξει ένα αξιοπρεπές πολιτιστικό κέντρο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ειναι ενα κτηριο που δεΙχνει πως καποτε ο παραγοντας ανθρωπος ειχε ΑΞΙΑ!!!! ΑΣ ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Νίκος Καραγιάννης.ypodomes.comΦεβρουαρίου 25, 2013 10:13 π.μ.

    Υπέροχο το φώτο-άρθρο παιδιά. Μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Και οι καταβολες ησαν γαλλικες αλλα και αργοτερα η διεθνης γλωσσα συνεννοησης ολων των ευρωπαικων δικτυων ηταν επισης η γαλλικη γλώσσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς