H ψυχολογία του κυβόλιθου

Περνώντας -ως συνήθως με μια τυρόπιτα στο χέρι- απ' την οδό Θησέως, την προσοχή μου τράβηξε αυτή η εικόνα: τον καταστηματάρχη να 'χει βάλει ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες απέξω απ' το μαγαζί του. Δεν ήταν απλώς όμορφη εικόνα, αλλά πολύ περισσότερο ανθρώπινη, στην κλίμακα που μάλλον χρειαζόμαστε για να νιώσουμε οικείο και χαλαρώτερο το περιβάλλον, και να δημιουργούνται αυτές οι απλές συνθήκες για ξαπόστεμα και επικοινωνία.
Το συμπέρασμα άμεσο: αυτό που άλλαζε το μικροκλίμα του σημείου ήταν ολοφάνερα ο πεζόδρομος, η αίσθηση του λιθόστρωτου που προφανώς έχει καταγραφεί μέσα μας σαν σαφώς πιο φιλικότερο πεδίο απ' ότι η αφιλόξενη άσφαλτος.
Η οδός Θησέως λιθοστρώθηκε πρόσφατα στο παράδειγμα των άλλων πεζοδρόμων που δημιουργήθηκαν στο εμπορικό τρίγωνο, κίνηση που αναζωογόνησε την περιοχή και της χάρισε λιγότερη ερημιά και πρωί και βράδι. Το αξιοσημείωτο λοιπόν στην περίπτωση των πεζοδρόμων αυτών είναι η μη υστερία τους, ότι επιτρέπουν ελεύθερα την ροή και το παρκάρισμα των αυτοκινήτων.
Δεδομένων των συνθηκών στο καράκεντρο, με τα άπειρα στενά στενά στενάκια νομίζω πως αυτό είναι μοντέλο που πρέπει να ακολουθηθεί, όχι μόνο γιατί κάνει την ζωή του πεζού καλύτερη κυκλοφορώντας πιο άνετα στο κέντρο του δρόμου, αλλά γιατί το κυβολιθόστρωτο είναι στο συλλογικό, εγγεγραμμένο, σαν ήπιος δρόμος και οι κάτοχοι ι.χ. κινούνται με τεράστια προσοχή αλλά και αποφεύγουν παρκάρουν.


Tα τραπεζάκια έξω λειτουργούν σαν απήχηση της κλασσικής αθηναϊκή στοάς που κάθε καταστηματάρχης έχει δυο καρέκλες και ένα τραπεζάκι για να τα λέει με τους φίλους του.



Το πριν του δρόμου, είναι αυτό που συναντάς στο απέναντι στενάκι, την Χαβρίου. Ανύπαρκτες λωρίδες σαν πεζοδρόμια, στριμώχνουν στην άκρη τους πεζούς.

Στην Θησέως όμως, με την φλατ ενότητα, τα μηχανάκια/αυτοκίνητα παρκάρουν άκρη-άκρη αντιστρέφοντας το πάνω μοντέλο προσφέροντας άνεση στην κίνηση πεζών αλλά και διερχόμενων ι.χ.



Επίσης μη έχοντας το άγχος να στραβοπατήσεις στο ρημαγμένο πεζοδρόμιο, έχεις την άνεση να χαζέψεις και κτίρια, που δεν τα πρόσεχες καν πριν (άλλο τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Bliss στη Ρόμβης)


Ωραία πινελιά τα μικρά καφέ που είτε άνοιξαν πρόσφατα, είτε είναι χρόνια και μοιάζουν χαλαρότερα από ποτέ.



Εδώ το the box, απ' τα πιο καλοφτιαγμένα κομμωτήρια της πόλης.


Το σηκώνει το λιθόστρωτο το λουλούδι με την γλάστρα, που να το βγαζες πριν στο στενό πεζοδρομιάκι;


Να, πιο κάτω, λίγο πριν βγεις Αγ. Ειρήνη, καταπληκτική γωνιά με τέλεια κτίρια και η εικόνα του μισού αμαξιού στο πεζοδρόμιο πόσο παράταιρα άδικη για τον αρχιτεκτ πλούτο της πόλης!


Καταλήγοντας, αυτό είναι: "Κάντο σαν την Θησέως!": μηχανάκι, αυτοκίνητο, πεζός σωστά 'τοποθετημένοι', συμβιούντες σε αρμονία.