Kούκλα το άγαλμα στη Βικτώρια


Απουσίαζε 3 μήνες από την πολυσύχναστη κι εκτεθειμένη στη βρώμα πλατεία Βικτωρίας, βαριά ταλαιπωρημένο (ιδιαίτερα τον Δεκέμβρη), επέστρεψε στην μαρμάρινη βάση του λαμπερό, μνημείο πόλης σωστό. Πρόκειται για το άγαλμα "Θησέας σώζων Ιπποδάμεια" (1906) του Johannes Pfuhl (ως το 1938 βρισκόταν στο Σύνταγμα) . Είναι όμορφο, αξίζει μια βόλτα, όσο το προλαβαίνετε πριν το καταστρέψουν οι κάφροι συμπολίτες μας.
Από τα λίγα φωτεινά σημεία στην θητεία του (δεν-το-λεγε-η-καρδιά-του) Νικήτα. Επικροτώ μάλιστα δήλωσή του στα αποκαλυπτήρια:

"Σημασία έχει να σταματήσουν επιτέλους οι βανδαλισμοί των μνημείων της πόλης. Κι επειδή πολύ φοβούμαι ότι δεν θα σταματήσουν με την πειθώ, γι' αυτό επιμένω στην πρόταση που έκανα, να θεωρηθεί ο βανδαλισμός των ιστορικών μνημείων της πόλης έγκλημα διακεκριμένης φθοράς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετατραπούν οι ποινές από απλά πλημμελήματα - όπως είναι σήμερα - σε κακουργήματα, ώστε όσοι θα συλλαμβάνονται να τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης, που να μην εξαγοράζεται".

Σχόλια

  1. mantzΑυγούστου 15, 2009 12:34 π.μ.

    Γιατί; Το πρόβλημα είναι ότι τους συλλαμβάνουν και εξαγοράζουν την ποινή, ή ότι δεν συλλαμβάνουν κανέναν; Μου θυμίζει τα αντίστοιχα με τις τροχαίες παραβάσεις, που αυξάνουν τα πρόστιμα συνεχώς (με αποτέλεσμα να κόβονται ακόμα λιγότερα).

    Υ.Γ. Υπάρχει και δεύτερος ένοχος τον οποίο ο δήμαρχος δεν τολμά να αναφέρει... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑνώνυμοςΑυγούστου 15, 2009 3:39 μ.μ.

    εξάπτεις την φαντασία. Ποιος είναι ο δεύτερος? :-p

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

Εικόνα
Για κάποιον που ασχολείται με το design ή τις τέχνες γενικά, η συλλογή αυτών των εικαστικών αρχείων που μαζεύεται καθημερινά στο νετ είναι μια μεγάλη χρήσιμη πολυτέλεια. Ιδίως στο ιδανικό σενάριο, μια ταμπλέτα και το pinterest, εκεί που μόνο οι εικόνες μιλάνε, και ατελείωτο scrolling σε δουλειές χιλιάδων καλλιτεχνών. Έτσι ένα ψάξιμο εκεί, αλλά και γενικά στο διαδίκτυο, μου αποκάλυψε τον πλούτο ντόπιων διαφημίσεων που φιλοξενείται. Ιδού λοιπόν ένα χορταστικό συγκεντρωτικό ποστ με 410 διαφημίσεις του άλλοτε, διδαχή για το περίπλοκο σήμερα, πως επικοινωνείται με απλότητα και με τα λίγα σχεδιαστικά μέσα του τότε (πολύτιμοι οι περιορισμοί τελικά, φουντώνουν την δημιουργικότητα), ένα προιόν, μια ιδέα. Απολαύστε ! (κι οι γραφίστες bookmark it, γερή πηγή έμπνευσης, ιδίως οι γραμματοσειρές πόσο καλαίσθητα χειρίζονται ιδίως οι καλλιγράφοι το δύσκολο σχεδιαστικά ελληνικό αλφάβητο). -πιο εύκολη πλογήση: κλικ στις φώτο για μεγέθυνση και κάντε κλικ στη φώτο ή τα βελάκια αριστερά-δεξιά
Συνέχεια >

Γέμισε μωβ η Αθηνάς

Εικόνα
Κατεβείτε! Μπλε γραμμή, πράσινη γραμμή, ποδαράτοι απ' την Ερμού. Τους Μάηδες η Αθηνάς είναι μαγική: ο ουρανός της κατακλυσμένος από μωβ άνθη, γεμάτα τα κλαδιά και τα πεζοδρόμια. Το πανέμορφο αυτό δέντρο μαζεύει τα χειμωνιάτικα του φύλλα και πριν καλοκαιριάσει φτάνει σε οργιώδη ανθοφορία, σκορπώντας μωβ καμπανούλες. Δυσκολεύτηκα αλλά βρήκα και το όνομά του: Γιακαράντα ! Παράξενο, πρωτάκουστο, σπάνιο, χαρίζει κάτω απ' τα κλαδιά του την καλύτερη εν Αθήναις βόλτα. • Υγ: ο δρομος φωνάζει πεζοδρόμηση! Επιτέλους λίγο όραμα, η ευρύτερη γενιά μας μόνο να διαχειρίζεται; Τίποτα, μια σκεψούλα, να μη μπορεί να παράγει; • Περισσοτερες φωτογραφίες >>
Συνέχεια >

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς

Εικόνα
Οι άγνωστες περιοχές της πόλης , η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή. Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια , το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του '22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ' τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκαμάτων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριων μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό
Συνέχεια >