athensville

...στους δρόμους δεν θα κυκλοφορεί κανείς ...στα λεωφορεία δεν θα ανταλλαξεις ντροπαλές ή αδιάκριτες ματιές. ...στα παλιά σπίτια, θα προσπερνάς τις φιγούρες στα ζεστά ...όποιον αρκούδο πίσω απ' το τζάμι συναντάς θα μοιάζει θλιμμένος

Όλοι οι δήμοι βόρεια, νότια, παντού έχουν, κι η Αθήνα τίποτα, δεν έχει Δημοτικό Θέατρο. Κάπως ντροπή, ακόμα μεγαλύτερη γιατί κάποτε είχε, του Τσίλερ μάλιστα, στην σημερινή Πλατεία Κοτζιά, Δημαρχείου. 'Η Λουδοβίκου όπως λεγόταν η Πλατεία το 1856 όταν αποφασίστηκε ότι η Αθήνα μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα πια, επιβάλλεται να κοσμηθεί μ' ένα Δημοτικό Θέατρο. Και πως αλλιώς να ξεκινά το στόρυ; Με νεοελληνικές μηχανορραφίες φυσικά: ο Γρ. Καμπούρογλου αναλαμβάνει τα έξοδα της ανέγερσης, δώστε μου θα το χτίσω εγώ, πράγμα όμως που δεν ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα με το θεατρώνη της εποχής του Μπούκουρα, του μοναδικού που υπήρχε τότε στην Αθήνα. Λύσσαξε, πως αλλιώς με τέτοιο όνομα, ο Μπούκουρας και επί 5 χρόνια κυνήγησε με δικαστήρια και αστυνομίες τον Καμπούρογλου ώσπου ο τελευταίος μπάφιασε, έμεινε ταπί και τα παράτησε. Έπειτα από 15 χρόνια, κι έχουμε νέα απόπειρα να ξεκινήσουν έργα, σε σχέδια Τσίλλερ αυτή τη φορά, προχωράνε φουριόζικα, μα κάτι γίνεται μετά από 2 χρόνια ...

Ψαχτείτε για βότανα και μαντζούνια. Σύμφωνα με τους φαρμακοποιούς, αν ισχύσει ο νέος νόμος δεν θα υπάρχουν πια φαρμακεία(!!!) . Καθόλου, νάδα, πάπαλα! Σύνταγμα: η αποδόμηση της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας του Μακαρονά.

Όπως σε κάθε επίσκεψη στον λαμπερό πάνω κόσμο της πόλης, στο Attica σιμά, έτσι και αυτή τη φορά τίμησα το Άριστον. Σε μια μπουκιά το συνειδητοποίησα: τόσο αυτονόητο που δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κατάχωρηση στο Athensville για το κορυφαίο σφολιατοτυροπιτάδικο της πόλης, που αν πρέπει να επισκεφτείς 10 σημεία της πραγματικής Αθήνας, ένα είναι αυτό. Για την κουρού τι να πω , την ξέρουν όλοι, μεγάλο της ατού όπως και όλων των προϊόντων του μαγαζιού η φρεσκάδα, ιδίως της τυρόπιτας, τα μεσημέρια της κατανάλωσης, μισή ώρα πριν, να 'χει βγει απ' τον φούρνο, το πολύ. Τι σας λέω τώρα athensvillers, έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου. Στα υπόλοιπα πριν κάμποσα χρόνια το στόρυ ξάνοιξε και φτιάχνονται πίτες με πάντα: του κηπουρού, μελιτζανόπιτα, κολοκυθόπιτα, με πιπεριές φλωρίνης και άπειρες παραλλαγές. Χαρακτηριστικό τους πολύ πολύ υλικό, παράπονό το μέγεθός τους, είναι πραγματικά 3-4 μπουκιές, πόσο επώδυνό το να λες μετά "αυτό ήταν;". Επίσης σε ανίστοιχο μ...

Σπέρνει λέξεις. Σπέρνει τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες μας, στον δημόσιο χώρο που προσπερνάμε βιαστικά. Και αυτές οι λέξεις ξεπετάγονται μετά από λίγες μέρες από τη γη, με την δροσιά και την φρεσκάδα του γρασιδιού. "Buried Words" το προτζεκτ της Βαρβάρας Παπαδοπούλου που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, όπου και πρωτοεφάρμοσε την ιδέα της το περασμένο καλοκαίρι. Έχει κάνει αρκετά ταξίδια φυτεύοντας, σειρά μέσα στο καταχείμωνο που πέφτουν και οι απαραίτητες βροχές είχε και η Αθήνα. "Απλόχερα", "Ρωγμή", "Ορμή", "Ανασαίνω", "Μαζί", μερικές από τις απλές και τόσο δυνατές λέξεις που φύτευσε σε διάφορα σημεία της Αθήνας επί ένα δεκαπενθήμερο. Προσωπικα επιλέγω το "Άφοβα" στον Άγιο Παντελεήμονα, δείτε πιο κάτω τα δύο μεταναστόπουλα που με την άγνοια της βλακειας/μίσους των μεγάλων, συμμετέχουνε εγκάρδια στο ξεχασμένο αστικό παιχνίδι του φυτέματος.. Απαραίτητοι υπήρξαν και οι επιμελητές, συμπολίτες μα...

Φωτογραφίες απ' τις μέρες των Χριστουγέννων. Το Αρχαιολογικό Μουσείο παραδομένο στην πρέζα. Κυριολεκτικά όμως, όχι οι γύρω χώροι, όχι η Τοσίτσα, αυτά είναι δεδομένα, αλλά η είσοδος του, μέσα εντελώς, ανεβαίνεις και τα σκαλιά. Εκείνες τις μέρες είχα guest editors και δεν τις δημοσίευσα παρ' όλο που θα 'ταν θέμα. Πέρασαν 20 μέρες, και στο διάστημα αυτό προβληματιζόμουν αν πρέπει να τις ανεβάσω: απ' τη μια η θέση ότι δεν πρέπει να ταϊζεις μαυρίλα, δεν προσφέρει τίποτα πια, απ' την άλλη η αίσθηση ότι όλοι μας το 'χουμε δει χιλιάδες φορές. Περνούσα την περασμένη βδομάδα με την ευχή, να 'ταν σ' εκείνες τις κακές, περσινές, για την Αθήνα μέρες το σκηνικό και να μην το ξαναδώ. Μέσα απ' το τρόλει που διέσχιζε την Πατησίων, πίσω απ' τις πρώτες φυλλωσιές του Μουσείου 9 το βράδυ δυστυχώς ξανάδα την ίδια εικόνα, μια κατάσταση που 'χει μονιμοποιηθεί κι επιβεβαίωσα με δεύτερη περασιά και χθες το βράδυ. Στα δεδομένα; Το Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι γνωστό ...

Nέα κτίρια ξεπήδησαν στην πόλη . Αρχικά ολοκληρώθηκε ο "πολυχώρος" Απόλλων στην γωνία Περσεφόνης και Πειραιώς. Βέβαια πολυχώρος δεν έγινε ακόμα αλλά λανσαρίστηκε σαν μπουζουκλερί , έστω ήπια (aka Οnirama), Gazoo το κάπως ξύπνιο όνομα. Στα της αρχιτεκτονικής, η ολοκλήρωση του έργου το πρόσφερε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον και ανάλαφρο σαν όγκο. Έφυγε η λαμαρίνα τριγύρω (που έκανε την στάση του λεωφορείου στενή και πραγματικά επικίνδυνη, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου πάντα) και αποκαλύφθηκε το κτίριο που σαν να αναπνέει καλύτερα. Η κορυφή του τριγώνου οικόπεδου προς Περσεφόνης έμεινε κενή και έδωσε μεγαλύτερη άπλα στον όλο χώρο, ενώ θετικό το χορταστικό πεζοδρόμιο κάτω απ' την στοά στο μέτωπο της Πειραιώς. Το κάτω μέρος είναι όλο επενδεδυμένο με πέτρα, ίσως σαν αναφορά στο παλιότερο γκρεμισμένο κτίσμα στην ίδια θέση που ήταν πέτρινο. Οι φωτισμοί μωβ και ροζ ξεπηδούν από τις σχισμές, θεωρούνται λίγο κιτς σε φωτισμό χρώματα, αλλά προσφέρουν μια οπτική εκπληξη που μου καλάρεσε. 3ης Σ...

Εκεί, τις βάζεις και κάθονται, χωρίς αντιρρήσεις, όπως και να 'ναι: μες στο κρυο, κάτω απ' τα ζεστά φώτα της βιτρίνας, γυμνές, ντυμένες, κακοντυμένες, χτυπημένες, αλυσιδωμένες, στωικές, στην υπηρεσία του έμπορα και της κάθε ανθρώπινης επιθυμίας και παράνοιας: Κούκλες!

• Γράφει ο Χάρης Γούλιος Η οδός Αθηναίων Έφηβων στους πρόποδες του Λυκαβηττού δεν υπάρχει πια! Για την ακρίβεια, εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά έχει μετονομαστεί σε Μελινας Μερκούρη. Εκεί, στη γωνία με την Ιατρίδου ήταν το σπίτι που έχτισε η Μελίνα μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα . Έκανα έναν περίπατο χθες το απόγευμα στην περιοχή και ανακάλυψα ότι το σπίτι έχει γκρεμιστεί ή πιθανόν έχει ανακατασκευαστεί από τον νέο ιδιοκτήτη Το γνώριμο κτίριο με το ελαφρύ ροζ χρώμα (πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή) δεν το αναγνώρισα πάντως χθες στη γωνία του!! Συγκινήθηκα λιγάκι – και μην με παρεξηγήσετε Δεν σκοπεύω να θρηνήσω την Αθήνα που χάνεται , ούτε να γκρινιάξω για την αδιαφορία της πόλης και των αρχών της για κτίρια που κουβαλάνε μνήμες Είναι πιο προσωπικοί οι λόγοι της συγκίνησης.

Νέα Πλ. Ομονοίας, τραμ στην Πατησίων Τις τελευταίες 2 βδομάδες διαβάζοντας τις εφημερίδες αποκαλύπτεται σιγά-σιγά όλο και πιο συγκεκριμένο το πλάνο που θα παρουσιάσει το ΥΠΕΚΑ στα πλαίσια του Αθήνα 2014. Βασικός άξονας του έργου η δεδομένη πια πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου που θα συμπαρασύρει μια σειρά έργων: - Το τραμ θα συνεχίζει σ' όλο το μήκος της Πατησίων μέχρι τα Άνω Πατήσια και θα κινείται σε 2 λωρίδες. Οι υπόλοιπες μονοδρομούνται με κατεύθυνση την Ομόνοια. - Η Αχαρνών μονοδρομείται κι αυτή και θα είναι ο δρόμος εξόδου από το κέντρο. - Η πλατεία Ομονοίας μεγαλώνει, παύει να είναι συγκοινωνιακός κόμβος just ή ακόμα χειρότερα εγκατάσταση του μετρό όπως τώρα, και μεγαλύτερες επιφάνειες παραδίδονται σε ανθρώπινη χρήση με την πεζοδρόμηση του τμήματος από Πανεπιστήμιου γωνία με Πατησίων έως και την Γ' Σεπτεμβρίου. - Ακαδημίας και Αγίου Κωνσταντίνου αλλάζουν φορά κυκλοφορίας. - Η οδός Φυλής μετατρέπεται σε μια όαση-πεζόδρομο στο βαθύ τσιμεντένιο κέντρο σ' όλο το μήκος της μ...

Ξανά εδώ. Πως το κάνουν αυτό; Θα το κάνω, όπως και στις άλλες δύσκολες του μπλογκ. Κι 20 μέρες έκατσα, έκατσα τόσο που κατάλαβα το σημαντικό: πόσο κομμάτι μου είναι πια, πόσο καλύτερο μ' έχει κανει αυτή η δημιουργική απασχόληση στο μπλογκ. Η συνεπειολατρεία βαθειά-βαθειά, μού επέβαλε βέβαια να ΄μαι πίσω την προηγούμενη βδομάδα, αλλά τι βολικό, σήμερα είναι τα γενέθλιά μου, so είχα άλλοθι, 10 Γενάρη πίσω, θα το θέσω σαν σημαδιακό. Ούτως ή άλλως η βδομάδα η περασμένη ήταν κάπως σκάρτη. Πάμε ξανά. Η χρονιά πάει λοιπόν , αν μη τι άλλο ήταν ενδιαφέρουσα, και για μένα καλή: όχι για τα γνωστά, αλλά επειδή απέφυγα μέγα εφιάλτη: αρχή του 2010 μια ψηλοκάνα ρουμάνα τραβεστί, που μ' είχε βάλει καιρό στο μάτι και μ' έπρηζε πάρα πολύ καιρό όταν περνούσα, μου είπε το αμίμητο: "Φέτος θα σε γλύψω!". Και μόνο που δεν συνέβη ήταν σπουδαία χρονιά έτσι! Πως ήταν λοιπόν οι γιορτές στην πόλη: