Σκιές στηv πόρτα του Μουσείου
Φωτογραφίες απ' τις μέρες των Χριστουγέννων. Το Αρχαιολογικό Μουσείο παραδομένο στην πρέζα. Κυριολεκτικά όμως, όχι οι γύρω χώροι, όχι η Τοσίτσα, αυτά είναι δεδομένα, αλλά η είσοδος του, μέσα εντελώς, ανεβαίνεις και τα σκαλιά.
Εκείνες τις μέρες είχα guest editors και δεν τις δημοσίευσα παρ' όλο που θα 'ταν θέμα. Πέρασαν 20 μέρες, και στο διάστημα αυτό προβληματιζόμουν αν πρέπει να τις ανεβάσω: απ' τη μια η θέση ότι δεν πρέπει να ταϊζεις μαυρίλα, δεν προσφέρει τίποτα πια, απ' την άλλη η αίσθηση ότι όλοι μας το 'χουμε δει χιλιάδες φορές.
Περνούσα την περασμένη βδομάδα με την ευχή, να 'ταν σ' εκείνες τις κακές, περσινές, για την Αθήνα μέρες το σκηνικό και να μην το ξαναδώ. Μέσα απ' το τρόλει που διέσχιζε την Πατησίων, πίσω απ' τις πρώτες φυλλωσιές του Μουσείου 9 το βράδυ δυστυχώς ξανάδα την ίδια εικόνα, μια κατάσταση που 'χει μονιμοποιηθεί κι επιβεβαίωσα με δεύτερη περασιά και χθες το βράδυ.
Στα δεδομένα; Το Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι γνωστό πια, ότι τους τελευταίους μήνες έχει πρόβλημα καθαριότητας με την απόλυση των συμβασιούχων, εδώ όμως προκύπτει και το θέμα της μηδενικής του φύλαξης.
Αλλά και πάλι: Αυτή τη φορά δεν μπορώ να το δω επιφανειακά. Με κάψανε οι άνθρωποι, που κάτω απ' το εκτυφλωτικό φως της σκηνής της εισόδου, ανάμεσα στις άψογες κολώνες και τους καθαρούς τοίχους, μοιάζανε πρόσωπα ακόμα πιο τραγικά κι εγκαταλελειμμένα.
Έφυγα λουσμένος με την αίσθηση αφέλειας και ματαιότητας ότι τελικά δεν αλλάζει τίποτα. Αλλά μετρούσε αυτό; Κοίταξα το Μουσείο από μακριά: το αρχαιοελληνικό μεγαλείο, η συμμετρία του, οι εντυπωσιακοί φωτισμοί, δεν μου λέγανε τίποτα. Δεν ένιωθα ότι μιαζόταν ο χώρος, περισσότερο έμοιαζε να τους θάλπει, έβλεπα ανθρώπους να τους έχει έλξει ένα σημείο φωτεινό.
Ναι το Μουσείο δεν είναι το σημείο να συμβαίνει αυτό, αλλά πρώτα είναι οι άνθρωποι, το τώρα τους, κι όχι τα κτίρια! Μύλος...
ηταν στην ομονοια πηγαν πολυτεχνειο και μουσειο
ΑπάντησηΔιαγραφήενας ομορφος πεζοδρομος εγινε κολαση και βρωμια
τραγικές εικόνες.... λυπάμαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήathensville, oi eikones autes einai poly dynates. den einai loipon mono h oikonomia. einai k autes oi eikones pou tis blepoume syxna, kathinerina, k mas exoun gamisei thn psyxologia(min kollas stis ekfraseis twra).
ΑπάντησηΔιαγραφήepomenws, mh mas th les pou griniazoume kapoioi toso syxna. de theloume na eimaste griniarides oute arnitikoi. na omws pou ta lewforeia mas autes tis eikones diasxizoun. den eimaste oi ellhnes kata kanona arnhtikoi.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήτραγικές εικόνες.... λυπάμαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πόλεις δεν είναι μόνο τα κτήρια, είναι κυρίως οι άνθρωποι. Θα συμφωνήσω κατ'αρχάς. Από την άλλη, μια πόλη, πόσο μάλλον μια ιστορική πόλη σαν την Αθήνα, έχει την υποχρέωση να φυλάει τα σύμβολά της, που είναι και σύμβολα ενός ολόκληρου πολιτισμού και μιας ολόκληρης ηπείρου. Η Αθήνα χάνει τα σύμβολά της όμως, όπως έγραψε και ο Δημ. Ρηγόπουλος. Και αν περιμένουμε να λύσουμε πρώτα τα προβλήματα των ανθρώπων και μετά να φροντίσουμε για τα κτήρια, προφανώς για τα κτήρια δεν θα φροντίσουμε ποτέ, γιατί τα προβλήματα των ανθρώπων δεν έχουν τέλος. Άλλωστε για αυτό υπάρχουν τα κτήρια-σύμβολα: προσφέρουν ανακούφιση, τροφή για σκέψη, αίσθηση της συνέχειας, θαλπωρη, αισθητική ενατένιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς πολίτες της ιστορικής Αθήνας, της διαχρονικής πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης, νομίζω, πρέπει πλέον να πούμε ένα ηχηρό ΟΧΙ. ΟΧΙ στην εξαθλίωση της πόλης, ΟΧΙ στην απαξίωση των πολιτών της, ΟΧΙ στην προσβολή που υφίστανται τα μνημεία της, ΟΧΙ στην υστερία που δεν θέλει να αλλάξει ποτέ τίποτα. Το χρωστάμε στην ιστορικότητα της πόλης μας. Η Αθήνα δεν είναι οποιαδήποτε πόλη. Μη το ξεχνάμε ποτέ.
Να την πω την αμαρτία και την κακία μου; Συμφωνώ απόλυτα με τον Mauder71 και θα υπερθεματίσω μάλιστα και λίγο ακόμα. Δεν θέλω οι άνθρωποι να υποφέρουν (και εξαιτίας της δουλειάς μου τους βλέπω συνέχεια να υποφέρουν), το ξέρω πως από τα ναρκωτικά κάποιοι κερδίζουν τεράστια ποσά, πως οι χρήστες είναι θύματα, μάλιστα υποστηρίζω τη νομιμοποίηση των ουσιών και την προστατευμένη, νόμιμη χρήση σε ειδικούς χώρους με παρουσία γιατρών, με χορήγηση καθαρού υλικού, με παρακολούθηση και υποστήριξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως...
Κουράστηκα να μην μπορεί το βλέμμα να ξεκουραστεί πουθενά. Κουράστηκα τα, αρχιτεκτονικά σ' αυτή την περίπτωση, δημιουργήματα μιας εποχής, ήδη σχηματισμένα, με τη δική τους ύπαρξη, να μην μπορούν πια να αντιπροσωπεύουν κάτι στο οποίο ο καθένας με το μοναδικό του τρόπο να καθρεφτίζεται, να βλέπει τη δική του ιστορία. Κουράστηκα να βλέπω τον καθένα να θέλει βίαια να σκαλίσει τη δική του παρουσία πάνω στα πάντα, γράφοντάς τα, κατουρώντας τα, γκρεμίζοντάς τα, ενώ υπάρχουν τόσοι τρόποι να υπάρξει και να δημιουργήσει δίπλα τους και μέσα τους, να φωνάξει την ιδιαιτερότητα και την ανάγκη του χωρίς να στερεί τη δυνατότητα από τους χιλιάδες άλλους. Κουράστηκα η ματιά να βαραίνει και να φορτίζεται από τόσες αλλεπάλληλες πυκνές στρώσεις, ώσπου τελικά να μην μένει κανένα μήνυμα, κανένα νόημα. Κανείς δεν απαγορεύει τίποτα, κανείς δεν θέλει να αγνοήσει, να στρουθοκαμηλίσει και να ομογενοποιήσει τίποτα, όπως είμαι σίγουρος πως είναι έτοιμες να αντιτείνουν οι άλλες απόψεις. Αλλά υπάρχουν επιλογές. Κάποιοι τις έκαναν, κάποιοι όχι, το ίδιο ισχύει και για τους καπνιστές, το ίδιο κι εδώ. Ένας συνεχής λευκός θόρυβος υποβάθρου βουβαίνει τα πάντα και δεν αφήνει τίποτα ν' ανασάνει. Υπάρχουν τρόποι που οι σκιές γίνονται υπέροχες και ελκυστικές. Υπάρχουν όμως και στιγμές που λαχταράς λίγο ανεμπόδιστο φως. Αυτή την αναλογία και αυτό το παιχνίδισμα πρέπει ο καθένας να είναι σε θέση να την αποφασίσει μόνος του, γιατί οι γνωστοί φανατικοί της "λατρείας του πυρός", ξέρετε για ποιούς μιλάω, θα ήθελαν να επιβάλουν τον εστετισμό του μόνιμου σκοταδιού και του τελετουργικού εξαγνισμού της φλόγας, όπου βασιλεύουν ευκολότερα. Λοιπόν, ναι, πρώτα οι άνθρωποι, αλλά και τα κτίρια αγκαλιάζουν, προστατεύουν, στεγάζουν, παρηγορούν τους ανθρώπους, δίνουν ένα στιγμαίο, αέναα εναλασσόμενο περιτύλιγμα προοπτικής - που μπορείς να το ανατρέψεις ή να του αφεθείς, κάθε δευτερόλεπτο και διαφορετικά, όποιος κι αν είσαι. Δεν θέλουν όλοι να κάνουν τατουάζ στα σώματά τους, και μπορούν να βρεθούν χώροι για όλα. Ας έχει κάπου η ματιά ν' ακουμπήσει χωρίς να πονάει, οι χώροι που ταξιδεύουν ιστορίες δεν χρειάζονται άλλα επίπεδα κρυπτογράφισης στο σώμα τους, τα βάζει ήδη το βλέμμα του καθενός που τ' αντικρίζει...
Kαι όχι μόνο οι ναρκομανείς και οι ξένοι... Το πρωί ι μάγκες ελληνάρες παρκάρουν τα μηχανάκια τους στον κήπο του μουσείου. Έχω δει Έλληνα, με ωραιότατα ρούχα και περιποιημένο μαλλί να ξεκουμπώνει με άνεση το παντελόνι και να κατουράει με απόλυτη φυσικότητα μέσα στον κήπο του μουσείου. Σα να βρισκόταν στη στάνη του.
ΑπάντησηΔιαγραφή