To σπίτι της Μελίνας

• Γράφει ο Χάρης Γούλιος
Η οδός Αθηναίων Έφηβων στους πρόποδες του Λυκαβηττού δεν υπάρχει πια! Για την ακρίβεια, εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά έχει μετονομαστεί σε Μελινας Μερκούρη.
Εκεί, στη γωνία με την Ιατρίδου ήταν το σπίτι που έχτισε η Μελίνα μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα .
Έκανα έναν περίπατο χθες το απόγευμα στην περιοχή και ανακάλυψα ότι το σπίτι έχει γκρεμιστεί ή πιθανόν έχει ανακατασκευαστεί από τον νέο ιδιοκτήτη Το γνώριμο κτίριο με το ελαφρύ ροζ χρώμα (πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή) δεν το αναγνώρισα πάντως χθες στη γωνία του!!
Συγκινήθηκα λιγάκι – και μην με παρεξηγήσετε Δεν σκοπεύω να θρηνήσω την Αθήνα που χάνεται , ούτε να γκρινιάξω για την αδιαφορία της πόλης και των αρχών της για κτίρια που κουβαλάνε μνήμες Είναι πιο προσωπικοί οι λόγοι της συγκίνησης.

Ο περισσότερος κόσμος , αν μιλήσεις για την Μελίνα , θα σου πει πόσο σπουδαία και αγαπητή ήταν – άλλωστε όλοι θυμούνται το τεράστιο πλήθος που πήγε στην κηδεία της.. Όμως εγώ θυμάμαι πως στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στα πρώτα χρόνια του 80 η Μελίνα δεν ήταν και τόσο αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία. Δεν ξεχνάω μια φορά σε ένα εστιατόριο μια παρέα 50ρηδων σε διπλανό τραπέζι να διηγούνται ανέκδοτα για τη ζωή της , όχι και τόσο κολακευτικά Κάμποσες φορές είχα νιώσει την ανάγκη να την υπερασπιστώ ακόμη και σε συζητήσεις με συμφοιτητές ή φίλους , που την έβρισκαν «ελαφριά»!!Η «Μεσημβρινή» , όταν ανέλαβε Υπουργός, την αποκαλούσε «Υπουργό Πολιτισμού άνευ Επιστημών» παίζοντας με τον τίτλο του Υπουργείου και την έλλειψη ακαδημαϊκού τίτλου από το βιογραφικό της. Η ελεύθερη ζωή της, η αντικομφορμιστική συμπεριφορά της δεν ταίριαζαν και τόσο με το πνεύμα της εποχής! Αυτά όλα βέβαια ήταν που την έκαναν ελκυστική στα δικά μου εφηβικά μάτια! Κι επειδή πρόλαβα και την είδα και στο θέατρο, μπορώ να πω ότι είχα κάθε λόγο να μαγευτώ!

Άρχισα να συλλέγω δίσκους της, είδα όλες τις ταινίες της και δεν έχανα συνέντευξη της! Θυμάμαι μια ραδιοφωνική κουβέντα της με την Λιάνα Κανέλλη , που την ρώτησε στο τέλος ποιο τραγούδι θα ήθελε να ακούσει – περιμένοντας ίσως πως θα ζητήσει έναν Χατζιδάκι ή έστω λίγο Μπρελ- κι εκείνη απάντησε «Ψοφάω για Black! Βάλε το It’s a wonderful life” . Εννοείται ότι το κομμάτι είχε μόλις τότε κυκλοφορήσει !
Αργότερα βέβαια, η Μελίνα επιβλήθηκε και η λαμπερή διεθνής εικόνα της έκανε και τους Έλληνες να την παραδεχτούν και να την αναγνωρίσουν

Η τύχη το έφερε, ώστε στις αρχές του 90 , ένα μεσημέρι που ήμουν στη βιβλιοθήκη της Βουλής για κάποια εργασία στο πανεπιστήμιο, να την συναντήσω στο διάδρομο. Την είδα από πίσω να προχωράει με κάποια δυσκολία – παρ όλο που το σώμα της ταίριαζε σε 40αρα! Πέρασα δίπλα της, την κοίταξα και της χαμογέλασα. Γύρισε λίγο ξαφνιασμένη, άνοιξε τα χέρια της και μου είπε «τι κάνεις αγόρι μου;». Το πρόσωπο της ήταν πολύ πιο γερασμένο απ ο,τι φαινόταν στην τηλεόραση, αλλά τα μάτια της με αυτό το τόσο καθαρό βλέμμα τα έχω ακόμα ζωντανά στη μνήμη μου. Της είπα ότι ψάχνω στοιχεία για μια εργασία στο διεθνές δίκαιο . Μου πρότεινε να καθίσουμε στις πολυθρόνες που υπήρχαν στο διάδρομο Εδειχνε να ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα. Πρέπει να μιλήσαμε δυο-τρία λεπτά. Ήξερε και τον καθηγητή μου.

Σηκώθηκε με δυσκολία (το θυμάμαι γιατί πήγα να την βοηθήσω και το δέχτηκε κουνώντας το κεφάλι της με νόημα). «Έλα ένα απόγευμα από το σπίτι να πιούμε καφέ» μου είπε φεύγοντας.
Η πρόσκληση με τάραξε - δεν πίστευα ότι ήταν κάτι περισσότερο από μια ευγενική χειρονομία-, αλλά πάλι… Αν το εννοούσε; Έψαξα κι έμαθα την διεύθυνση. Δυο μέρες μετά, έκανα βόλτα στην Αθηναίων Έφηβων , κατασκοπεύοντας το σπίτι! Μήπως να δοκίμαζα να χτυπήσω το κουδούνι;
Δεν το έκανα ποτέ. Αλλά από τότε κάθε φορά που περνούσα από κει, την σκεφτόμουν κι ένιωθα μια περίεργη οικειότητα με το «σπίτι της Μελίνας»!

Κρίμα που άλλαξε έτσι σήμερα Θα μου πείτε, από την άλλη, ολόκληρος δρόμος πήρε το όνομά της. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια ότι αυτό θα την ικανοποιούσε και τόσο υπάρχει πιο ταιριαστή ονομασία δρόμου για να κατοικεί η Μελίνα από «οδός Αθηναίων Έφηβων»;