Eντεκα τριαντατέσσερα

Ξανά εδώ. Πως το κάνουν αυτό; Θα το κάνω, όπως και στις άλλες δύσκολες του μπλογκ. Κι 20 μέρες έκατσα, έκατσα τόσο που κατάλαβα το σημαντικό: πόσο κομμάτι μου είναι πια, πόσο καλύτερο μ' έχει κανει αυτή η δημιουργική απασχόληση στο μπλογκ. Η συνεπειολατρεία βαθειά-βαθειά, μού επέβαλε βέβαια να ΄μαι πίσω την προηγούμενη βδομάδα, αλλά τι βολικό, σήμερα είναι τα γενέθλιά μου, so είχα άλλοθι, 10 Γενάρη πίσω, θα το θέσω σαν σημαδιακό. Ούτως ή άλλως η βδομάδα η περασμένη ήταν κάπως σκάρτη. Πάμε ξανά.
Η χρονιά πάει λοιπόν, αν μη τι άλλο ήταν ενδιαφέρουσα, και για μένα καλή: όχι για τα γνωστά, αλλά επειδή απέφυγα μέγα εφιάλτη: αρχή του 2010 μια ψηλοκάνα ρουμάνα τραβεστί, που μ' είχε βάλει καιρό στο μάτι και μ' έπρηζε πάρα πολύ καιρό όταν περνούσα, μου είπε το αμίμητο: "Φέτος θα σε γλύψω!". Και μόνο που δεν συνέβη ήταν σπουδαία χρονιά έτσι!

Πως ήταν λοιπόν οι γιορτές στην πόλη:

Ο στολισμός
Μου φάνηκε ότι η πόλη στολίστηκε σε μεγαλύτερο εύρος, οι δρόμοι δηλαδή είχαν αστεράκια, λαμπιόνια, πιότερα και σε μεγαλύτερο εύρος γειτονιών. Βέβαια έλειψε το δέντρο στο Σύνταγμα, αυτό το χύμα λαμπάκια στο ψηλότερο σε καμία δεν το αντικατέστησε. Ίσως καλά κάνανε βέβαια, γιατί ο Έλληνας την χαρά δεν την έχει σαν απάντηση στις δυσκολίες, και προτιμά την βολική μίρλα. Ώσπου ν' αλλάξουμε (μπά δεν νομίζω), ήταν οκ οι εορτασμοί δεδομένου ότι άλλαζε και ο Δήμος χέρια και ο Νίκητας ήταν λίγο θυμωμένος με μας τους τυφλούς που δεν αναγνωρίσαμε το έργο.


Μ' άρεσαν τόσο τα λαμπιόνια ολόγυρα στους στύλους, είναι υπέροχα. Δίνουν ένα τοπικό υποφωτισμούλη που πόσο γλυκά αναδεικνύει το ανάγλυφο ορναμέντο, ταμάμ για κοντινές φώτος.

Ανάσα χαράς: στην Κοτζιά στήθηκε παγοδρόμιο από τα Notos Galleries.


Το καλύτερα στολισμένο κατάστημα ήταν τα Notos Galleries φυσικά, ντυμένο μ' αυτά τα λαμπιόνια σ' όλο του το μέτωπο προς την Σταδίου. Landmark κανονικό τις μέρες που φωτίστηκε, φάνταζε μαγικό απ' την Πατησίων και την Αιόλου...


....απ' όπου το πρωτοαντίκρυσα, και με τράβηξε σαν σειρήνα να το φωτογραφίσω. Λίγο πριν έτσι από βαρεμάρα, κατέγραψα κι αυτό, αλλά οκ, who cares, και τι έγινε; Δεδομένο και deja vu.


Αναμενόμενα τέλεια στολισμένα και το Attica αλλά κάποια, μάλλον βλαμμένη, ψυχολογία μου, θεώρησε βλαχιά το να 'ναι γραμμένα τα ολόφωτα μηνύματα στις προσόψεις στα αγγλικά. Είναι πολύ χαμηλοτάβανο αυτό το μαγαζί, δεν μου χει κάτσει καλά τελικά :-)


Βέβαια ωραίο στολισμό βρήκα και σε κάτι βροχές που έκαναν τις αντανακλάσεις των φώτων μαγικές, να δες τι τρυφεράδα κρύβουν αυτά τα κόκκινα, πράσινα, μπλε φώτα κάτω δεξιά σ' αυτό το ναζιστικά επιβαλλόμενο γιορτινό χρυσό ολόφωτο.


Κάπως έτσι με τις γιορτές, σε κάποιες στιγμές που αναζητάς μια μελαγχολία να ισορροπήσεις απ' την χριστουγεννιάτικη χαρά, προσέχεις το σκληρό μεσημεριανό ήλιο στην μαρμαρένια Αιόλου που σκοτεινιάζει όλη τη ζωή τριγύρω, τόσο ευθύς που σαν φως ανάκρισης σ' υποβάλλει σ' έναν απολογισμό της χρονιάς/πορείας σου.


Προχώρησα βέβαια και η ίδια αυτή ζωή λίγο πιο κάτω χάρισε το ίδιο απόγευμα, μετά από έναν συναισθηματικό καφέ στην Αιόλου, αυτό το σπάνιο ουράνιο τόξο στην Μητροπόλεως.


Αυτά πέρσι πια. Ο χρόνος μπήκε, τι τεμπέλα βδομάδα, και χθές το πρωί ανηφόρισα, σ' ένα κομμάτι της παλιάς μου γειτονιάς και ζωής. Σαν θεραπεία η στάση εκεί, τα έργα του ΗΣΑΠ σταματούσαν τους συρμούς στην Ειρήνη και για τα 5 λεπτά αναμονής για το λεωφορείο χάζεψα το ΟΑΚΑ, μισό λεπτό σκέψεις γιατί δεν αξιοποιείται, και τεσσεράμισι γυρίζοντας στην παιδική μου ηλικία, τα ατέλειωτα καλοκαίρια που πέρασα εκεί, παίζοντας στις εγκαταστάσεις του. Προσπαθούσα να οριοθετήσω τους χώρους, να θυμηθώ τα παλιά σημεία, στο σήμερα του Καλατράβα είναι όλα διαφορετικά.


Έτσι με τις παιδικές αναμνήσεις, προσπαθώντας να θυμηθώ παλιές εικόνες απ' τα ίδια χωράφια του τότε της Νερατζιώτισσας, συνέχισα προς την φίλη μου, που πέρσι παντρεύτηκε, κι έκανε και πριν ένα μήνα παιδί, πόσο πιο χειροπιαστό, η ζωή που προχώρησε. Δεν ήθελα και πολύ και το γηραιό ζευγάρι πιασμένο μπροστά, που βάδιζε κι αυτό μια άγνωστη ξένη ζωή, προκάλεσε τον κυνικό δαίμονα μέσα μου που φώναζε πόσο πιασάρικο να αποτυπωθεί.


Έφτασα στο σπίτι, διέκοψα τις σκέψεις, ευχήθηκα και πήρα στα χέρια το πανέμορφο μωρό. Σαν να κρατούσα δύο ανθρώπους, την φίλη μου και τον άντρα της, όλη τους την θετική ενέργεια, την ομορφιά και την αξία της ζωής, με τις ανάσες του μικρού που μου χάιδευαν θεραπευτικά τα χέρια και μέτραγαν κι αυτές τον χρόνο.
Το αναπόφευκτο: άλλη μια χρονιά. Η αδιαμφισβήτητη θέση: δημιουργική, κεφάτη, αμετακίνητα θετική για όλους μας λοιπόν! :-)