athensville

Το νο2 που πρέπει να δεις στην Αλβανία το Αργυρόκαστρο , το νο1 το Μπεράτι (Berat) λέγανε οι τουριστικοί οδηγοί κι έτσι 4 ώρες μετά μέσα σ' ένα φουργκόν (υπεραστικά  μίνι βαν) βρεθήκαμε στην πόλη με τα χίλια παράθυρα. Αυτό το προσωνύμιό της και για το όνομά της επικρατέστερη η σλάβικη εκδοχή πως βγαίνει από το Belgrad (δηλαδή λευκή πόλη) και περπατώντας τα στενά της φάνηκε η αληθοφανέστερη μιας και σε αντίθεση με την σταχτιά πέτρα του Αργυρόκαστρου εδώ ήταν λευκή παντού: καλντερίμια, λιθοδομές, οι πάλευκοι τοίχοι. Το Μπεράτι όντας στο κέντρο της χώρας, και όχι εσχατιά όπως το Gjirokaster, είναι φανερό ότι έχει φροντισθεί περισσότερο και έχει γίνει μια προσπάθεια να τουριστικοποιηθεί. Αυτό σε συνδυασμό με την αρκετά μεγάλη νέα πόλη (110.000 πληθυσμός) κάνει το γραφικό μιξ λιγότερο έντονο. Παρ' όλα αυτά η θέση του είναι πραγματικά ευλογημένη. Ο Οsumi (Αωός) κυλά στο κέντρο της, ασημένια ποταμάκια γυροβολάνε, παλιά σπίτια σκαρφαλωμένα κρέμονται σε βουνόλοφους, καταπράσινες καλλ...

Τί είναι το ταξίδι; Πλούτος αλλά και διακοπή απ' αυτό που είσαι. Κάθε 4 μήνες μου 'ρχεται και έτσι το αναγκαίο φρεσκάρισμα είναι μια παρόρμηση τόσο μακρινή όσο να κατέβεις 2 στάσεις στο Μεταξουργείο και απλά, να φύγεις. Στα κοντινά Βαλκάνια και ακόμα καλύτερα στην εγγύτερή μας χώρα, και αυτό δεν αφορά μόνο την απόσταση, την Αλβανία. Κι αυτή τη φορά όχι στα Τίρανα , αλλά στο νοτιότερό της κόμμάτι στην επαρχία του Αργυροκάστρου. Έχοντας ξαναπάει λοιπόν δεν περίμενα να εκπλαγώ, ήξερα απ' το προηγούμενο ταξίδι πόσο ωραία χώρα είναι και επίσης πόσο μα πόσο στρεβλή εντύπωση έχουμε στην Ελλάδα για τους Αλβανούς. Και όμως και πάλι εξεπλάγην: το Αργυρόκαστρο είναι απλά υπέροχο! Όσοι έχετε βρεθεί  στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιο...

Ένα ταξίδι χρειαζότανε και τα 90 ευρώ που κόστιζε μόλις -και μάλιστα την τελευταία στιγμή- το κάνανε σχεδόν δελεαστικό. Το 'σχεδόν' πάει στο Βουκουρέστι, και στο πως έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μας αυτές οι φτωχές βαλκανικές χώρες. "Τι να πάω να κάνω εκεί;". Αλλά έχοντας ταξιδέψει αρκετά στη γειτονιά μας, θυμήθηκα ότι καμμία προκατάληψη ποτέ δεν επαληθεύθηκε και έτσι ξημερώματα Πέμπτης ξεκίνησα. Υποσυνείδητα όμως ένα φάντασμα είχε καταλάβει την σκέψη αυτού του ταξιδιού: "Τσαουσέσκου", το όνομα που συνδέθηκε άμεσα με την πιο αιματηρή πτώση κομμουνιστικού καθεστώτος της Ανατολικής Ευρώπης. Ήταν ακόμη "παρών", έχει σφραγίσει την Ρουμανία η παρουσία του; Στο τέλος και μετά από 5 μέρες τα πάντα είχαν ξεδιαλύνει. Ένα ενδιαφέρον ταξίδι σε μια υπέροχη πόλη που ξετυλίγεται σε 120 φωτογραφίες. H Πόλη Λοιπόν ξεκινάμε απ' το απρόσμενο. Φτώχεια, κακομοιριά, ότι περίμενε κανείς από μια βαλκανική πόλη. Καμμία σχέση, το Βουκουρέστι υπήρξε σπουδαία ευρωπαϊκή πόλ...

Ενοχλούμαι για τα εξ’ αμάξης που έχει ακούσει απ’ το ελληναριό η Σλοβακία τις τελευταίες βδομάδες. Κάτι “δεν έχει προσφέρει τίποτα στο παγκόσμιο πολιτισμό”, “δεν είχαν να φάνε”, “πουλάνε μούρη τα φτωχαδάκια” και λοιπά τραγκέικα, από μας που οι ένδοξοι παππούδες, προπαππούδες μας ξέρανε να πήζουν εξαιρετικά το γιδοτύρι μεν, αλλά τι άλλο; Η μικρή αυτή χώρα λοιπόν , δεν έχει τίποτα, κάποιον έτοιμο πλούτο να στηρίζεται όπως π.χ. εμείς τον τουρισμό. Αλώθηκε πολλάκις από τους γειτόνους της παρόλαυτα είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό έθνος που δεν επιτέθηκε ποτέ σε ξένη χώρα. Μετά την διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, βρέθηκε παντελώς γυμνή, μιας και οι Τσέχοι που είχαν το πάνω χέρι, κάνανε έργα υποδομής και εργοστασία στην Czech Republic μόνο και οι επαρχιώτες οι Σλοβάκοι μείνανε μόνο με τσουγκράνες. Κι όμως κατάφεραν και την βγάλανε καθαρή, μέσα δε από πολλή φτώχεια. Τόση, που τους εξανάγκασε να πάρουν μια απόφαση (καλή-κακή, υποκειμενική η θέση): να την βγουν σε όλους τους γειτόνους της, να γίνουν ...

Το ταξίδι ήταν για την Πάτρα, τελευταία όμως στιγμή στο ΚΤΕΛ αποφάσισα να ταξιδέψω ενδιαμέσως για Μεσολόγγι για 3-4 ώρες. Στο μυαλό μου ήταν κάπως σαν την ιστορική πόλη με τα μνημεία, απείραχτα θηριώδη τείχη τριγύρω, λόρδους Βύρωνες να τριγυρούν και στην γαλήνια λιμνοθάλασσα κάποιοι να ψαρεύουν. Δυστυχώς τσου(!), δεν ήταν έτσι, φταίει η φαντασία μου γιατί η λογική θα μου υπενθύμιζε πως η ζημιά που 'χει γίνει στο "αστικό" τοπίο σ' αυτή τη χώρα, πόσω μάλλον στην ελληνική επαρχία, είναι ασυμμάζευτη. Για πάμε, έχω 75 φώτος να στο εξηγήσω. Η αρχιτεκτονική λοιπόν Αρχίζω από τα άσχημα, για να φτάσω στα μέτρια και μέχρι εκεί (συγνώμη Μεσολόγγι, σε συμπάθησα κατα τ' άλλα). Μια κλασσική μικρή ελληνική πόλη έχει 95% άτακτως εριμμένα "τερατώδη" κτίρια και κάποια ελάχιστα κομμάτια έστω παλιούλας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Ε, στο Μεσολόγγι, δεν υπάρχει κανένα! Μα ούτε ένα ιστορικό κτίριο, να βρεις μια ιστορία να βρεις και να ακολουθήσεις, να εμπνευστείς, κάτι! Ίσ...

Τίρανα; Ναι, γιατί όχι, μου μπήκε η ιδέα βλέποντας τα μπάνερ των εταιρειών λεωφορείων στο Μεταξουργείο, και ένα άδειο ΠΣΚΔ στάθηκε η αφορμή. Διακοπές ιδανικές: ξένη χώρα, καμία πληροφορία από την τρέχουσα κουραστική ζωή στην πόλη, τι καλύτερο. Βέβαια πριν αμφέβαλα για το ταξίδι: μήπως είναι πολύ μίζερο, τι πάω να κάνω εκεί, αλλά τελικά σκέφτηκα το δίδαγμα που σου χαρίζει πάντα στο τέλος ένα ταξίδι. Τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου: συνάντησα μια πόλη πολύ πιο όμορφη απ' ότι φανταζόμουν, με εξαιρετικά θετική ενέργεια, cool και εξωστρεφή. Ναι αυτά είναι τα απρόσμενα Τίρανα, ιδού πως ξετυλίγονται σε 100 φωτογραφίες . Ο πηγαιμός Μπαίνοντας στην Αλβανία σε πιάνει μια κατάθλιψη: έχεις να κάνεις με την βαθιά επαρχία, με χωριά, μια εγκατάλειψη παντού, στο κάθε τι ολόγυρα. Ταξίδι πραγματικό στον χρόνο, ένας φωτογράφος θα αποτύπωνε συγκλονιστικά στιγμιότυπα. Όταν φτάνεις στο κέντρο της χώρας, στην πόλη Fier η κατάσταση αλλάζει. Μεταφέρεσαι, στο σήμερα: δρόμοι ασφαλοστρωμένοι,...

Ένας άγνωστος προορισμός που αξίζει την επίσκεψη στην Πόλη, ιδίως για τους Έλληνες είναι το Ρωμέικο Νεκροταφείο. Βρίσκεται στο Σισλί, πάνω στην στάση του μετρό, ακριβώς απέναντι από την είσοδου του θηριώδους εμπορικού κέντρου Cevahir. Βέβαια κανείς απ' τους ντόπιους δεν το γνωρίζει, και πως άλλωστε αφού δεν υπάρχει η παραμικρή πινακίδα. Στην είσοδο πατάς το κουδούνι, ανοίγει την βαριά πόρτα ένας αμίλητος φύλακας που ίσα προλαβαίνεις να δεις πριν χωθεί στο δωματιάκι του. Από κει και πέρα πιθανατότα θα βρεθείτε μόνοι στο ήσυχο νεκροταφείο και θα ξεκινήσετε μια βόλτα στα απομεινάρια των Ρωμιών. Στα μνήματα, σαν να ξεπηδούν ήρωες της Λωξάντρας: αρχόντισσες με καπέλα, κύριοι με φράκα, παιδάκια με γραβάτες, όλοι κομψοί και φροντισμένοι. Και μπορεί οι μόδες να άλλαξαν, αλλά στα πρόσωπα τους αναγνωρίζεις τα οικεία ελληνικά βλέμματα, στα χαραγμένα μηνύματα πένθους και αγάπης βρίσκεις γνώριμα συναισθήματα του χαμού όπως και στον Ελλαδικό χώρο. Οι περισσότεροι τάφοι χορταριασμένοι, πο...

Πήγα στους γείτονες. Προσπάθησα σ' αυτές τις διακοπές να χαλαρώσω, όχι φώτος, όχι σκέψεις να γράψω αυτό κι εκείνο μα δεν μπόρεσα, η πόλη δεν σταματούσε να με προκαλεί. Όχι με τον δεδομένο πλούτο της, την φυσική της ομορφιά, την μαγεία όπως στο πρώτο ταξίδι 3 χρόνια πριν, αλλά με την αίσθηση ότι, γουώ, κάτι μεγάλο γίνεται εδώ. Το βλεπες παντού: στους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες του Levent, στα ψαγμένα και υψηλής, όχι απαραιτήτως ακριβής, αισθητικής καταστήματα στα στενάκια του Galata, στο βουητό των οικοδόμων που αποκαθιστούν με σεβασμό εκατοντάδες κτίρια στις παλιές γειτονιές στο Πέρα (Μπέιογλου). Στους μαχαλάδες των απελπισμένων που γκρεμίζονται, βάσει φιλόδοξου πρόγραμματος της Κυβέρνησης τα χαμηλά στρώματα να ζήσουν σε καλύτερα στάνταρ στις σύγχρονες πολυκατοικίες στα περίχωρα της πόλης ή σε ολοκαίνουργια κουκλίστικα χωριά της Ανατ. Θράκης. Στα νέα μέσα συγκοινωνίας, τους μεγάλους δρόμους, στα μεγάλα και καλαίσθητα εμπορικά κέντρα, τα στυλάτα καφέ/εστιατόρια. Oργάνωση, καθαρ...

Μια φτηνή πτήση της Ολυμπιακής, μόλις με 70 ευρώ, μ' έφερε στα μέσα του Νοέμβρη στο Κάιρο. Η χαρά μεγάλη: θα πατούσα Αφρική, θα πήγαινα σε κάτι πέρα από την Ευρώπη όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και σαν αντίληψη ζωής. Δικαιώθηκα και με το παραπάνω! ...Προσγείωση Αφήνουμε πίσω την συννεφιασμένη Μεσόγειο και κοιτάζω από ψηλά τον Νείλο. Εκατοντάδες μικρά χώρια και πόλεις χτισμένα σε απόσταση το πολύ ενός χιλιομέτρου και στο μέσον τους εύφοροι αγροί. Δεν υφίσταται η χώρα χωρίς το ποτάμι, δίκαιη η λατρεία. Φτάνουμε Κάιρο. Από ψηλά φαντάζει χωρίς τέλος, βγαλμένο από the day after ταινία. Τα περίχωρα κυριολεκτικά ξεπηδάνε από την άμμο, χτισμένα απ' αυτήν. Πλησιάζει η προσγείωση, ξεπροβάλλει νέο σκηνικό: μεγάλοι κατάφυτοι δρόμοι, εντυπωσιακές επαύλεις. Bίζα, βαλίτσα, βγαίνω . Πλήθος ταξιτζήδων ορμάνε να με εξυπηρετήσουν, πραγματικά τσιμπούρια. Βρίσκω έναν συνταξιδιώτη Αιγύπτιο που μιλούσε ελληνικά και με πάει στο terminal 1 απ' όπου παίρνω το λεωφορείο για κέντρο. Ψάχνω για το λεωφορε...