Ταξίδι στο Κάιρο

Μια φτηνή πτήση της Ολυμπιακής, μόλις με 70 ευρώ, μ' έφερε στα μέσα του Νοέμβρη στο Κάιρο. Η χαρά μεγάλη: θα πατούσα Αφρική, θα πήγαινα σε κάτι πέρα από την Ευρώπη όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και σαν αντίληψη ζωής. Δικαιώθηκα και με το παραπάνω!

...Προσγείωση
Αφήνουμε πίσω την συννεφιασμένη Μεσόγειο και κοιτάζω από ψηλά τον Νείλο. Εκατοντάδες μικρά χώρια και πόλεις χτισμένα σε απόσταση το πολύ ενός χιλιομέτρου και στο μέσον τους εύφοροι αγροί. Δεν υφίσταται η χώρα χωρίς το ποτάμι, δίκαιη η λατρεία. Φτάνουμε Κάιρο. Από ψηλά φαντάζει χωρίς τέλος, βγαλμένο από the day after ταινία. Τα περίχωρα κυριολεκτικά ξεπηδάνε από την άμμο, χτισμένα απ' αυτήν. Πλησιάζει η προσγείωση, ξεπροβάλλει νέο σκηνικό: μεγάλοι κατάφυτοι δρόμοι, εντυπωσιακές επαύλεις.
Bίζα, βαλίτσα, βγαίνω. Πλήθος ταξιτζήδων ορμάνε να με εξυπηρετήσουν, πραγματικά τσιμπούρια. Βρίσκω έναν συνταξιδιώτη Αιγύπτιο που μιλούσε ελληνικά και με πάει στο terminal 1 απ' όπου παίρνω το λεωφορείο για κέντρο. Ψάχνω για το λεωφορείο 356, δυσάρεστη έκπληξη: οι Άραβες έχουν τους δικούς τους αριθμούς! Με νοήματα και φωνάζοντας "Ταχρίρ", (η κεντρική πλατεία της πόλης) μπαίνω τελικά σ' ένα λεωφορειάκι χωρίς τζάμια, και κάνω νόημα σε μια χαμένη γιαπωνεζούλα να μ' ακολουθήσει.
Πιάνω παράθυρο· ζαλάδα και περιέργεια, "που είμαι, που;", βάζω βαρύ το χέρι μου πάνω απ' την τσέπη μου με τα λεφτά και το διαβατήριο. Η διαδρομή ως το κέντρο μία ώρα: κορναρίσματα, αστυνομικοί ανά δέκα μέτρα, κόσμος ανεβοκατεβαίνει στο εν κινήσει λεωφορείο, μια γιαγιά μπαίνει με την τσάντα στο κεφάλι της να στέκεται αγέρωχη, μια εξωστρεφής νεαρή οικογένεια με τα νήπια της βολεύεται σε μίαμιση θέση μπροστά μου, δίπλα μου ένας 25άρης Αιγύπτιος να μου τρίβεται, και κερασάκι μπαίνει ένας πιτσιρικάς και ανάβει αυτά τα πυροτεχνήματα τούρτας και τραγουδά ακατάληπτα. Συνέχιζα να ακροβατώ μεταξύ προκαταλήψεων, φόβου για το άγνωστο και μιας γοητευτικότατης έντασης.

Φθάνω στο ξενοδοχείο και βρίσκω τον φίλο μου που είχε φθάσει το προηγούμενο βράδυ: "Σε ποιον πλανήτη βρισκόμαστε;". Το ξενοδοχείο πάνω στον μεγάλο συγκοινωνιακό κόμβο, 5 λεωφόροι μεγέθους Κηφισίας, ο θόρυβος ασύλληπτος. Βγαίνουμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο. Η πόλη σε οργασμό: πρόσωπα βαμμένα στα μαύρο, λευκό, κόκκινο. Η Εθνική ομάδα παίζει μ' αυτή της Αλγερίας σε κρίσιμο ματς. Περπατάμε σαν χαμένοι, γυρίζουμε ζαλισμένοι. "Που είμαστε;". Πέφτω για ύπνο, δεν με παίρνει, εξωφρενικός ο θόρυβος, στις 3 τα ξημερώματα βγαίνω μια βόλτα μόνος, κόσμος παντού! Η Αίγυπτος είχε νικήσει θα ξαναπαίξουν μπαράζ την Τετάρτη. Κραυγές και κόρνες, κόρνες, κόρνες. Ποια Νέα Υόρκη. Η πόλη αυτή δεν κοιμάται ποτέ.
Το πρωί αλλάζουμε ξενοδοχείο και πάμε στην garden city, γειτονιά των πρεσβειών. Εκεί ήταν ήσυχα, σπάνιο για το Κάιρο.
Τις επόμενες μέρες θα αγάπησω αυτήν την πόλη.

Οι άνθρωποι
Ευγενέστατοι, πολύ φιλικοί, βέβαια πολλές φορές αποσκοπούσαν στο μπαξίσι για οποιαδήποτε εξυπηρέτηση, αλλά στο λέγανε στον δρόμο κι ανιδιοτελώς το "Welcome to Εgypt". Aξιοπρεπείς μέσα σε μια φτώχεια που δεν είχαν συνείδησή της. Όλοι στο μεροκάματο του δρόμου χωρίς τους δικούς μας εγωισμούς για καριέρα και λεφτα, χραπ γύριζαν τον τενεκέ το μεσημέρι και 5-6 μαζί βουτούσαν αράβικες πίτες σε κόκκινη σάλτσα. Αλληλεγγύη, νοιάξιμο για τον δίπλα τους χαμένες αξίες, κάτι σαν Ελλάδα πριν 50 χρόνια υπέθεσα.
Περπάτησα και σε φτωχούς μαχαλάδες και ούτε στιγμή δεν ένιωσα κάποιον να θέλει να με κλέψει. Ίσως η θρησκεία τους, τούς αποτρέπει κι από την σκέψη. Κατηγορηματικά: η πόλη είναι υπερασφαλής!
Δικηγορικός Σύλλογος Καΐρου, το κτίριο καλυμμένο με αφίσες των υποψηφίων. Απολαυστική υπερβολή!

Ένα ξεχασμένο μπιλιάρδο, δέκα βρώμικα τετραγωνικά, χαλαροί άνθρωποι διασκεδάζουν! Τόσο απλά...

Μικρός στο μεροκάματο, στήνει το ξύλινο κλουβί όπου βρει και πουλάει αράβικες πίτες.

Δημόσια "βρύση" με καθαρό (χλωριωμένο) νερό.

Τις Κυριακές γίνονται οι γάμοι· το φανταχτερό σκηνικό για το γλέντι μετά, το προτιμώ απ' τις Βαρυμπόμπες!

Εντυπωσιακό ότι το στηρίζουν στο κεφάλι τους, μένεις άφωνος όταν ανεβαίνουν μ' αυτό στο ποδήλατο και δεν τους πέφτει!

Ο πρόεδρος Μουμπάρακ σε αρκετά πόστερ στον δρόμο. Μην μπερδεύεσαι, 80 χρονών είναι.

Η Εθνική ομάδα δίνει την μεγάλη μάχη στην τηλεόραση και οι Αιγύπτιοι παρακολουθούν απνευστί.

Εμπόριο
Δεν υπάρχουν μεγάλα καταστήματα, σούπερ μάρκετ. Όλοι μα όλοι οι δρόμοι είναι εμπορικοί, η πόλη ένα τεράστιο παζάρι, ο καθένας με το μαγαζάκι του που το ανοίγει ότι ώρα θέλει και όλες τις μέρες. Μεγάλοι λεωφόροι, μια με ρούχα, άλλη με παπούτσια, και στα μέσα δρομάκια πάγκοι και σεντόνια χάμω. Όλοι οι Αιγύπτιοι είναι έμποροι, μια σπιθαμής γη είναι αρκετή για να στρώσουν και να πουλήσουν ότι τους κάτσει, φρούτα, χαρτομάντηλα, βιβλία, ψωμάκια, κότες. Φωνές! Απλώς αλλούτερα τα στενά στο Ισλαμικό Κάιρο, ατόφιο ανατολίτικο παζάρι, σαν ταξίδι 100 χρόνια πίσω.
Πλήρης γκάμα από φωτιστικά στους δρόμους

Δερμάτινα είδη με την εσάνς αγγλικής αποικιοκρατίας στη μαρκίζα

Πέρα από τη Δυτική μόδα (επιπέδου συνοικιακής αθηναϊκής μπουτίκ), παρών δίνουν και τα δικά τους παραδοσιακά ενδύματα που παραδόξως μου φάνηκαν πολύ όμορφα. Ίσως με το χρώμα και τα στόλισματα να ισορροπούν με τη φτωχή Αιγυπτιακή φύση.

Έξω από Τζαμί λωτοί και σταφύλια. Διστακτικά σήκωνα κάμερα. Πολλή φτώχεια, άβολος ο ρόλος του 'πλουσίου" που τους φωτογραφίζει.

Στο άσχετο μια καμήλα σε παζάρι και σε πολύ κεντρικό σημείο μάλιστα.

Μεγάλη απορία γιατί οι κούκλες στις βιτρίνες παιδικών ήταν πάντα ξανθές.

Το ισλάμ
Το Ισλαμικό Κάιρο, χτισμένο βορειοδυτικά, είναι η 2η γενιά της πόλης χτισμένο απ' τους Φατιμίδες και τους Άραβες. Τζαμιά πολλά, αλλά όχι όσο εντυπωσιακά όπως της Κωνσταντινούπολης. Σήμερα ζει εκεί η φτωχολογιά της πόλης, κι αλήθεια σε πιάνει λίγο η ψυχή σου, τα σκουπίδια αρκετά, αλλά πλούτος οι βόλτες στα γύρω στενά με όλου του κόσμου με τους τεχνίτες να σκαλίζουν πέτρες , υαλουργούς να παιδεύονται με την φωτιά, γυναίκες να πουλάνε υφαντά. Χιλιάδες χρόνια απαράλλακτης παράδοσης.
Το τέμενος του σουλτάνου Χασάν

Κατσίκες στην ταράτσα!

Βαθύ ισλαμικό Κάιρο! Κι όμως ασφαλές και γοητευτικό!

Τζαμί στο δρόμο για το Αλ Χαλίλι

Οι κόπτες
Οι Χριστιανοί της Αιγύπτου, σαφώς επηρεασμένοι από τον ευρύτερο αιγυπτιακό πολιτισμό, είναι το 10% του πληθυσμού. Ξεχωρίζουν οι γυναίκες τους που δεν φορούν μαντήλες, μα από φάτσα την τυπική αιγυπτιακή. Διακρίνονται και για τον υπερβολικό στολισμό των εικόνων και εκκλησιών. Η συνοικία τους βρίσκεται στο παλιό (προ αράβων) Κάιρο γύρω απ' τον Ναό του Αγίου Γεωργίου (στ. μετρό Mar Girgis).
Ο ναός του Αγ. Γεωργίου λουσμένος στα χρώματα της ντισκομπάλας.

Η εικόνα του Αγ. Γεωργίου με μια δυτική ιδιάζουσα τεχνοτροπία και τον ανατολίτικο στολισμό.

Σκηνικό 1000+1 νύχτες στα στενά στην κοπτικής συνοικίας.

Οι γεύσεις
Οι Αιγύπτιοι τρώνε πολύ και φαγητό βρίσκεις παντού· πάμφθηνο και αντικειμενικά νόστιμο. Δοκίμασα απ' τον δρόμο και το στομάχι μου δεν διαμαρτυρήθηκε. Κλασσικές δυτικές φοβίες γραμμένες σε οδηγούς. Άσε που είναι και πολύ σχολαστικοί με την καθαριότητα στο φαγητό.
Σαν γρήγορο σνακ επιλέγουν τις κούφιες αράβικες πίτες που πουλάνε ολούθε και τις γεμίζουν με οτιδήποτε: φρούτα, σαλάτα, σάλτσες, κρέας. Κορυφαία όμως τα γλυκά τους, ανάλαφρα, χωρίς πολλά σιρόπια, βουτυρωμένα ελαφρά. Στο σπίτι τελειώσανε σε μια νύχτα 100 παραδείσια μπακλαβαδοειδή με φυστίκι και χουρμά.

Φούλια: εθνικό φαγητό, κάτι ανάμεσα σε κουκιά και ρεβύθι, καθαρό ελαφρύ κρέας λίγο πικάντικο που αγαπώ, πουρές πατάτας-ρεβυθιών, αιγυπτιακά αυγά με φαλάφελ. Τα εικονιζόμενα πιάτα στοιχίζουν 2 ευρώ στο σύνολο!

Παραδεισένιος θρεπτικότατος χυμός που φτιάχνεται εκείνη την ώρα με μπανάνα, ρόδι, μάνγκο και κομματάκια μήλου. 0.25€!

Το κατάστημα που παρασκευάζει τους φρέσκους χυμούς. Το ποτήρι γυάλινο, τον πίνεις αυτοστιγμεί εκεί.

Ζαχαροπλαστείο "Koueider" στην Τalat Harb (η "Ερμού" του Καϊρου). Έγκλημα αν δεν πάρετε γλυκά! Επίσης ουρές για το παγωτό του. Εξίσου καλή και η αλυσίδα "El abd" στον ίδιο δρόμο.

Κοσάρι, το εθνικό fast food: Ζυμαρικά, ρύζι, φακές, ρεβύθια, ανακατεμένα με σάλτσα τομάτας. Σου δίνουν έξτρα σε σακουλάκι 2 καυτερές σάλτσες. Μπορεί να ακούγεται αηδιαστικό μα είναι πεντανόστιμο. 0.25€!

Άριστη ταξιθεσία για τα φρούτα, μάστορες να προβάλλουν την πραμάτεια τους.

Χυμός ρόδι στον δρόμο! Καλύτερο απ' τ' αναψυκτικά μας!

Στους δρόμους
Με λίγα, και χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, λόγια:
Τα φανάρια τα σέβονται μόνο σε 2 δρόμους (παρουσία τροχονόμων φυσικά), στην υπόλοιπη πόλη των 20 εκατομμυρίων περνάς όπου και όποτε θέλεις απέναντι. Στην αρχή τρομάζεις, τo συνηθίζεις και σε 2 μέρες περνάς κουλ απέναντι διάβαση 50 μέτρων. Το σύστημα με μαγικό τρόπο δουλεύει κι ατυχήματα δεν γίνονται! Μπήκα και σε ταξί, ρεαλιστικότατη προσομοίωση video game με τους συνεχείς ελιγμούς των οδηγών. Συνεννοούνται σε μια τοπική γλώσσα με κόρνες.
Η κίνηση είναι ασύλληπτη! Πατησίων του '80 σε ώρα αιχμής. Απόσταση 8 χιλιομέτρων σε μιάμιση ώρα!

Κάπου στο Κάιρο, φώτο πίσω απ' τα σκονισμένα τζάμια του σταματημένου λεωφορείου.

Στο πράσινο το φανάρι δείχνει τον Γρηγόρη όχι να περπατά αλλά να τρέχει!

Το κεντρικό Κάιρο
Γαλλοθρεμμένος Αιγύπτιος βασιλιάς γύρισε το 1850 απ' το Παρίσι φέρνοντας μαζί του Ευρωπαίους αρχιτέκτονες και τεχνίτες. Αποξήρανε μια τεράστια περιοχή και έχτισε μια νέα πόλη με αρχιτεκτονική που θύμιζε Παρίσι. Βέβαια οι Αποικιοκράτες φύγανε και οι Αιγύπτιοι είναι αλήθεια δεν εκτιμήσανε πολύ τον κτιριακό αυτό πλούτο που είναι φανερά παραμελημένος.



Απόγευμα το χρώμα της ερήμου παντού!

Σε κάθε πλατεία κι ένα πανομοιότυπο άγαλμα. Μόνο η φάτσα άλλαζε.

Ξεφτισμένα γράμματα στα τζάμια για το διάσημο καφέ που προμήθευε με τσάι την Βασίλισσα της Αγγλίας.

Πλατεία Τahrir
H λέξη κλειδί άμα χαθείς. Το Σύνταγμα του Καΐρου: Αρχαιολογικό Μουσείο, Μογκάμα (κυβερνητικό κτίριο με 80.000 υπαλλήλους), το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, Nile Hotel, ταμπέλα Sanyo, ΚFC μενού με 2€.

Το Μουσείο
Το πλουσιότερο που 'χω επισκεφθεί. Κατ' αρχήν έπρεπε να 'ναι 5 φορές μεγαλύτερο για να φιλοξενήσει τα σε άρτια κατάσταση χιλιάδες αριστουργήματα της αιγυπτιακής τέχνης 5.000 χρόνων. Και δεν τα ξεπετάς, στέκεσαι, θαυμάζεις, απορείς με το μεγαλείο του πολιτισμού τους. Κορυφαία η αίθουσα στον πάνω όροφο με πλήρη τον ασύλητο τάφο του Τουταγχαμόν και την απίστευτης τελειότητας χρυσή μάσκα του. Εξωκοσμική εμπειρία, η αίθουσα με τις μούμιες: είχα τετ-α-τετ με το πρόσωπο του Βασιλιά Ραμσή, αποθανόντα 4500 χρόνια πριν! Θέλησα να χαϊδέψω τα λευκά μαλλιά του, κακό χοντρό γυαλί μ' εμπόδισε. Ρίγος!
Είσοδος στο Μουσείο 60LE, αίθουσα με μούμιες 100LE

Oι πυραμίδες
Οκ, η επίσκεψη κλισέ και τα βαριέμαι αυτά... Μα respect! Δέος, συγκίνηση, έξαψη! Κοιτάς την σφίγγα αμίλητος, προσπαθείς να συλλάβεις το μυστήριο της. Προχωράς στις Πυραμίδες. Πανάρχαιες, τεράστιες, επιβλητικές. Και η κορυφαία στιγμή: η είσοδος στην Πυραμίδα. Μπουσουλώντας ανεβαίνεις μια δίοδο ύψους 1 μέτρου για 40 μέτρα, συνεχίζεις την ανοδική πορεία σε στενότατο διάδρομο 10 μέτρων και βρίσκεσαι στον τάφο του Χέοπα. Ένα δωμάτιο από γρανίτη 15 τετραγωνικά. Γι' αυτό χτίστηκε ολόκληρη πυραμίδα! Η ενέργεια του χώρου είναι ασύλληπτη, νιώθεις ότι είσαι ΣΤΟ μέρος· απερίγραπτο, βγαίνεις αποσβολωμένος. Έπειτα προστιθέμενη εμπειρία η βόλτα με το άλογο στην έρημο, και στάση στην πανοραμική θέα όλων των πυραμίδων.
Είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο 60LE, στη Πυραμίδα του Χέοπα 100LE (τα πιο άξια 10€ της ζωής μου)
.
Επιβλητική η σφίγγα σε ρόλο φύλακα!

Οι πυραμίδες από κοντά, φαγωμένοι κύβοι 1x1 μ., κι ένας σκύλος στο άσχετο!

Άλογο ή καμήλα; Πανύψηλες και αντιδραστικές οι δεύτερες, ήσυχα τα πρώτα. Πάντως δεν καλοπερνάνε, αυστηροί οι ιδιοκτήτες τους.

Κι εδώ στο μεροκάματο, τουλάχιστον οι γυναίκες δεν σε πιέζουν ν' αγοράσεις!

Πιασμένο το ιδανικό φώτο πόστο, θα 'κανε και τρανζιτ ο γιαπωνέζος, έχει προτεραιότητα.

Pizza Hut, ακριβώς απέξω. Μια απ' τις πιο συγκινητικές στιγμές του ταξιδιού. Ο ήλιος δύει στις Πυραμίδες! Για άλλη μια μέρα χιλιάδες χρόνια τώρα. Δέος! (πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις). Τα λαζάνια μέτρια!
Μαχαλάδες γύρω απ' τις Πυραμίδες. Η περιοχή της Γκίζας είναι ότι πιο κοντινό σε παραγκούπολη έχω δει, πλήρης αναρχία, σκατά καμήλας παντού. Θα μπορούσε να 'ναι πιο προσεγμένη η εικόνα απέξω.

Οι Νύχτες
Δεν υπάρχει Δευτέρα, δεν υπάρχει Κυριακή. Κάθε βράδυ είναι ίδιο, και οι Αιγύπτιοι ξεχύνονται αγκαζέ (ναι κι οι άντρες) στους δρόμους για αγορές και βόλτα. Η καλύτερη γίνεται πλάι στον Νείλο με τους ουρανοξύστες (κυρίως ξενοδοχεία) να διαγωνίζονται στον πιο εντυπωσιακό φωτισμό.
Ο Πύργος του Καΐρου, με εντυπωσιακούς εναλλασσόμενους φωτισμούς, άλλο ένα φρέσκο landmark της πόλης, τον χαζεύεις με μια βανίλια υποβρύχιο στο χέρι.

Φωτισμένες φελούκες βολτάρουν στο Νείλο παίζουν σε εξωφρενική ένταση αράβικη μουσική. Βόλτα στα 7€ η μία ώρα.

Νile City: Ποταμόπλοιο καφέ, εστιατόριο, τουριστικό λίγο κυριλάτο, πετύχαμε γενέθλια κοριτσοπαρέας που τραγουδούσε μια αράβικη βερσιόν του happy birthday. Μόλις έφθασα Αθήνα την βρήκα στο youtube.

Πρόβατα στην Σταδίου τους! Είπαμε, αλλού!

Κρεοπωλείο με καρεκλίτσες για γρήγορο μεζέ της ώρας. Ο καταστηματάρχης ρίχνει νερό για να κάτσει η σκόνη.

Επισκέπτομαι πάντα σιδηροδρομικούς σταθμούς στα ταξίδια· όπως το ανέμενα ο χρόνος σταματημένος, οι ταμπέλες δε αριστουργήματα 50s γραφιστικής.

Ο ήχος του Καΐρου
Ό,τι περιέγραψα είναι ένα 10% εμπειρίας χωρίς τον δαιμονισμένο θόρυβο της πόλης. Να βίντεο.

Η επιστροφή
Μετά από 5 μέρες οικειότητας με τον τόπο, χάζεψα για τελευταία φορά την πλατεία Ταχρίρ. Λεωφορείο, κίνηση... 2 ώρες πάλι για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Πήρα γλυκά, έναν 'κιτς' πάπυρο, μα μαζί με την ζώνη έδεσα σαν σημαντικότερο δώρο της Αιγύπτου τον φασαριόζικο, κουραστικό ναι, μα ανέμελο, εξωστρεφή και αισιόδοξο τρόπο ζωής των ανθρώπων της χωρίς τα αδιέξοδα άγχη του εδώ πάνω κόσμου μας .
Ανακούφιση! Κι αν όλα δεν πάνε καλά, υπάρχει πάντα η Αίγυπτος... Xα! :-p

Info

• Αιγυπτιακή Λίρα LE (pound)= 0.12€, υποδιαίρεση οι 100 πιάστρες.
• Συνάλλαγμα: βγάλτε μόνο 15-20 ευρώ από Αθήνα για βίζα και εισιτήριο λεωφορείου. Ληστρικές τιμές στο Ελ. Βενιζέλος. Τα υπόλοιπα από ΑΤΜ στο Κάιρο, έντονη παρουσία στο κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς, Εθνική λιγότερο.
  
• Aegean και Ολυμπιακή πετάνε απ' το Terminal 2 (σημαντικό, έχει 3 μην μπερδευτείτε την κρίσιμη ώρα).
• Visa: 15 δολλάρια Αμερικής, βγαίνει στο Αεροδρόμιο, κιόσκια των τραπεζών πριν την παραλαβή των αποσκευών. Απλό και γρήγορο.
  
• Ξεκινήστε για το αεροδρόμιο 3 ώρες πριν! Τρομερή κίνηση!
• Λεωφορείο 356: Αεροδρόμιο (term.1 πράσινο μεγάλο κιόσκι απέναντι)- Πλατεία Ταχρίρ (σταθμός λεωφορείων πίσω από Αρχ. Μουσείο). Εισιτήριο 2LE ή τα μίνι μπας με 50 πιάστρες.
  
• Το Κάιρο είναι ασφαλέστερη κι απ' την Αθήνα πόλη. Ναι τόσο πολύ!
• Οι γυναίκες ας ντυθούν νορμάλ, αυτά που φοράνε κι εδώ. Κυκλοφορούν από στενά φούξια τζην μέχρι μπούργκα και κανείς δεν ασχολείται.
• Τα παλιά ταξί είναι ασπρόμαυρα, τα νέα και κλιματιζόμενα κίτρινα. Έχουν όλα ταξίμετρο, ζητήστε να το ενεργοποιήσει, διαφορετικά συμφωνήστε εξ' αρχής μια τιμή.
• Επίσκεψη Πυραμίδες: απόσταση Αθήνα-Πειραιάς, ή ταξί ή οικονομική λύση > Μετρό γραμμή 2 (1LE) κατεβαίνετε El Giza και παίρνετε 60's βανάκι (εναλλακτικό ομαδικό ταξί που συνηθίζεται, 5LE κι αξέχαστη εμπειρία) απ' τα δεκάδες για τις πυραμίδες .
• Διαμονή: ο θόρυβος στο ευρύτερο Κέντρο είναι πολύ έντονος και τα οικονομικά χοτέλ σε κεντρικούς δρόμους. Σταθήκαμε τυχεροί και μείναμε στο καθαρό και αξιοπρεπέστατο Juliana Hotel στο Garden City όνομα και πράμα, ησυχία, πράσινο, κέντρο και με Αμερικάνικη και Βρετανική πρεσβεία τριγύρω. Δίκλινο 10€ το άτομο.
• Κλίμα: τυπικά +4C σε σχέση με Αθήνα, αλλά ουσιαστικά ακριβώς το ίδιο λόγω της μηδενικής υγρασίας.
• Oδηγός: στα βιβλιοπωλεία βρίσκεις μόνο τον πολύ καλό ελληνικό της Dk για την Αίγυπτο, αφιερώνει υπεραρκετές σελίδες στο Κάιρο. Μείον του οι δύσχρηστοι χάρτες, οι περιπατητές ας αγοράσουν έναν μεγάλο (πλατεία Talat Harb, αγγλόφωνο βιβλιοπωλείο).
  
• Υπερχρήσιμο: Μάθετε οπωσδήποτε τους Αράβικους αριθμούς, εδώ.
• Αφήστε τις προτακαταλήψεις!
  

Update: αυτό το post κέρδισε το τρίτο ταξιδιωτικό βραβείο στο blog post awards 2009.