athensville

• Γράφει το Σπιτόσκυλο Το σπιτόσκυλο, αποδεχόμενο την κομψή και ευγενή πρόταση του καλού Athensville για γκεστ εμφάνιση, κι αναγνωρίζοντας πως όταν σε καλούνε κάπου πρέπει να πας με το χαμόγελο στα χείλη και να μην είσαι δυσάρεστο, σκόπευε να γράψει για πράγματα γλυκά και εικόνες τρυφερές, για τη γοητεία της παλιάς Αθήνας και τη μυρωδιά του γιασεμιού και τι ωραίο που είναι το φεγγάρι απ’ την Ακρόπολη άλλα τέτοια έντεχνα. Μα δε μπόρεσε. Δεν το ‘χει. Δεν το νιώθει. Δεν ειν’ το χαραχτήρα του. Και μοιραία και αναπόφευκτα εστράφη στο απάγγιο του, στ’ αγαπημένο του καταφύγιο, στη γκρίνια. Το σπιτόσκυλο, βλέπεις, μισεί την Αθήνα, ορίστε, το είπε, δεν ντρέπεται κιόλας, τα συναισθήματά σου πρέπει να τα εκφράζεις, δεν πρέπει να τα πνίγεις. Είναι ένα μίσος περίπλοκο αυτό, βεβαίως, καθώς δεν μπορείς να μισείς την πόλη όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες, την πατρίδα σου, με τον ίδιο τρόπο που μισείς κάτι εξωτερικό, ξένο από σένα, σα το Κώστα το Βερνίκο ας πούμε. Την Αθήνα τη μισείς όπως μισείς το συγγεν...

• Γράφει ο homocomix Όλα ξεκινάνε το 387 π.Χ. που ο Αγησίλαος ο Β’ σύναψε ταπεινωτική συνθήκη με τους Πέρσες. Σ’ αυτόν οφείλει και τη ονομασία της η οδός Αγησιλάου, παράλληλη της Πειραιώς, που βγάζει στη Ζήνωνος.Έγινε γνωστή και στα ελληνικά tabloid λόγω της νυχτερινής ιδιότητάς της και της σχέσης της με σεξουαλικές τάσεις διασήμων.

• Γράφει ο Gsus Η προσπάθεια πρόκλησης οίκτου στους Αθηναίους οδηγούς: 1. Ο μεγαλύτερος αριθμός ταλαιπωρημένων αδερφών που έχω συναντήσει ποτέ σε χαρτομάντηλο (αν έλεγε είμαστε 12 αδέρφια θα σε έπιαναν και τα γέλια), ζήτημα ορφάνιας δεν θέτει (σπάνιο), ζήτημα ασθένειας επίσης δεν θέτει, απορώ γιατί ζητιανεύουν, πιθανόν για να σε χτυπήσουν στο φιλότιμο, μην αφήσεις πέντε ελληνόπουλα ατάιστα, θα μας πάρουν φαλάγγι οι Τούρκοι κλπ.

• Γράφει ο Ethan

•Γράφει η Urban Tulip Η Αθήνα είναι ένας έρωτας κεραυνοβόλος. Όλα άρχισαν το Δεκέμβριο του 1999. Έχει πάει για τρεις μέρες για να δω κάποιους φίλους και χωρίς να το περιμένω, απλά συνειδητοποίησα πως ήταν η «πόλη της ζωής μου». Ακόμα και τώρα που περνάει δύσκολες στιγμές, την αγαπώ. Τόσο πολύ που θα ήθελα να ταξιδέψω σαν φούσκα μέσα της όπως ακριβώς σε εκείνο το κλιπάκι που μου έδειξε ένας φίλος πρόσφατα. Αυτά τα δέκα χρόνια, αφού εμπέδωσα τα Βόρεια Προάστια και το κέντρο (για κάποιο λόγο, τα νότια ήταν πάντα εκτός ραντάρ) συνειδητοποίησα πως υπάρχουν κάποια σημεία που είναι «δικά» μου.

• Γράφει ο Mahler Η Αθήνα (μια και γι' αυτήν μου ζητήθηκε να μιλήσω) μου δίνει την εντύπωση μιας πόλης σταθμού παρά προορισμού. Ίσως γι' αυτό οι κάτοικοί της χτίζουν σε αυτήν τόσες πολλές γέφυρες. Γέφυρες με το ένδοξο αρχαίο παρελθόν, γέφυρες με τα ειδυλλιακά "Αρκαδικά τοπία" της βιολογικής ή πολιτισμικής τους μνήμης, γέφυρες με τους Κήπους της Εσπερίας που τόσο πολύ επιθυμούν να επισκεφτούν, γέφυρες επάλληλες με άλλους χώρους και χρόνους, την μία πάνω στα ερείπια της άλλης.

• Γράφει η Ιφιμέδεια Το Κολωνάκι ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουνα πιά αυτό που λένε οι μαμάδες μεγάλο παιδί. Δεν προϋπήρχε καμιά ανάμνηση κι έτσι μπορούσα να το κρίνω όσο αυστηρά ήθελα. Και αυτό έκανα. Στα δέκα χρόνια που δούλεψα εκεί, ύψωνα το φρύδι και κρατούσα απόσταση. Το Κολωνάκι ήταν οι αγενείς πωλήτριες, τα μεγάλα τζιπ, οι σεκιουριτάδες των διασήμων, οι κουτσομπόληδες θυρωροί, τα κορίτσια που ξόδευαν τα κέρδη της προηγούμενης νύχτας. Ήταν ο τύπος με την καπαρντίνα που έπαιρνε την θέση μου στην ουρά του Delikiosk, ο Κακαουνάκης κι ο Γιακουμάτος στη Λυκόβρυση και το Da Capo, τα χαρτοκιβώτια σωρός έξω από τα μαγαζιά, η γλίτσα στα πεζοδρόμια με την πρώτη βροχή, η επαρχιακή περατζάδα της Μηλιώνη.

• Γράφει η A-μπα? Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη φορά που άκουσα Stereo Nova στη ζωή μου: ήμουν σ’ένα ταξί πηγαίνοντας σπίτι όταν ακούστηκαν στο ραδιόφωνο ήχοι που μ’έκαναν σχεδόν να αναπηδήσω. Όταν άρχισε να μιλάει κάποιος πάνω από τη μουσική,τέντωσα κι άλλο τ’αυτιά μου-όταν συνειδητοποίησα ότι μιλούσε ελληνικά, ξέχασα να συνεχίσω να αναπνέω. Μόλις έφτασα σπίτι πήρα τηλέφωνο ένα φίλο που ήξερε τα «ψαγμένα». Προσπάθησα να περιγράψω τη μουσική. Μα ναι, μου λέει, φυσικά και τους ξέρω, Stereo Nova τους λένε και είναι από την Αθήνα. Αμέσως έπεσα με τα μούτρα ν’ακούσω ό,τι έχουν γράψει οι Stereo Nova. Toυς λάτρεψα από το πρώτο δευτερόλεπτο, νομίζω όμως ότι το γιατί το κατάλαβα όταν έφυγα από την Αθήνα για σπουδές.

• Γράφει το Πρόβατο Σήμερα το αγαπημένο σου πρόβατο σου παρουσιάζει την λίστα/αξιολόγηση όλων των διαθέσιμων τρόπων μετακίνησης στην Αθήνα. Για να ξέρεις κ να κάνεις τα κουμάντα σου. Ξεκινώντας από το πιο καγκουρέ κ προς το πιο σέξυκο, έχουμε:

Xαχαχα! Κοντοστάθηκα και μόνο γελούσα. Τι είναι αυτό; Κάποιος θα πει η πρώην xfactor Κέλλυ που ο Μουρατίδης οραματιζόταν έντεχνη ντίβα. Τη ζάλισε την κοπέλα και να τα. Το βραβείο όμως το παίρνει το θείο χεράκι του στυλίστα που της επέβαλε ΑΥΤΟ ! Δεν περιγράφεται! Σχολιάστε εσείς...

Να ένα κτίριο που η ομορφιά του με συγκινεί. Στην Λιοσίων των φτωχών, το Hotel "Sans Rival" στέκεται εκεί απ' τις αρχές του περασμένου αιώνα. Nαι μεν, πληθώρα τα παλιά ξενοδοχεία γύρω απ΄τον Σταθμό Λαρίσης, μα αυτό μου κλέβει την καρδιά. Οι αρχιτεκτονικές μου γνώσεις είναι μηδενικές για να το αξιολογήσω, μα χαζεύω τα παράθυρα, τα καμπύλα μπαλκόνια με κάγκελα κομψοτεχνήματα, τα ανάγλυφα διακοσμητικά στοιχεία. Κι όμως στέκει παρατημένο χρόνια τώρα, ακολουθώντας τη μοίρα της γειτονικής Πλατείας Βάθη. Υπάρχουν άραγε πολλά τόσο κομψά κτίρια στην Αθήνα; Πρέπει να σωθεί παρακαλώ! φ1 φ2

Τσάμπα διαμαρτυριόμουνα, να υπάρχει κόσμος στην Κοτζιά χριστουγεννιάτικα. Μιλάμε για όλη τη θεία οικογένεια, τρεις συγκινημένους μάγους σε απόσταση μεταξύ τους (τσακωμένοι;), δύο καμήλες κατάχαμα να ξαποσταίνουν, δύο κρυουλιάρικα πρόβατα. Γύρω χώμα και αγριάγκαθα για το μεσανατολίτικο εφέ (το λες και λαχανόκηπο). Ένα deja vu που δεν αγγίζει τους περαστικούς, δυό-τρεις προχωράνε στην φάτνη, ένα γκέι ζευγάρι μάλιστα κάθισε τα μπουτάκια του Ιωσήφ τσιρίζοντας. Τα φωτιζόμενα ομοιώματα (τα γνωστά του Carrefour), μπορεί να φαίνονται τσίπικα, αλλά να, έγραψαν εξαιρετικά στην κάμερα.

Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κοιμάται μονίμως, έξω από την Πολυκλινική στην Πειραιώς, στην κούτα, με την στάση αυτή. Και χθες το βράδυ τον πέτυχα και δέκα μέρες πριν. Το θέαμα μάλιστα να τον βλέπεις πλαγίως και να διακρίνονται μόνο τα πόδια και η κούτα ξεπερνά σε σουρεαλισμό και το παπάκι στην νεραντζιά. φ1 φ2

Βράδυ Κυριακής, μουλιασμένα παπούτσια στην αδειανή Φωκίωνος Νέγρη, στρίβω δεξιά. Μια βιτρίνα με σταματά στην γωνία με Θήρας. Βλαχοπούλου, Βουγιουκλάκη, Βέμπο Μπιθικώτσης. Κάνω google στο μυαλό μου, θυμάμαι αφιερώματα στον λαμπερό δρόμο-στέκι των ηθοποιών στα 60s, 70s. Να τ' απομεινάρι-επιβεβαίωση. Χαζεύω το ανέπαφο παλιακό της βιτρίνας: καβαλέτα, τριαντάφυλλα, φιλάρεσκες πόζες, το αριστουργηματικό ρολόι, το πιστό στα 60s λογότυπο. Αξιέπαινοι οι ιδιοκτήτες που το κρατούν έτσι. Φωτογραφίζω· περνούν δυο πακιστανοί με βούρτσες υαλοκαθαρισμού και με κοιτούν με βλέμμα απορίας... • Φωτογραφείο Ελίτ: Θήρας 2 & Φωκίωνος Νέγρη, Κυψέλη

Περιθώριο, πορνεία, ναρκομανείς, άστεγοι, trafficking, απόκληροι μετανάστες, λαθραίοι, εξαθλιωμένοι μετανάστες, φουσκωτοί, τσόλια, ούρα, σκουπίδια, εκβιασμοί, νταβαζτήδες, ξύλο, μαφία. Το κέντρο της πόλης μας, το ακριβέστερο και πληρέστερο ρεπορτάζ για τα τεκταινόμενα στην σκοτεινή μα τόσο κοντινή Αθήνα. Του Αχιλλέα Χεκίμογλου, Βήμα, 13.12.2009.

Times.com: Σοβαρό τουριστικό πλεονέκτημα φαίνεται να αποκτά η Αθήνα. Μετά από πετυχημένη δημαρχιακή στρατηγική οι Ευρωπαίοι που αναζητούν την εξωτική ανατολίτικη ατμόσφαιρα μπορούν να υπερκαλυφθούν με μια βολτα στην ελληνική πρωτεύουσα. Σε τρεις ώρες από το Λονδίνο βρεθείτε σε μια τυπική πακιστανική πόλη, τίγκα στο σκουπιδαριό και μπόνους χριστιανοσύνη και γιορτινή ατμόσφαιρα με δεντράκι στην κεντρική πλατεία. Επίσης, αν δεν σας αρκούν οι επτά της Ρώμης, εδώ θα βρείτε χιλιάδες λόφους που ανανεώνουν καθημερινά το αστικό τοπίο προσφέροντας γερό αντίδοτο στην πλήξη. Επιλογές αναψυχής πολλές, ιδανικό σκηνικό για paintball, σκαρφαλώστε, τσουλήστε και παίξτε κρυφτό πίσω απ' τα βουναλάκια. Με την λήξη της απεργίας ασχοληθείτε με δραστηριότητες που θα βελτιώσουν το κάρμα σας όπως περισυλλογή σκουπιδιών με μυτερό μπαστουνάκι απ' τ' αμέτρητα βρωμερά πεζοδρόμια σε μια απολαυστική ακτίνα 10 χλμ. BreathtakingAthens.κωμ!

iphone artwork Δεν τ' αγάπησε τα Χριστούγεννα ο Νικήτας , θα το πληρώσουμε και φέτος. Φτώχεια, μίρλα, δες το πρόγραμμα στο σάιτ : το Σύνταγμα θα 'χει το δέντρο και γύρω τίποτα, (μόνο κάτι φωτιστικά με τα οποία κουβέντα δεν μπορείς να πιάσεις), τον Εθνικό κήπο κάτι διάσπαρτα σπιτάκια, που μαμάδες δεν θα μπουν να λερώσουν τις μπότες τους, μόνο στο Ζάππειο το παγοδρόμιο, που δεν είναι και στα πόδια μας. Στο σημείο αυτό ας δώσουμε δώρα, να λίγη χαρά στη Ντόρα: τα καλύτερα τελικά Χριστούγεννα αυτή τα διοργάνωσε· έβγαλε το εκτρωματικό τη μέρα 'δέντρο' του Αβραμόπουλου, έβαλε ένα όμορφο στο σωστό ύψος, σπιτάκια γύρω να μπαινοβγαίνει κόσμος, ζεστή κι ανέμελη γιορτινή ατμόσφαιρα. Η ευέλικτη Κοτζιά ζωγραφιά με το χωριουδάκι, αλησμόνητο το ζεστό κρασί και οι ουρές παιδιών για καρουζέλ, ακόμη και στην Ομόνοια το μίνι δάσος με τις ευχές σ' όλες τις γλώσσες, νοστιμιά κι αυτό. Η Αθήνα μάλιστα προσέλκυσε και τουρισμό (εσωτερικό και Κυπραίους) με τα event της. Έσοδα υπήρχαν επίση...

Πέρσι τον Δεκέμβρη κατέβασε άμεσα ρολά. Δεν πρόλαβα να τον δω καμένο, καλύτερα, έμενε ευτυχής και καθαρή η θύμηση των απογευμάτων στο πατάρι να ξεφυλλίζω ξένα περιοδικά. Αυτό τον Δεκέμβρη ο Παπασωτηρίου, με το θάρρος του παλιού να ξανανοίξε το πατρικό του. Η ανακαίνιση είναι πετυχημένη: το μαγαζί είναι πιο φωτεινό από ποτέ, η διαρρύθμιση ίδια -λόγω κατασκευής δύσκολο ν' αλλάξει θεαματικά-, τσαχπινιά περιμετρικά η λέξη 'βιβλία" σε διάφορες γλώσσες, μα σημαντικότερο στοιχείο το μωσαϊκό στο δάπεδο. Ένα βερνίκι από πάνω, και μοιάζει φρέσκο, όμορφο και τόσο μα τόσο αθηναϊκό. Τα ρόλά λοιπόν ξανασηκώνονται, η μαυρίλα ξεθωριάζει. Η Στουρνάρη ανηφορική, δύσκολη μα και κομμάτι της κουλτούρας όλων μας. Πρέπει να τα ξαναπούμε στο πατάρι! φ1

Μεσάνυχτα Κυριακής. Αυτό ήταν. Η δύσκολη νύχτα που σκεφτόμασταν ένα χρόνο τώρα πέρασε. Η Αστυνομία υπήρχε παντού, σε όλους τους δρόμους, σε στάσεις, σταθμούς. Το βουητό του ελικοπτέρου από πάνω αδιάκοπο. Η κίνηση ανύπαρκτη. Φόβος παντού για το χειρότερο. Απ' το πρωί όμως φαινότανε ότι θα πήγαινε ήρεμα το πράγμα. Ζημιές υπάρχουν κυρίως στην Σταδίου και στην Πανεπιστημίου, απ' όπου και πέρασε η πορεία. Κάποιους τους έσωσαν τα οχυρά. (φωτογραφίες πριν μια ώρα)

Μια φτηνή πτήση της Ολυμπιακής, μόλις με 70 ευρώ, μ' έφερε στα μέσα του Νοέμβρη στο Κάιρο. Η χαρά μεγάλη: θα πατούσα Αφρική, θα πήγαινα σε κάτι πέρα από την Ευρώπη όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και σαν αντίληψη ζωής. Δικαιώθηκα και με το παραπάνω! ...Προσγείωση Αφήνουμε πίσω την συννεφιασμένη Μεσόγειο και κοιτάζω από ψηλά τον Νείλο. Εκατοντάδες μικρά χώρια και πόλεις χτισμένα σε απόσταση το πολύ ενός χιλιομέτρου και στο μέσον τους εύφοροι αγροί. Δεν υφίσταται η χώρα χωρίς το ποτάμι, δίκαιη η λατρεία. Φτάνουμε Κάιρο. Από ψηλά φαντάζει χωρίς τέλος, βγαλμένο από the day after ταινία. Τα περίχωρα κυριολεκτικά ξεπηδάνε από την άμμο, χτισμένα απ' αυτήν. Πλησιάζει η προσγείωση, ξεπροβάλλει νέο σκηνικό: μεγάλοι κατάφυτοι δρόμοι, εντυπωσιακές επαύλεις. Bίζα, βαλίτσα, βγαίνω . Πλήθος ταξιτζήδων ορμάνε να με εξυπηρετήσουν, πραγματικά τσιμπούρια. Βρίσκω έναν συνταξιδιώτη Αιγύπτιο που μιλούσε ελληνικά και με πάει στο terminal 1 απ' όπου παίρνω το λεωφορείο για κέντρο. Ψάχνω για το λεωφορε...

Οκ να τα διώξουμε τ' αμάξια απ' του Ψυρρή. Πως; Στις φώτο βλέπουμε δύο πρόσφατα δράσεις: πάνω, η Αγίας Θέκλας φυτεμένη με κολωνάκια ανά μέτρο. Υπερβολή μου φάνηκε, υπερπληροφορία στο μάτι, το θέαμα αυτό δεν προσθέτει τον χαρακτήρα χαλάρωσης που επιβάλλεται στους πεζοδρόμους. Είχα την αίσθηση ότι περπατούσα σε νεκροταφείο! Να βάζανε βυθιζόμενες μπάρες στην είσοδο; Η' ν' ακολουθούσαν το παράδειγμα της κάτω φώτο: στην Λουκά Νίκα (πρωτοβουλία του θεάτρου μυρίζομαι), βάλανε 2 ζαρντινιέρες με ελιές στις εισόδους του στενού. Αποτελεσματικό, μετακινούνται σε περίπτωση ανάγκης, και μ' ένα άλλο χρωματάκι στην γλάστρα είναι και καλαίσθητο.

Χθες βράδυ, 1η Δεκέμβρη, ώρα 21.00. Καμιά διακοσαριά ναρκομανείς, αφού εγκατέλειψαν τον πεζόδρομο της Τοσίτσα, περιμένουν χωρίς ντροπές το εμπόρευμα ή τρυπιούνται μπροστά στην είσοδο του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος που κατευθύνεται στην μεγάλη στάση του τρόλεϊ βγαίνει στην άσφαλτο για να τους αποφύγει να μπλεχτεί στον συφερτό, μια κοπέλα παραλίγο να χτυπηθεί από διερχόμενο αμάξι. 36 χρόνια μετά, πάλι κάποιοι ανεπιθύμητοι πεθαίνουν σ' αυτήν πόρτα... Να κλείσει ο κύκλος εδώ, ποιο το δύσκολο; φουλ φοτο

Άξαφνη άσχετη σκέψη: Είναι οι λεσβίες ο πιο ακριβής δείκτης της αθηναϊκής κτηματαγοράς; Τεκμηρίωση: Μαγγελάνοι σωστοί, πρώτες πάτησαν λάσπη σε σκοτεινές άλλοτε περιοχές· στα 80s ξενυχτούσαν στην γκρίζα Ερμού του Ψυρρή, στα 90s ήπιαν καφέ στο παραμελημένο Μεταξουργείο, χόρεψαν (σκεπτόμενες πάντα) στις αρχές της τρέχουσας στο Γκάζι. Μετά από χρόνια οι στρέιτ τις ακολούθησαν σήκωσαν λόφτ, παστερίες, μεζεδοπωλεία! Ποια θα είναι η επόμενη νομαδική μετακίνηση των λεσβιών; Ποιοι φτωχοί στους μαχαλάδες θα πουλήσουν μετά από χρόνια τα σπιτάκια τους για μεζεδοπωλεία; Το ρεπορτάζ πρέπει να συνεχιστεί: παίρνω για καφέ την Νανά την ακτιβίστρια (θα μου αναλύσει βέβαια μια-δυο ώρες την σχέση της πρώτα, χαλάλι, μετά θα εκμαιεύσω πληροφορίες-χρυσάφι) !