Αυθαίρετα στο Κολωνάκι

• Γράφει η Ιφιμέδεια

Το Κολωνάκι ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουνα πιά αυτό που λένε οι μαμάδες μεγάλο παιδί. Δεν προϋπήρχε καμιά ανάμνηση κι έτσι μπορούσα να το κρίνω όσο αυστηρά ήθελα. Και αυτό έκανα. Στα δέκα χρόνια που δούλεψα εκεί, ύψωνα το φρύδι και κρατούσα απόσταση.
Το Κολωνάκι ήταν οι αγενείς πωλήτριες, τα μεγάλα τζιπ, οι σεκιουριτάδες των διασήμων, οι κουτσομπόληδες θυρωροί, τα κορίτσια που ξόδευαν τα κέρδη της προηγούμενης νύχτας. Ήταν ο τύπος με την καπαρντίνα που έπαιρνε την θέση μου στην ουρά του Delikiosk, ο Κακαουνάκης κι ο Γιακουμάτος στη Λυκόβρυση και το Da Capo, τα χαρτοκιβώτια σωρός έξω από τα μαγαζιά, η γλίτσα στα πεζοδρόμια με την πρώτη βροχή, η επαρχιακή περατζάδα της Μηλιώνη.
Δεν μου έφταιγε στ’αλήθεια το Κολωνάκι. Έφταιγε που ήξερα ότι δεν θα ριζώσω στη δουλειά μου γιατί δεν ανήκα στον κόσμο του. Γιατί στο τέλος της μέρας δεν αρκούσε να μελετώ τα έργα του Ηρόδοτου και του Πλούταρχου, έπρεπε να μένω στις ομώνυμες οδούς.
Φεύγοντας μόλις πρόσφατα οριστικά από εκεί, κατάλαβα ότι το Κολωνάκι επιβίωσε μέσα μου, και μάλιστα όπως ήθελε εκείνο, οι αναμνήσεις των δέκα χρόνων οικοδομήθηκαν αυθαίρετα. Σαν τους παλιατζήδες που διασχίζουν κάθε πρωί τους δρόμους του, ξεσκίζοντας με την ντουντούκα και την ευδιάκριτη τσιγγάνικη προφορά τους τον faux-chic αέρα της αριστοκρατικότερης συνοικίας της Αθήνας.

Το Κολωνάκι είναι πιά για μένα οι μπλαζέ παχουλές γάτες στις εισόδους των πολυκατοικιών. Οι ίδιες οι υπέροχες πολυκατοικίες. Είναι η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από του Μισεγιάννη. Είναι ο Μ.Λ. που με πάει αγκαζέ στο Delicieux και στο δρόμο τραγουδάμε δυνατά «Ε, Κολωνάκι πώς σε έχουν καταντήσει, που’ναι οι άρχοντες που είχες μια φορά», το γνωστό άσμα της Μαίρης Λω. Είναι ο σεισμός του ’99.
Κι ακόμη πιό πίσω, σαν φοιτήτρια, η πρώτη αποκάλυψη ενός καλά κρυμμένου μυστικού: ο γοητευτικός ήσυχος κήπος της Αμερικάνικης και της Αγγλικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Τυπικά δεν είναι Κολωνάκι, μου λέει αυστηρά ένας παλιός Δεξαμενιώτης.

Κι αν έπρεπε το Κολωνάκι να είναι ένα πράγμα μόνο, μία μόνο εικόνα; Θα ήταν μια συστάδα αναπάντεχα μανιτάρια που φύτρωναν στη ρίζα ενός δέντρου της Νεοφύτου Δούκα. Έκανε κρύο κι έβρεχε, έβρεχα κι εγώ, τα μανιτάρια ήταν ένα παρήγορο κλείσιμο ματιού, ήταν ένα μυστικό που έβλεπαν μόνο όσοι περπατούσαν με το κεφάλι σκυφτό.

Σχόλια

  1. τελικά μόνο ένας θα γράψει μίζερο πόστ για την Αθήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε παίρνει ακόμα να το επεξεργαστείς ! :-p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. υπέροχο κείμενο και τόσο... κολωνακιώτικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν αλλάζω τίποτα. άλλωστε αν το αλλάξω θα γίνει ακόμα πιο ντάρκ χοχοχο. Να υποθέσω το αφήνεις για Χριστούγεννα? θα έχω και επέτειο μπλόγκ εκείνη την μέρα χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατοικούσα Π. Ιωακείμ και Ηροδότου από το 80 ως το 95. Η περιοχή σίγουρα έχει γοητεία αλλά το ΄΄δήθεν΄΄ δεν υποφέρεται με τίποτα. Η πλατεία στο Καραβελ και η γύρο περιοχή είναι σήμερα η καλύτερη περιοχή της Αθήνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να διευκρινίσω, του κέντρου της Αθήνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για μένα το Κολωνάκι είναι η Θεσσαλονίκη.. στην Αθήνα....
    Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
    Οποτε θέλω να τσεκάρω... ποιοί είναι εκεί...περνάω από το Da Capo.....

    :-)))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @mahler76:

    Κι εγώ νόμιζα ότι το δικό μου θα ήταν το μίζερο. Μην το αλλάζεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Δ. Καννάς

    Η εμπειρία σας δεν συγκρίνεται με τίποτα με τη δική μου. Χαίρομαι που επιβεβαιώνετε την αποφορά του "δήθεν". Μου θυμίσατε μιά αφήγηση φίλης που μένει στο Κολωνάκι και μου έλεγε ότι με τις φασαρίες του περσινού Δεκεμβρίου πολλές 'κυρίες' βρήκαν ευκαιρία να λεηλατήσουν πολυπόθητα μοντελάκια από τις σπασμένες βιτρίνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Ακονόνιστη:

    Αυτό κι αν είναι νεωτερική άποψη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μου αρέσει το Κολωνάκι εκεί που συναντιέται με τα Εξάρχεια. Μου αρέσουν οι πιο ήσυχοι δρόμοι του κοντά στη Δεξαμενή. Η πλατεία με αγχώνει, με τα πολλά τραπεζάκια και το κόσμο που σε σπρώχνει με αγένεια και βιασύνη. Η Σκουφά έχει γίνει ανυπόφορη με τα τραπεζάκια και τη δυνατή μουσική. Παρ' όλα αυτά, είναι ακόμα μια γειτονιά που περπατιέται και όπου βλέπεις τους πάντες, απ' όλη την Αθήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. agapaw filion (dolce), agio dionysio, gallikh akadhmia, rosebud k tribeca, ta dromakia pou perpatountai pisw kai panw apo thn plateia, tis paryfes ths perioxhs me alles synoikies.
    :-* & merry xmas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Pink Fish:

    Κι εμένα με αγχώνει πολύ η πλατεία. Και ναι, συμφωνώ, η Σκουφά παρακολουθεί την φυσική της κατηφόρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @DonnaBella:

    Οι παρυφές έχουν όντως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το πάνω μέρος της Σόλωνος, η βόρεια πλευρά της Αναγνωστοπούλου και η κλιμακωτή κατηφόρα ως τη Γαλλική Σχολή, οι δρόμοι προς Λυκαβηττό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συμφωνώ. Το Κολωνάκι δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Εσυ διαλέγεις τι σ αρέσει. Εγώ πάντως άρχισα να το συμπαθώ από το στιγμή που ξέχασα την ύπαρξη της πλατείας και των γύρω cafe
    Urban Tulip

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Urban Tulip:

    Τελικά όλοι αντιπαθούμε την περατζάδα των καφέ και τη δηθενιά της πλατείας! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. τι ομορφο κειμενο αγαπητη ιφιμεδεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. πολύ ωραίο κείμενο!
    Επίσης να προσθέσουμε πως στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης................. :ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λοιπόν, εγώ γνώρισα το Κολωνάκι στα τέλη της δεκαετίας του '50, αρχές '60. Γεννημένος στην Αθήνα, με γονείς Αθηναίους, δούλευα σε οικοδομές, βοηθητικές δουλειές, πήγαινα και νυχτερινό Γυμνάσιο. Πολλές από εκείνες τις πολυκατοικίες που έχουν παλιώσει τώρα, τις ξέρω σαν την τσέπη μου, έχω δουλέψει σ' αυτές, είχα δει τα σχέδια, είχα δει τις εσωτερικές εργασίες. Ξέρω την εσωτερική διαρρύθμιση των διαμερισμάτων, στην οδό Μέρλιν, στην οδό Κανάρη, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, ψηλά στην Αμερικής, στην Αναγνωστοπούλου, στη Σουηδίας και άλλες πολλές.

    Τότε δεν έμεναν μόνο πλούσιοι στην περιοχή, στα ημι-υπόγεια έμεναν οι εξωτερικές υπηρέτριες και οι επιτηδευματίες της περιοχής. Έμεναν πού και πού, πάλι στα υπόγεια, επαρχιώτες φοιτητές, 3-4 σε ένα δωμάτιο με τουαλέτα και ντους... Πάντως υπήρχε μια σαφώς ταξική κοινωνία, φαινόταν από την ένδυση και υπόδηση, ποιοι είχαν το χρήμα και ποιοι βρίσκονταν εκεί για το μεροκάματο.

    Πήγαινα καμιά φορά επίτηδες για μεσημεριανό σε καλά εστιατόρια, στη Βουκουρεστίου και εκεί γύρω, για να δω τον καλό κόσμο, πώς πέρναγε, τι έτρωγε. Είχα μόνο 5 δραχμές στην τσέπη για φαγητό και 1 δραχμή για το εισιτήριο επιστροφής στο σπίτι. Μου έφερνε το γκαρσόνι μια μακαρονάδα σκέτη, το τυρί χάρισμα, γιατί δεν έφθανε το τάλιρο. Για να φας κολωνακιώτικα ήθελες 20-30 ή παραπάνω δραχμές, δεν ξέρω ακριβώς γιατί δεν είχα ποτέ τόσα λεφτά. Εγώ βολευόμουν με τις 5...

    Ζήλευα τους λεφτάδες, όχι με την έννοια του φθόνου, αλλά του θαυμασμού. Έλεγα ότι κάποτε θα έρθω κι εγώ εδώ, να καθίσω στα ακριβά εστιατόρια με τα λεφτά μου και να φχαριστηθώ, όσα δεν κατάφερνα να φάω τότε. Ήμουν βέβαιος ότι κάποτε θα επιστρέψω με χρήμα... Μια εφηβική αισιοδοξία με πολλή άγνοια κινδύνου!

    Έλειψα 20+ χρόνια στο εξωτερικό και, όταν επέστρεψα, δεν είχα ποτέ καιρό να πάω από εκεί. Διάβαζα και άκουγα για την εξέλιξη της περιοχής, αλλά δεν με τραβούσε τίποτα να πάω... Λεφτά είχα και πολλά, αλλά 5-6 άτομα που γνώριζα ότι είναι τακτικοί επισκέπτες της περιοχής θαμώνες στα καφενεία και στα μπαρ -πέρα από τους πολιτικούς- ήταν βλάχοι, επιδειξίες...

    Τώρα που έγινα συνταξιούχος και διαθέτω ακόμα περισσότερα λεφτά (μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει να παίρνεις μεγαλύτερη σύνταξη από το μισθό σου!), βρέθηκα μια μέρα τυχαία στην περιοχή... Είπα να φάω πάλι, 50 χρόνια μετά, μια μακαρονάδα σκέτη, με τυρί, να θυμηθώ τα παλιά... Μπα, δεν υπήρχε! Όλο κάτι περίεργα ξένα φαγητά, με πλαστικές σάλτσες είχαν... τα ξέρω καλά τα ξένα φαγητά, αλλά εγώ ήθελα μακαρονάδα με τυρί, την εφηβική μου ανάμνηση! Δεν είχε! Πήρα μεζέ με ούζο, κέρασα κι ένα συνάδελφο που συνάντησα τυχαία και τα είπαμε...

    Δεν θα ξαναπάω φυσικά, όλοι οι περιφερόμενοι εκεί, πέρα από πολιτικούς και δημοσιογράφους, φαίνεται να είχαν πάει επειδή έψαχναν για γνωριμίες. Πέρναγαν από το τραπέζι μου και με κοίταγαν έντονα, μήπως είμαι γνωστός, κάποιος σημαντικός που έπρεπε να τον γνωρίσουν! Όμως δεν με ήξεραν, ένας απλός καθηγητής πανεπιστημίου ήμουν κι από πάνω συνταξιούχος.

    Δεν είχαν σχέση οι περιφερόμενοι με την περιοχή, δεν τους έφερνε η δουλειά τους ή η καταγωγή τους εκεί. Αν τους έλεγες να πάνε στην παλιά Τρούμπα στον Πειραιά, εκεί θα πήγαιναν για γνωριμίες... Με την έννοια αυτή, δεν πρόκειται να συναντήσω και κανέναν γνωστό μου εκεί να τα πούμε. Θα έπρεπε να στήνομαι άσκοπα και δεν έχω λόγο για κάτι τέτοιο... Γι' αυτό δεν θα ξαναπάω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @satellite:

    Δεν τον ξέρω τον Βαγγέλη, αλλά με τόσες γάτες χρειαζόταν μάλλον η παρουσία του για εξισορρόπηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @memos:

    Αγαπητέ, χίλια ευχαριστώ για την μαρτυρία! Ο καλός μας οικοδεσπότης έκανε ήδη μιά θαυμάσια κίνηση αναδεικνύοντας το σχόλιό σας.

    Χαίρομαι που επιβεβαιώνετε την εικόνα μου ότι οι εργαζόμενοι του Κολωνακίου δεν ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό κι ότι επιπλέον πολλοί από αυτούς που συχνάζουν εκεί προβάλλουν ένα ήθος που δεν σας και μου ταιριάζει.

    Αν μη τι άλλο, δεν θα συναντηθούμε στο Κολωνάκι ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ξερετε ενα τεχνικο γραφειο με το ονομα αλεβιζατοσ χρηστοσ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

400 παλιές έντυπες ελληνικές διαφημίσεις

H θλιβερή ιστορία του ιβίσκου

Γέμισε μωβ η Αθηνάς