Είσαι 'δώ για να πηδηχθείς!

Είναι Σάββατο βράδυ, είσαι στο urban culture καυτό σημείο της πόλης, στην ψαρωτική απ' τον τίτλο Kunsthalle Athens, ήρθες να θαυμάσεις 35 νέους βίντεο άρτιστς να προβάλουν (αρχίζω) προχειρότητες του τίποτα λουσμένες με τις εφέ ευκολίες ενός mac. Κάνεις ότι θαυμάζεις, δεν μπορεί να θαυμάζεις, μου φαίνεσαι ψαγμένος, κι έξυπνος όπως ο κόσμος εδώ. Κι όμως χρειάζεται αυτή η επίφαση τέχνης και διανόησης για να πηδηχτείς, και ακόμα καλύτερα με τους βίντεο άρτιστς, ένα σπουδαίο τικ στην λίστα να πηδηχτείς με καλλιτέχνη, κάθε Πέμπτη βάζεις και νέους στόχους σημειώνεις νέα θηράματα στα φρι πρες.
Πίσω απ' το αυτοσχέδιο μπαρ η εταιρεία ποτών που το διοργάνωσε, κανόνισε μια προώθηση των ποτών της και ζήτησε στους καλλιτέχνες ένα βιντεο άρτ, αλλά βασικά τα ποτά της ήθελε να πουλήσει. Στην διαφημιστική της είπανε για την αστική κουλτούρα, αυτό αυτό κι αυτό και στα ηχεία κουραστική ακατανόητη μουσική που τραντάζει τα γύψινα του νεοκλασσικού που ο Athensville, έτσι σε στιγμές πουριτανισμού ή χαζορομαντισμού φανταζόταν ήχους τότε τακουνιών στα ξύλινα πατώματα, χάζευε τα αιωνόβια πλακάκια, την κομψότητα του ωραίου κτιρίου και μια διχογνωμία την είχε αν είναι ασέβεια να φιλοξενείται ο χίπ κόσμος σ' ένα ιδανικά παρατημένο αριστουργηματικό κτίριο, μια χαζή συνήθως τρυφεράδα στην καρδιά, του το βγαζε άκυρο όλο αυτό.
Και μετά το τέταρτο που έμεινε στον χώρο, γύρισε και έγραψε το ποστ, κι ήταν φοβισμένος όπως όλοι εκείνη την βραδιά μη φανεί πικραμένος (είναι το τελευταίο που του αρέσει να 'ναι), αλλά τον στενοχωρεί τόσο πολύ να βλέπει πραγματικά έξυπνο, διαβασμένο, σπηντάτο κόσμο να υιοθετεί αυτά τα ανόητα events της τέχνης χωρίς κανένα περιεχόμενο, να συμμετέχει σαν πρόβατο για να βάλει την κορδελίτσα του προχώ, πατημένος απ' τις επιταγές των αγοριών με τα κοκκάλινα γυαλιά και τα καρώ παντελόνια, που κι αυτά δεν φταίνε, πίσω απ' αυτά ψωμί βγάζουν, γι' αυτό ξεπατικώνουν τα brit περιοδικά.
-Πριν ένα μήνα με ρώτησε γιατί δεν βγαίνω και πολύ...