Eυτυχώς η άνοιξη ξέρει

Φυλλωσιές ψηλά στην Σταδίου

Τον τελευταίο μήνα ιδίως, κατσικώθηκε αυτός ο άγνωστος, ο βαρύς , χωρίς αχτίδα καιρός. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου Αθήνα, ήταν σκέτος σαδισμός. Οι σπασμένοι απ' όλα Αθηναίοι σκυφτοί και σκεφτικοί στα καφέ, να μιλάμε, να μιλάμε με τα χέρια επιθετικά και λαιμούς τεντωμένους απ' την οργή ή ζαρωμένους απ' τις ήττες.
Οι συνηθισμένες βόλτες ήταν αλλιώς, σε μια πόλη αφημένη στα ρολά, τα λουκέτα, στην αγριευτικά πολλή αστυνομία, στα άδεια από κόσμο λόγω απεργιών μμμ πεζοδρόμια. Και πάνω απ' όλα η αρρώστια της κοινωνίας μας ξεμπροστιασμένη: ανεπαρκείς, αντιδημιουργικοί, άβουλοι, χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μια προσδοκία μόνο το σωζε, αυτό το "άντε να 'ρθει", να μας δείξει την πραγματική Αθήνα, να νιώσουμε την οικειότητα, αυτός ο ύπουλος ήλιος που 8 μήνες μας κάνει να ξεχνάμε το πόσο λάθος μας, και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του.
Ήρθε λοιπόν. Μόνα τους ανθίζουν τα δέντρα στη Σταδίου, η λιακάδα δεν ελέγχεται μπαίνει κι απ' τους φωταγωγούς, τ' αεράκι δεν νικιέται, σκορπίζει ευφορία μέσα απ' τα τσιμέντα, και τα μπράτσα γυμνά προκαλούν τα χάδια. Δεν σηκώνει κουβέντα, είναι επιτακτική διδαχή στο τώρα: σε τι όμορφο τόπο ζούμε, ναι, όσο αφελές ακούγεται, άλλο τόσο χρειάζεται, είναι ο δάσκαλος που ψάχνουμε αυτή η σκέψη. Αυτή είναι η Αθήνα, το φως, θες δεν θες!


Tα πρώτα παγωτά στην Αιόλου