Περιμένοντας τον Μισθό

"Ο Έλληνας έχει φιλότιμο, μόνο στα ελληνικά υπάρχει αυτή η λέξη", το χιλιοακουσμένο κλισέ σκεφτόμουνα χθες το πρωί βλέποντας κόσμο σε μάταιο περίμενε για λεωφορείο. Οι της ΕΘΕΛ αποφάσισανε απεργία γιατί δεν τους καταβλήθηκε στην ώρα του, δηλαδή χθες, ο μισθός τους. Ούτε μια μέρα υπομονή, φανταστείτε να πτωχεύαμε τι θα κάνανε (λίγες αργότερα καταβλήθηκαν οι μισθοί κανονικά)
Πόσο ενδεικτική όμως της ελληνικής πραγματικότητας είναι η στάση τους. Πως, μόνο καύσιμο δραστηριοποίησης των Ελλήνων είναι πια τα λεφτά. Έχουν κουκουλώσει τα πάντα, κανείς δεν σηκώνει το χεράκι του αν δεν πληρωθεί. Καμία αίσθηση του κοινωνικού λειτουργήματος επαγγελμάτων όπως οδηγοί, λιμενικοί, δάσκαλοι, γιατροί. Για έξι ώρες που δεν μπήκαν τα ΛΕΦΤΑ αφήνουν τον κόσμο ΛΕΦΤΑ και μάλιστα τον φτωχό ΛΕΦΤΑ να ταλαιπωρείται στον δρόμο ΛΕΦΤΑ.
Εδώ ακόμα και το ΚΚΕ του λαού και συνδικαλισμού σαν κύριο άξονα αναφοράς έχει τα ΛΕΦΤΑ, μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, και όχι πως να γίνει δημιουργικότερη, παραγωγικότερη αυτή η χώρα. Λες και όλα γίνονται με αυτά. Ας ρωτήσει η Γενική Γραμματέας την Σβετλάνα, την Αλιόσα, που δουλεύουν εδώ σε σκάλες πως στις σοβιετικές κοινωνίες τους ήταν φτωχοί μεν αλλά κι ο τελευταίος πολίτης ήξερε από μουσική, τέχνες, λογοτεχνία. Δεν τα κάνουν όλα τα ΛΕΦΤΑ στο φινάλε.
Η στεγνή μισθοφορία είναι τελικά το μεγάλο πρόβλημά της χώρα μας: θα κάνω το τυπικό, το μίνιμουμ που ζητά η δουλίτσα μου και να φύγω. Δεν θα σκεφτώ, δεν θα παράγω, εσύ να με πληρώνεις και αν είμαι στις καλές μου, με το ζόρι θα κουνηθώ.
Φτωχή χώρα με μισθοφόρους κατοίκους. Βρείτε εσείς τις ελπίδες...