10 χρόνια Εξάρχεια

• Γράφει η Λένα Φουτσιτζή

As a matter of fact, μένω στα Εξάρχεια. Έτσι φανταζόμουν ότι θα έλεγα σε όλους όταν θα με ρωτούσαν που μένω, πριν μείνω επιτέλους Εκεί.
Μετά από χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στα προάστεια, είχα αποφασίσει ότι η ενήλικη ζωή μου όταν θα την έπαιρνα στα χέρια μου θα ήταν στα Εξάρχεια. Στα μάτια μου ήταν το διαφορετικό νησί, μέσα σε ένα κέντρο που είχε σημαντικές γωνίες αλλά πουθενά δεν ήταν τόσα συναρπαστικά σημεία μαζεμένα: μπαρ, καφετέριες, βιβλιοπωλεία και μπακάλικα. Και με λίγο ακόμα περπάτημα, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και όλα τα απαραίτητα δυσάρεστα.

Το πρώτο σπίτι ήταν στη Διδότου με συγκατοίκηση. Η συγκατοίκηση πήγε κατά διαόλου όπως γίνεται συνήθως: μία φιλία χάλασε αλλά αποτέλεσε το βήμα για την πλήρη ελευθερία. Η πρώτη φορά που μπήκα στο σπίτι που διάλεξα για τον εαυτό μου και μόνο, λίγο πιο κάτω στη Βαλτετσίου, ήταν η στιγμή που ένιωσα για πρώτη φορά μία ευτυχία που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο. Απέναντι ήταν οι Χάρτες με την απίθανη φασαρία, ο ιδιοκτήτης με βρήκε στο διάδρομο νομίζω για να καταλάβει αν πρόκειται να κάνω μηνύσεις ή όχι, εγώ τρομερά ενθουσιασμένη του είπα πως χαίρομαι πάρα πολύ που θα έχω αυτή την χαρούμενη φασαρία για παρέα. Ήμουν στο κέντρο του κόσμου. Η φασαρία δεν ήταν αυτοκίνητα ή κόρνες ή μηχανάκια στην ανηφόρα. Ήταν κόσμος που σκόπευε να περάσει καλά, που έπινε καφέδες και ποτά, που έβγαινε κι έμπαινε στο το σινεμά Ριβιέρα, που πήγαινε για φαγητό στο Γιάντες, που όταν άνοιξε η έννοια “βιολογικό” ήταν κάτι που έπρεπε να ψάξεις στο λεξικό-και όχι τόσο πολύ στο Google.


Για μήνες, περπατούσα στο νέο σπίτι, μόνη, και ένιωθα ντους ευτυχίας να με λούζουν. Το μπαλκονάκι ήταν μικροσκοπικό αλλά χωρούσε άλλον έναν, κι εκεί έμαθα να φτιάχνω μοχίτο και καϊπιρίνια και κοσμοπόλιταν και γεμιστά που φοβόμουν χρόνια να φτιάξω (τελικά είναι πολύ εύκολα). Στο υπνοδωμάτιο έβαλα κουνουπιέρα που ονειρευόμουν πάντα, στο πρώτο διπλό κρεβάτι που αγόρασα, ευχόμενη να πιάσει τόπο. Η αδερφή μου μου χάρισε μία εσπρεσιέρα για αληθινό καφέ. Μπορούσα να μπω νύχτα, να πετάξω παπούτσια με δύναμη και να ξεραθώ με τα ρούχα στον καναπέ αν ήθελα. Και το έκανα.

Μετά άλλαξαν όλα. Μία μετακόμιση με τέλειους οιωνούς, μετά μία συντριπτική καταστροφή, το γκρέμισμα του κόσμου μου μέσα σε μία μέρα. Ό,τι ήξερα ως τότε χάθηκε. Μέσα στα Εξάρχεια έπρεπε να εφεύρω μία καινούρια ζωή. Η συντριβή βρήκε τέλειο σκηνικό το Δεκέμβρη του 2008 όταν όλα έμοιαζαν να καίγονται για να ξαναγεννηθούν, ή έτσι τουλάχιστον πιστέψαμε για λίγο. Μία απ'αυτές τις νύχτες βγήκα στο δρόμο στις 4 το πρωί, παραζαλισμένη από σκέψεις. Γύρω μου φωτιές, τρεχαλητά, δακρυγόνα, κι εγώ σε αμέριμνο περίπατο, να τα βλέπω σε αργή κίνηση. Δεν έκανα στην άκρη, δεν επιτάχυνα το βήμα μου, έπαιζα σε ταινία.


Η αναγέννηση δεν ήρθε εκείνη την ημέρα, αν και στην ταινία θα ήταν πολύ πιασάρικη σκηνή. Ήρθε μέσω μιας μακρόχρονης γέννας με πολλούς πόνους και πισωγυρίσματα. Τελικά δεν χρειάστηκε καισαρική, έγιναν όλα σαν από θαύμα φυσιολογικά. Κι έγινε παραδόξως στους ίδιους δρόμους, στα ίδια Εξάρχεια. Που ακόμα έχουν απαγορευμένα σημεία αλλά και καινούρια, φιλικά, μαζί με καινούριους δρόμους, καινούριες γωνίες, καινούριους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν ακούγονται ελπιδοφόρα όλα αυτά. Ξέρω μόνο ότι η ζωή είναι μία παράσταση. Κι επειδή δεν γίνεται να βρεθεί άλλος πρωταγωνιστής, the show must go on.