Συvαισθηματική Τοπογραφία της Αθήvας

• Γράφει η Ιφιμέδεια

Πρώτη φορά στην Αθήνα με έφερε ο μπαμπάς μου. Σίγουρα θα ήταν καθημερινή, θα είχε ρεπό, με πήρε από το χέρι και ήρθαμε βόλτα στο Μινιόν. Χριστούγεννα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια χρονιά ήταν, είμαι τόσο κακή με τις χρονολογίες, μα σίγουρα θα ήμουν πολύ μικρή αν κρίνω από τις αγορές μου. Ο μπαμπάς μου μού πήρε δυό λούτρινα κουκλάκια, έναν μικρό Snoopy κι έναν μεγάλο Τζόκερ, πράσινο και κόκκινο. Τον Τζόκερ τον έχω ακόμα.
Η παλιότερη εικόνα που ανακαλώ είναι η άνοδος από τις κυλιόμενες της Ομόνοιας που σε οδηγούσαν απροειδοποίητα μέσα στο διαρκώς κινούμενο πλήθος. Νιώθω το χέρι του μπαμπά μου να με κρατάει σφιχτά, να μη με χάσει. Αγοραφοβία ανάμεικτη με γοητεία. Κι ύστερα οι στενές κυλιόμενες του Μινιόν, οι δύο τελευταίοι όροφοι με τα παιχνίδια, ένας περιφερειακός διάδρομος που είχε ζώα σε κλουβιά σαν μίνι ζωολογικός κήπος, ένας λόγος ακόμη για να μην είναι το Μινιόν ένα φυσιολογικό κατάστημα, αλλά ένα αληθινό Αθηναϊκό αξιοθέατο.

Έτσι γεννήθηκε το πρώτο ορόσημο στη συναισθηματική μου τοπογραφία της Αθήνας. Όποτε περνάω έξω ή απέναντι από το Μινιόν αναδύεται αυτή ακριβώς η μνήμη, επιστρέφω σ’ εκείνο το σαστισμένο παιδί.


Μεγαλώνεις λοιπόν και φτιάχνεις μέσα σου βαθμηδόν έναν ιδιότυπο χάρτη της Αθήνας με τα δικά σου ορόσημα. Ορόσημα που ορίζονται από στιγμές, συναισθήματα και ηλικίες.

Οδός Τοσίτσα, η πλαϊνή είσοδος του Μουσείου για τα γραφεία. Θα είμαι πάντα 19 και θα έχω ένα καθοριστικό ραντεβού.
Καλλιδρομίου. Το διαμέρισμα του Γ., εμείς όλοι, πολλοί, 22 χρονών. Κάπως άβολα, προσπαθούμε να ορίσουμε πώς θέλουμε να είναι οι ενήλικες ζωές μας.
Η Λυρική. Μια ολόκληρη δεκαετία, μα πλέον, όταν περνάω απέξω, την αναλογίζομαι συνοπτικά σαν μια μόνη νύχτα. Κρατάω διαρκώς την Ρ. αγκαζέ, φοράμε τα καλά μας, καθόμαστε στα πλευρικά θεωρεία της μισοπαγωμένης αίθουσας, στα φθαρμένα καθίσματα που τρίζουν, μα εμείς δεν προσέχουμε τέτοια, είμαστε ενθουσιασμένες, βουρκώνουμε στις πιο συγκινητικές άριες και ξεσπάμε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα!
Θησείο, πρώτο ραντεβού. Θα αρχίζει πάντα στο σταθμό και θα τελειώνει λίγο παραπάνω στην Βασιλέως Παύλου. Θα είναι 1997.
Παναθηναϊκό στάδιο, στο γραφείο της Ν. Συστολή και θαυμασμός που τα διαδέχεται η έκπληξη: η Ν. με ενθαρρύνει. Έξω από το Παναθηναϊκό στάδιο θα παίρνω πάντα μια βαθιά ανάσα.
Το Πάντειο. Βρέχει και κάνει κρύο. Αυτό θυμάμαι. Και την απελπισία μας.
Η Αναγνωστοπούλου θα ρίχνει πάντα τη σκιά της στα τριάντα μου.
Γωνία Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής. Το πιο σημαντικό ορόσημο στη συναισθηματική τοπογραφία μου. Ήταν παλιά εκεί, πριν το τωρινό βιβλιοπωλείο, ένα παράρτημα της Εμπορικής τράπεζας. Είναι φθινόπωρο του 1991 κι εγώ θα μαζέψω το θάρρος μου να του μιλήσω πρώτη φορά.

Στις γωνίες των δρόμων της Αθήνας, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες της, μέσα στις καφετέριες, στα βιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα της πόλης, γεννιούνται κάθε μέρα τέτοια ορόσημα, πλουτίζεται ο χάρτης των κατοίκων αυτής πόλης με νέες αναμνήσεις.
Στάσου μια στιγμή στην Πανεπιστημίου και δες απέναντι τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία. Δες πώς ακόμη και η αυστηρή «τριλογία» γίνεται σκηνικό δραμάτων και ερώτων. Κάποιοι έχουν χωρίσει σε αυτό πεζοδρόμιο, κάποιοι απάντησαν στο κινητό τους κι έμαθαν μια δυσάρεστη είδηση. Κάποιοι συναντήθηκαν εκεί μετά από πολύ καιρό και έψαχναν με το βλέμμα τους το πλήθος να αναγνωρίσουν από μακριά τον αγαπημένο.

Ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν η πόλη αλλάξει, όσο κι αν αλλάξω εγώ, γωνία Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής θα κοντοστέκομαι πάντα λίγο και θα χαμογελώ. Γιατί εκεί ακριβώς, σε εκείνη την γωνία, γίνομαι πάλι 23 χρονών κι ελπίζω.